Netgedichten

netgedicht (nr. 10.912):

Zeepost onder rembours

met een handvol woorden
loop ik richting zee
ze borrelen in mijn handen
maar ik sluit mijn vuisten
stevig, zo stevig dat ze
stikken zonder zuurstof

aan de vloedlijn
laat ik ze los

zo dood als de pier
waar ik net nog liep
levenslijnen tellend
dwarrelen ze in het schuim
waar ze zinken zonder
zinnige verbondenheid

ik staar ze na zonder spijt
misschien vormen ze zich
tot een onderwaterpoema
met een drijvend trema
als oplichtend baken

dan pas zal ik talen
naar reanimatie