Alle inzendingen van Metha

Als taal zwijgt waar liefde bindt leven letters zonder klanken twee tandenborstels zeggen al genoeg…

Het draait en draait rondom, rondin het spaakt en steekt langs as en spin het rijdt en rolt langszij en door het ligt en staat soms achter, voor twee handvaten wielen en een stuur hollands puur…

Ik vang jouw lach in bloesembermen terwijl stilte grote sprongen maakt over bijna rimpelloos water verdrink ik gedachteloos doch rillend gevangen in een rail van wisselstroken ademloos vouw ik thuis open en zie de laatste rimpel verdwijnen uit het zicht naar daar waar morgen niet meer bestaat maar nu kleur geeft aan uren die…

Lachend pakt zij de scherven van haar zelfgeblazen huisje waar sterren geen barsten meer kunnen snijden in reeds blauw geronnen bloed aders volgen puur en ademloos gesneden lijnen langs links waar onregelmatig bonken geen kamers meer sluit doch hartnekkig tegen beter weten in volhoudt de laatste scheuren in de muren blijven wijken en…

Lange slanke benen dansen in het licht eng duister lijkt verdwenen het weten is gezwicht het bankje in het perkje witte madeliefjes in het gras kleine kaarsjes in ons kerkje ontbranden vurig wat al was twee handen warm gevouwen geaderd, koud zacht blauw zullen morgen samen bouwen aan cliché ik hou van jou mijn gisteren wordt jouw vandaag…

Haar lege ogen zwijgen allengs worden gedachten verborgen naast immermeer klanken laten in marstempo noten los en spelen hun eigen maat lettervrij de laatste groef draait zwart nogmaals rond de naald glijdt niet hij kerft…

Je lacht mijn handen naar je toe als grijs grijnzend wordt omarmt door zacht blauw en lijntjes jaren ringen van verdriet even huiverend achterom laten kijken zwart, wit, zwart, wit, zwart,wit en toch steek ik over zonder op te kijken noch om te zien naar eens als kinderogen mij vragend aankijken en banden binden wil je met mij yahtzeeen…

Machteloos pak ik pijn in beide handen waar tranen de laatste klanken verstikken ik vlecht leven als een onzichtbare draad langs de taal waarin wij elkaar ooit in dag en nacht ontmoeten nu de glimlach jouw ogen niet meer bereikt je open blik mijn schouder aanraakt maar mijn hart links laat liggen voel ik zelfs jouw willen maar…

Ik neem lijn 19 denk ik of toch maar de metro het is een enkele reis strippenkaarten bestaan alleen in mijn geheugen het park aan de rechterzijde loopt met mij mee langs het water en de bloesembomen die nieuw leven rosegetint zo maar laten vallen zelfs de honden in het gras lachen naar sterretjes in het grijsgroene, uitzicht vervaagt…

Jong van geest levensjaren wijzer rimpels onbevreesd het dunne haar iets grijzer handen verlegen verbonden vervagen geleefd verleden littekens als schrijnende wonden tekenen ons nu, ons heden ogen schijnen stralen vervangen intens verdriet langzaamaan verdwalen het nooit en ook het niet lente ziet weer kansen haalt zomer dichterbij…

Opvouwen wilde ze de klanken bewaren en koesteren de trap was hoog lucht raakte net het laatste licht armen geheven naar morgen schreven handen nu het kerkhof was te ver van het amsterdamse bos toch liep het pad gelijk met de voetstappen struikelen kon niet meer ja zij wilde poedersuiker op haar pannenkoek…

Met rode nagels krast ze sierlijke letters in de beige bank kussens, ooit gegooid, willen opnieuw stoeien met toen zij kijkt om en ziet dat het te laat is nee nagels bijt ze niet meer…

Op het terras kraakt het riet van de stoelen kranten lezen rug aan rug elkaars letters en de koffie valt ditmaal niet verkeerd ogen staren onverbloemd duidelijke taal naar een rode blos waar wangen een lach laten vallen in dat ene kuiltje langs lippen bloot danst lonken naast verleiden ik voel mij even mooi en swijlens voeten vochtige…

Zacht raak jij zinnen in harten groeit verlangen schuift jong gras opzij…

Naakt de geest soms bekrompen verborgen achter houtje touwtje eenzijdig bloot verlangt geen mijmeren noch peinzen je draait weg alleen jouw voetstappen geven je huid nog geluid…

In zwoel avondrood vouwt zij open dicht haar stem klinkt hees wanneer zij tijd verleidt naakt staat ze voor hem vraagt verlegen naar ogen om het nu te aanschouwen als vertrouwen even ontspiegelt terwijl pijn lagen schrijft trekken golven haar terug al dansend omarmt zij onder een sinister blauwe lucht lichtvoetig haar afscheid…

Ongeschonden ligt zij daar door zandkorrels omgeven blaast een zachte wind de nacht dichterbij voetstappen lopen langs ontkennen gehaast de afdruk van haar frêle schoonheid vertrappen het pure minnen een zijden gloed omarmt niet meer jaagt afstand door verspillen langs verbeten zoekende handen verspeelt ook hij het kleine veine…

Bovenaan de dijk zit het leven rustig wachtend op wat komen gaat de groene bank geeft geen krimp biedt plaats aan herinneringen maar wijkt niet meer voor gewicht over zijn schouder kijk ik mee en door jarenogen ziet alles er schielijk heel anders uit rimpels tekenen hoofdstuk na hoofdstuk mijn hoofd stuk was ik adem ik zou schreeuwen…

Je bent de deksel op de theepot de voetballer op het veld de hoofdrol in die reclamespot maar ook de geboorte van geweld je bent de lach in de morgen de traan in nee nooit meer de warmte in klein geborgen maar ook het vuur in brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik…

Geef maar, geef het mij maar die dagdagelijkse dingen welke je niet meer kunt benoemen geef maar, geef het mij maar die herinneringen welke huilend rimpels schrijven in jouw gezicht geef maar, geef het mij maar die jaren van toen waar de lach nog armen had om je aan te warmen geef maar, geef het mij maar ik zal ze verzorgen…

mannen schermen met beschermen listig lustig langs de digitale snelweg het eerste slacht offer valt vlakbij de vangrail waar groen gras zacht ontluikt mooie woorden paaien witte strepen met zachte dwang jaren tellen niet haar lichaam was een spel dobbelend rolden de stenen langs haar jeugd hij ging vrijuit zij kreeg levenslang…

Vier handen zag ik ja vier geen twee geen twee paar nee gewoon vier handen zij lieten zich ongezien zien ik keek naar links en zag je op mijn schouder zitten, elke lijn elke rimpel zelfs de sterretjes in jouw ooit zo levendige ogen kon ik heel gewoon tellen zacht fluisterde ik hoi, alleen maar hoi horen kon jij me niet…

Zacht stop ik vertrouwen in toegedekt door een winterdeken gekleurd en wel onder de warme wol verstrengeld, opgewonden maar tegelijkertijd geknot wachten twee breinaalden geduldig tot de eerste steek valt en het ophalen kan beginnen ik sla mijn sjaal nogmaals rond mijn ranke hals om elke kou buiten te sluiten en vraag me af wanneer…

Onder mijn huid kroop jij niet zacht en teder maar woest en wild nachten scheurden lieten dagen rauw naar adem happen de lucht licht bezwangerd verdonkeremaande het eerste voorjaarszonnetje…

lief, zo lief jouw woorden steken niet zij strelen zacht de puntjes op de i ik heb je lief, zo lief als zinnen een web van lentedraden weven en vochtig de dageraad raken ik heb je lief zo lief wanneer lippen zwijgen en de taal der minne laten spreken ja, dan heb ik je lief zo lief…

Wanneer ogenblikken kilte ijzig stil warme lentestralen willen omarmen spreekt jouw laatste woord nog geen zonnentaal haperend vormen zinnen een klein lint van ontwaken trosselen de eerste uren na gisteren toen licht nog niet zo duister was…

Wanneer jij de laatste traan veilig wegstopt in je jaszak koud en kil tussen de grote bos sleutels voor die ene deur en het laatste boodschappenlijstje waar op staat dat je vooral de koffie niet moet vergeten pakken kromme vingers dat andere briefje waar op staat geschreven ik weet niet hoe laat ik thuis ben wacht maar niet…

Wanneer ogenblikken kilte ijzig stil warme lentestralen willen omarmen spreekt jouw laatste woord nog geen zonnentaal haperend vormen zinnen een klein lint van ontwaken trosselen de eerste uren na gisteren toen licht nog niet zo duister was…

Donkerbruin roest boeit, boeit, boeit, de laatste trein raakt net niet het gemis cadans, cadans, cadans waanzin schreeuwt krijst langs blinde oren stil stil stil het volgende perron zwijgt…

Wil je als het duister wenkt mij even vasthouden zomaar heel even om te laten voelen dat ik ben wil je als nacht geen dag meer wordt mij niet laten slapen doch zomaar even de roep van het licht laten zien wil je als ik dichter dan dicht te dicht bij de golven dans zacht het bijtend zout van mijn wangen halen zomaar heel even…