Alle inzendingen van Miranda Mei

‘Hastû noch berneklean,’ frege se. ‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’ Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting, suchten fan spyt, lyts wienen se lang lyn. At harren hert kloppe tsjin myn wang oan myn liif, rûn alle soarch út my wei, gjin gewicht, nearne ferweecht mar yts. Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme en kâlde lucht…

It lân laket Lamkes en geitsjes binne oars as eamelders, se dûnsje it libben op it lân. Se tinke net, se binne programearre om te bûteljen, by de sleatskanten del te gean, grinzen te ferkennen. Eamelders kinne net oars as marsjeare mei harren pakkelaazje op ‘e rêch sette se gjin stap tefolle of oerdwers nei it nêst dêr’t se de foarrie…

. de hân fan ús mem . Yn it lân fan memmes hannen kin in bern noch bern wêze sûnder de plichten of bannen fan foarkomme of genêze mei in mem kinst swalkje yn ‘t ferline oan har hân de earste stapkes dwaan har stim sil nea ferdwine kinst har samar in boeketsje jaan ik wist net fan it teare teeguod in stoel dy’t krekt yn dý hoeke…

Sêft sjongend op ’en paad Sêft sjongend gie ik op ’en paad, al lichter wjukke it liet nei it ferhaal fan in feilige haven. Noch núnderje ik yn it hûs fan eartiids foar him, dy't yn koele lekkens syn lichem nei my útskoot, it blomket blanke tederens. Ik sjoch mei kleare lust nei it skaad om syn mûle, de mulfinger folget linen dy't…

Der is gjin ljocht, de dize waakset op it lân en de mem fan de ierde rêst. De wrâld krijt einefel op in dûnkere hûd en dêr’t earst de Stynske weet noch weau en rôp om sinne, steane no de stikels te riboskjen yn de kâlde, wiete grûn. De froast falt yn. It waar is wyt en de sinne wurdt hieltyd blider. Minsken bine de redens ûnder en skôgje…

de kopjes naar omhoog uit het donkerst van de sloot middenin de groene brij steigert wit de ranonkel in de spiegel van de lucht de paardenblinde nacht het duister van de dag met enkel springsterren terwijl de wereld van het licht uitbreekt in duizend kleuren is de hemel zwart-wit en lokt niets naar de dood het licht heeft ons gevonden…

Dat ús paradys Ienris wiene wy yn it paradys mei in loft fan blauwe dagen, wy dronken kokosmolke, ieten ananassen, waarden drûnken fan de sinne en it wetter dat blonk yn it lette ljocht mar de himel dústere en de moanne hold ho, sonk efter de bergen yn de dûnkermanesee in krûk barste, in aap griep mis en foel, de túchjesflier fan skrokken…

Het deksel van de doos vouwt een wereld open; een bord kijkt ons aan, één steen knipoogt en een loper schuift door de drukte om een leeg vakje heen. Een spel speel je niet alleen, ellebogen planten zich in het pluche kleed, hoofden peinzen in palmen en elke zet wordt vergezeld door de rook van een sigaret - rimpels trekken voren in het hoofd…

. jij die zo vaak op mij Frans, Spaans, Fries, priesters en wat dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg,…

it gong net oer … ik bin de frou mei de giele sjaal it lange reade waaihier de swarte beetle-cabriolet ik haw myn hoed en sinnebril ôf set sjoch heechkroppich om my hinne it is hjir wat keal in ealjebij fersûpt yn myn reade wyn – bleh wyn fuort en o, wa wienen jo? hmmmja, sil sa wêze myn poëzy befettet leafde foar lijen úteinlik…

Stedske dame Sa kleve hjir de miggen oan jin skonken, leit it frommis op heupen nei it lân te sjen. In sinnebril falt út de útstrekte hân njonken de sleatten dy’t ik fan it ljeppen ken. Sy is wurch en har boarsten trilje oan de loften, de nippels ynsliten fan waar en stive wyn. Hja jout neat om stiltme of kliber of kloften, mar hâldt…

Mei blidens litte wy witte... der is in wachtsjen der is ferwachting in nij gesicht de fracht is licht de reis is swier de komst in swicht it berntsje lake waard in gedicht fan beleavjen yn de eachjes mist en yn de siken in al sêfter stream it waard beslist wy witte it wite ûnder de linebeam. --------------------------…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

je had het niet moeten zeggen met je ogen over de rand van een vol glas rode wijn ze knikkerden de pupillen van links naar rechtsomkeert de vraag rolde van je tong naar het putje in het midden waar hij stil bleef liggen naast het mes op de tafel ik heb nu te stellen met een geval van open emotie een beroerd gevoel…

Simmers is de blauwe man master fan it griene fjild de winter dreau him yn de stâl alle jûnen rint er hinne dan, en fynt plak yn it bynt de frou dêr’t er fan hâldt is him troch wat sy wit ûnttein nin niich mear mei de kroan gâns nachten bliuwe kâld troch de griene dream fan hún at de sinne dagen twingt draait er by en set útein mei…

It âld jier útliede De lêste dei fan it jier begjint moarns betiid mei doffe bûnzen wekker út de sliep wat beweecht de mannen? De beammen begjinne al sa skielik te drippen ryp glinstert foar it lêst yn de sinne dy’t read oan de kime gluorket it bosk wurdt ljochter, en dêr, oan de râne sjoch ik de kontoeren fan de fertrage figueren dy’t…

ik maak een verrukkelijke reis naar gene zijde, heen en weer in mijn hangmat van gevlochten leer met een achteloos gemak trek ik mij voort aan een tak ik heb de zomer aan twee bomen beweeg me tussen lust en dromen stop de warmte onder mijn huid en mijn oren vul ik met geluid dat buitelt uit fluitende vogels voor mij geen volle zee of zonnebrand…

hij stormt binnen de eenzame buurman: opa geworden. Je leest een krant rookt een pijp en wacht af. Er wordt gebeld, je knapt in gedachten een lege kamer op en je gaat foto's langs: raad het gezicht. Wakker worden is anders: je wast je grijns, haalt een schoon voornemen uit de kast en trekt je afgezakte moed op voor vergeten dochters…

Honger yn de penne ik sil ferhelje fan de honger yn de penne de kûgel dy't al útsjocht nei eigen hichtepunten at it each rekke wurdt troch wat sa op elkoar liket sjit er krúslings neist hear de gongslach it hert yn swarte inket rint de smoarge grienskyn de grûn skuort fergriemt kerrelierde wa harket nei Dútsers dy't it ljochte…

Sij witte it. hy kin springe as in liuw, slûpe as in gleone boarre, him wrakselje út in aai, beammen befrisselje en faaks sels lôgje as in nije leafde do soest him delhuffe kinne mei ien poat, of him fûl tebek sifelje, ferdiggelje litte mei ien eachopslach, of oprôlje as in slange. Ja, en ek wol sêft útdôvje litte, mar fêsthâlde?…

Ik helje dy út it tsjuster de gong is langernôch foar in printeboek fol swartweauwend hier en libben guod de man yn it kafee dronk kofje en lies in krante mynhear, sitte jo hjir wol teplak? reizigje de wrâld oer tink net om ‘e hûn no’t de nachten lenge bringt in bril útkomst skriuw it gewrimel op it gefoel fan sliten en lûk de kleden…

Ik bewandel deze stad kijk van boven naar beneden schuif voor geluiden uit. Geen grijsgebreide muren voor groene gapers. Als ik nog eens mijn hals wil strekken komt hij me tegemoet recht in zijn ogen recht in mijn ogen. Hier blijf ik hangen, in zijn gevooisde geur. Hij kijkt volmaakt. De gevels, de straat, zij gaan voorbij. Ergens…

Verende passen en gedachten op een slingerweg in jonge zomerwind blaffen honden verte maar deren niet ik huppel dus groet het groen en lila met vurige harten blaas geel paardebloemmeel een epifanie van pluis langs Pinksteren in de late zon zal ik dansen…

Rûte 34 Hoe djip moat it gean it skriuwen fan de wurden foardat se te ferstean binne Hoefolle moat de boer siedzje op it earme winterlân dat der genôch te fretten is Hoefier moatte fûgels fleane nei frjemde fûle plakken om kjeld út de fearren te foegjen Hoefolle moat ik fan dy hâlde yn dit hûs, yn dit bêd foardatst dy oerjoust?…

Der stjert wat ôf by my ik wit noch net wat it is mar it baarnt, it blet, it barst jûns wurdt it minder wy gean hieltyd letter fan kant it komt op en jout him del en de dagen langje net oant better. Ik bin yn ‘e lyndraaiersgong en sis dy, ik krij mâl fel, want it baarnt, it blet en it barst. Touwslagersgang Er sterft iets af bij…

Ik bin God Ik bin God en ik bin ik en no’t ik God bin straf ik my, en op ‘e nij en no’t ik my bin tink ik it is wier dat ik skuldich bin want ik haw mysels makke doe’t ik God wie en die mei mysels sa’t ik woe. En ik tink at it oan my leit, bin ik altiten skuldich, of nea, en no wit ik dat God gelyk hie doe’t ik my sa makke want der…

Hielendal neat mear dwaan driuwe op it skerp fan net witte wêr te hearren it swabberjend kringeljen fan in bletterlamke yn in eineflaach, libje oan de kant fan waan - yn boeken ferswine tusken rigels, tinzen dy’t lûke oan ‘e traaljes fan it fjouwerkant, blierens risselet út it ferline, yn in papieren hoale fluezen fan dysels wer fine…

ik ben een spinnetje, dat spint zo werd ik geboren als kind rapjes zak ik van een takje en land dan op mijn linkerhakje ik spin in klokkende liedjes mijn hogetonenmelodietjes o, het is zo een prettig bestaan was ik maar eerder op pad gegaan ach, en als jullie dit liedje horen hebben jullie lekker ezelsoren…

Wy steane oan stilsteand wetter tsjinoer elkoar en sizze neat sûnt dat net mear hoecht waard myn swijen praten it lûd is wol te ferstean yn it waar, de bern, jildsaken dy wurdskat wurdt hieltyd grutter en folt in holte yn it hert at it wetter net klettert strûp ik my om nei binnen wa wit, wurde wy noch hommels telepatysk Telepathisch…

dyn hannen Allinnich dy iene foto fan dyn dimmen hannen ik sjoch de fingers, útspraat, se omfetten ien foar ien de skatten, kûmkes dy’t oerrûnen fan ferline ferlangen at ik in kopke tee drink en dyn hannen leegje allyk in glês bringe it waarme focht nei de iepen lippen at ik de piano bespylje glide dyn fingers my nei op ‘e…