Netgedichten

netgedicht (nr. 54.045):

Winter

Der is gjin ljocht, de dize waakset
op it lân en de mem fan de ierde rêst.
De wrâld krijt einefel op in dûnkere hûd en
dêr’t earst de Stynske weet noch weau en rôp
om sinne, steane no de stikels
te riboskjen yn de kâlde, wiete grûn.

De froast falt yn. It waar is wyt en de sinne
wurdt hieltyd blider. Minsken bine de redens ûnder
en skôgje it wûnder fan de sydkant fan de wrâld;
it reit winket harren ta en wiuwt harren nei.
Steesoan is de dei te koart, men moat ophâlde
mei riden wylst men eins noch net wurch is.

Winter

Er is geen licht, de schemer groeit
op het land en de moeder van de aarde rust.
De wereld krijgt kippenvel op een donkere huid en
waar eerst het mais nog wuifde en riep
om zon, staan nu de stekels
te huiveren in de koude, natte grond.

De vorst valt in. Het weer is blond en de zon
wordt alsmaar blijer. Mensen binden schaatsen onder,
aanschouwen het wonder van de zijkant van de wereld.
Het riet wenkt naar hen en wuift ze na.
Steeds blijft de dag te kort, je moet stoppen
met schaatsen terwijl je nog tijden door kon gaan.

.