Netgedichten

netgedicht (nr. 56.480):

Zacht zingend op weg

Sêft sjongend op ’en paad

Sêft sjongend gie ik op ’en paad,
al lichter wjukke it liet nei it
ferhaal fan in feilige haven.

Noch núnderje ik yn it hûs fan eartiids
foar him, dy't yn koele lekkens
syn lichem nei my útskoot,
it blomket blanke tederens.

Ik sjoch mei kleare lust
nei it skaad om syn mûle,
de mulfinger folget linen
dy't by oanreitsjen justjes ferdwine.
De fierte gûnzet sêftsjes bijen,
dêrnei sakket der in stiltme del.

Hy glimket yn syn dream.
Mei iepen hân streakje ik stil
syn trochlibbe robbenfel.

Zacht zingend op weg

Zacht zingend ging ik op weg,
al lichter wiekte het lied naar het
verhaal van een veilige haven.

Nog neurie ik in het huis van vroeger
voor hem, die in koele lakens
zijn lichaam naar mij uitschuift,
het bloesemt blanke tederheid.

Ik kijk met onverbloemde lust
naar de schaduw rond zijn mond,
mijn middelvinger volgt lijnen
die bij aanraking even verdwijnen.
De verte zoemt zachtjes bijen,
voordat de stilte ons omhelst.

Hij glimlacht in zijn droom.
Met gespreide hand streel ik stil
zijn doorleefde robbenpels.

.