Netgedichten

netgedicht (nr. 11.308):

Ongerimpelde schoonheid

door een donkerblauwe saffier
wordt de witte diamant omsloten
als een verlichtend middelpunt
gekoesterd in geheimzinnigheid

zelfs de wind
houdt zijn adem in
zodat deze schoonheid
ongerimpeld blijft

sterren spelen voor publiek
dansen op de waterspiegel
als ritmische speldenprikjes
rond de wachter van de nacht

pas als dag dreigt op te lichten
applaudisseren omringende rietstengels
met een zacht waarschuwend geruis
en wordt dit zilveren aureool verbroken