Alle inzendingen van Nina Laverona

Verdraaide woorden pogen klare beelden te scheppen met verleidelijke contouren, letters zoeken dribbelend een weg om zich te schikken tussen het witte cement, dragende stiltes worden ingelast zodat de zinnen ramen krijgen om het innerlijk te verhelderen, punten twijfelen nog even over hun mannelijkheid maar de vrouw heeft hier beslist…

door een donkerblauwe saffier wordt de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te…

ik staar naar het roomwitte schuim van golven die tegen klippen slaan de rusteloze zee knaagt aan het land zonder een voet aan de grond te krijgen als een ongelijke strijd vastbesloten onstuimig bij voorbaat verloren zeevogels scheren krijsend langs immense rotspartijen overstemd door het natuurgeweld lijken ze enkel lucht te happen…

los dat haar eindelijk los dat haar het vlecht zich eigenharig tussen de toetsen handig vingers ontwijkend die willen ontwarren neuzen vrij wroeten in regels opengesperde vleugels bespeuren oud schrift geijkte normen willen vernieuwen een verse punt prikt scherp inzicht slijpt zachtheid zonder verlies en lippen…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…

het krijgt een naam een gezicht en een baard wat was het je waard je naam te vereeuwigen was het de macht een schreeuw op te wekken probeerde je een kwart van de bekken tot sluiten te dwingen of was het de betovering van de Madonna die toekeek met half gesloten ogen hoe de olie werd bedrogen in doeken zonder herinnering -------…

ik heb je lief in de verleden tijd toen morgen nog van mij was maar ben niet meer te houden als bezittelijk voornaamste woord een ons was net teveel om mezelf kwijt te raken in een overschot aan samen waarin alles moest gedeeld nu kus ik vrijheid welkom na lamgeslagen woorden geeft verlies me openhartigheid als meewerkend voorwerp…

zachte vioolmuziek bestrijkt mijn ventrikels in een perfecte akoestiek die de hemel dichterbij haalt de frisgroene geur van vers geplukte bloemen verspreidt de illusie dat alles onverwelkbaar is de bittere smaak van afscheid wordt milder door de gedachten aan de voorkeur die je had altijd te zwaaien met een lach deze dag draagt jouw…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven blekend noch blakend onbewogen als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

ze kuste me ’s nachts legde woorden op mijn lippen die ik ’s morgens als ontbijt genoot en met liefde toevertrouwde aan mijn nog maagdelijk wit papier ze fluisterde zonder geluid maar met zachte strelingen expressie in mijn zuchten nee, ik had nooit honger mijn enige trek werd gevoed door de zinnen van een vrijgevige Griekse schone…

ze zijn blauw in mijn ogen paars maar het kan zijn dat ik dat liever zie nu nog kleuren buien de knoppen donkerder het wachten is op de zon die eenmaal opgewekt tinten laat verschieten je zei als lavendel zich laat zien kan ik Napels vergeten met liefde leen ik je mijn roze bril en kus je levenslustig onder de blauweregen…

na elke aanval probeert ze met een glimlach haar mondhoeken uit symmetrie stelt gerust laat de grimas verdwijnen een gemeende lach gaat leven zweemt naar haar ogen parallel in opluchting…

wanneer ik voor je viel weet ik niet meer de blauwe plekken op mijn knieën zijn al geblondeerd maar ik denk dat het was toen jij mijn lach uitnodigde je te vergezellen in die warme lange nacht die geen slaap kon verdragen toen we samen het leven lieten voor wat het was en de hemel raakten zonder te sterven…

o, nog groene nimf bewandel heelhuids de weg naar volwassen tak…

zonder jas loop je in de regen onbedekt, zoals je bent ik kijk naar je vanachter glas net als altijd, van een afstand geen pas neem je teveel en woorden zeggen je niets maar als onze blikken kruisen versta ik je eenzaamheid je bliksem bezocht mijn ruimte die deelbaar werd door twee mijn jas hangt aan je lippen stilzwijgend vrijblijvend…

rood komt steeds terug in de bloei van nieuw leven ontstaan uit wortels gras bedekt de littekens die nooit zullen vervagen…

het bonkt in ganzenpas alsof er wegen lopen in plaats van rode wormen die gelijkmatig zouden moeten zwemmen het stamelt vre de vre de in een steeds sneller ritme alsof het tempo weet dat angst woekert met tijd het groeit langzaam net niet onverdraagzaam het scheelt weer een haartje onder een weelderige pruik…

met veel rouge camoufleer ik het lijk ze schijnt al dood maar nog niet begraven wat nog leeft zijn ogen vol vragen een blik in de spiegel ach, ontzie me hoe langer ze kijkt hoe waziger het beeld tot haar oogleden dalen en zelfs rouge verbleekt…

in schuine banen schijnt de middagzon door de jaloezieën jouw luie lijf ligt loom gestrekt op mijn versleten canapé -perfect gearceerd- met houtskool veeg ik plagerig wat grijze strepen in je ravenzwarte haar waar het zonlicht je raakt verzacht ik je met sepia in warme voorjaarstinten zo meng ik zomer en jou met langzame halen…

met een handvol woorden loop ik richting zee ze borrelen in mijn handen maar ik sluit mijn vuisten stevig, zo stevig dat ze stikken zonder zuurstof aan de vloedlijn laat ik ze los zo dood als de pier waar ik net nog liep levenslijnen tellend dwarrelen ze in het schuim waar ze zinken zonder zinnige verbondenheid ik staar ze na zonder…

de natuur ontwaakt na een nachtelijke douche dauwdruppels glinsteren groen transparant frisse parels vangen het licht reflecteren een groet met natuurlijke charme in serene stilte druppelt de tijd ongestoord schitterend naar zuiver zicht…

de zon op je gezicht liegt een gezonde kleur het buisje in je neus ademt de leugen mee een scherm volgt impulsief jouw journaal en terwijl jij je vasthoudt aan draden van zijde geven wij steeds weer de gladiolen water…

ik herken de zachte melodie in elke zin die je in inkt gedrenkt tot pastel laat verzachten alsof je de letters in minne doopt voor ze met voelsprietende precisie elegant bevallen op mijn netvlies ik proef de innerlijke klankkleur van een vibrerende intonatie die mijn sluimering aanwakkert hunkering voert de boventoon naar de volledige…

liever, veel liever dan nachtschade in mijn bed heb ik jou, mijn lief in het groen ernaast daar, waar de blauwe sering de grond sierlijk begroet in de luwe schaduw van de toverhazelaar het gras is geknipt voor wat losbandig verzet kom meizoenend rollebollen tot de rozenmaand bloeit en bloesem ons bedekt als fluwelen regen…

held're ochtendster onder een wolkendeken draai je langzaam rond doch zonder aantrekkingskracht blijf je een schijngestalte…

die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos…

het klimt zonder rede over goede wil begroeit alle zijwegen overwoekert feilloos elke ontsnappingsroute zaait onrust is onmenselijk actief legt latten hoger dan springvermogen vraagt niet twijfelt niet weet de weg in het labyrint licht ontziend lijkt het aardedonker alleen de uitgang schijnt verlichtend te zijn…

haar sierende kleur was beurs in tinten blauw tot paars niet haar voorkeur voor omslag zij prefereerde gebroken wit de inhoud boeide hem meer dan haar lief was in zijn aandacht gevangen verstilden haar zinnen zorgvuldig werd ze gespeld terwijl zij verlangde naar de epiloog zodat ze eindelijk kon vervagen tussen nog onbeschreven vellen…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen of verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de feitelijke beleving…

maar geef me een passende jas met een sluiting die me ruimte laat vrijuit te inhaleren als in een vallei ongerept en uitgestrekt waar ik mag struikelen over stenen die uiteindelijk treden blijken te zijn naar de verheldering van zuivere vocalen die me als een bergstroom accompagneren zonder ooit te verwateren daar, op nog nooit…