Alle inzendingen van Pama

Verlaten mens, treed uit de schaduw van de nacht, wat zit je nog te mijmeren over nieuwe vragen, er is brood, er zijn spelen hier, loop niet dood in slechts één karrenspoor, de ongelijke dogma’s achterna in slijtende verlangens op het lang verwachte dier, Het is om het even hoe dat heten mag, maar ik zal je blijvend strelen…

Als je mij met je ogen raakt word ik vloeibaar kristal, transparante voedsel van licht in een achtbaan van de dromen, monding van de delta in de amazone, zuurstof van het regenwoud, gebouwd in mooiste meridiaan van je handen, het water ademt waarvan we zijn gemaakt, nog aarzelen de lippen, vraag is, zullen we van elkaar drinken,…

De neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenlegger van scenario’s door anderen geschreven, levend maar nooit hebben bestaan. Kleuren van een onvervalst gevoel, waarin de inkt van de realiteit niet is opgedroogd, overstemd door de kleuren van een onsterfelijke dynamiek. Verdriet zoals het wordt gedoogd en steeds wordt geproefd…

Zij heeft een eigen muze in huis gehaald bijna geruisloos en met virtuositeit bespeeld een natuurlijkheid om wars van alles de klarinet te behagen in de animositeit van de fluit, zonder de snaren te harsen, geduid in de gaten van de eenzaamheid stroomt oprechtheid van puur geluid de perfectie van de universele toon verspreidt, tegenstelling…

Telkens weer gebeurt het, in een klein ogenblik worden losgelaten woorden geboren, je verwacht het niet, ze komen daar waar je ze hebt verloren en waar de maan ze heeft gerijpt, gerangschikt achter glas als olijven in hun eerste persing van een beproefd ras. als ik ze consumeer, zoals ik ze adem, beproefd in de bijmaak…

Donkere chocolade consumeer ik niet meer als ik niets over haar afkomst heb geleerd, maar als ik overstap naar dezelfde zaligheid van het alfabet maar in een witte kleur ben ik dan gered? hangt aan mij dan niet de gelijke geur, waarin ik niet alleen mijzelf maar iedereen discrimineer?…

Zij ligt op bed als een verstilde pop maar met de ogen half gesloten, de wilde roos op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles of het niets een bekend gezicht verschiet van tint als zij uit de transparante ogen kijkt als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vervliegt op die onverwachte morgen waarin een…

Verliefdheid, als de heetste lava is gestold op de flanken van de horizon in ochtendsporen weggerold in het wikken en het wegen. Onder de krakende karrenwielen van dromen, moest veel worden overwogen, Gedachten als voorbeeld dat geluk mild en duurzaam is en zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind van een klimaat wat omslaat…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in een lichtstraal van het schoonste vuur dat met de liefdesmantel is gedeeld. het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen hecht zich aan…

Kompas in het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, vastgelopen in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verbaal, de horizon eist de beeltenis mijn lichaam…

Vingertoppen gegoten in dons traag zichtbaar een bewegende contour dat zich voorover buigt een rilling zonder koorts puntje van de tong die langs over de treden van de ruggengraat via het dal van de heupen naar de diepten van de bron odyssee van de hersenen verleiding tokkelt de snaren van een dwanggedachte verbeelding dat…

Op de rand van een innerlijke beschaving waarin ik zwelg, hierin zijn de aardse glitters niet weg te denken verstrooiing heeft zich aan formules vastgehecht. het zwijgt, maakt stil, de dag wordt diffuse is mij kwijt, ik zie een schaduw in de spiegel die met zijn ego vecht, ik leg de z’n huid af maar ik ben een vreemde, een…

De vlier staat mij nader toe in zijn nadenkendheid, een gelijke taal ruist door ons heen, dezelfde strijd, met wortels in het verleden en ziel in het kale zwerk, onverbiddelijk torsen we het beknotte werk. de uilen vliegen uit de kale jaren van ons weg, angst wordt stilte, wordt houterig zonder enig overleg, waar de stam, vertakt…

De aarde is een zeldzaam beest met een gelooide huid gedierte in z’n pluizige beharing z’n wetenschap te ontplooien straffeloos ronddrijven langs de kantlijn van de evenaar geen soort vertrappen onder beide polen van de zon haar leegten te verwarmen spiegelbeeld van ‘zelfzaamheid ‘ gemaakt in de scheertijd van de maan om nieuwe merktekens…

Te vroeg donker op een avond van stilstaand water, wij voeren vooruit op een naderende bui die de emotie heeft verwoord in een landschap van het ongewisse. mistige verten, verstomde beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen van ons maar verder tot elkaar de maskerade van de maan z…

Antwoorden en vragen verschuiven de tijdslijn, niet gebonden aan grensstations spannen alleen de doden hun vermoeide bagage uit in de brokstukken van de strijd. menselijke beelden worden bleker, rekken zich uit in een eindeloze stroom van bitterheid waarin zelfs de zon veroudert, vingers ontstegen aan de bron waarbij de uren…

Bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waaraan ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie, met een eigen dictie van de realiteit betaald maar evenzo onecht, perforatie van papier met de pen en gevonnist tot de prullenbak, een schrijvers loep stelt het detail in een scherper diafragma vast, dingt naar de gunsten…

Vergeefs begeerde zekerheden, beroofd van een duurzaamheid als er slechts één gezichtspunt is, heeft dit geen gewicht, van de brug af gezien als die is opgehaald, heeft dat een reden, het herkent zich in vele vormen, soms argeloos en naïef, het stroomt als troebel water, het heeft geen heden, maar ook geen toekomst meer. Een…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden van hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als laatste middel, waarmee ik het vege lijf wil redden, in eigen vooroordeel. ben ik de groene weiden die door de wereld wordt begraasd met een brok…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert de eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd, Onderga de aderlating die het ademhalen insemineert, ik belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in…

Gedempte stemmen die zij wilde doen weerklinken uit een gelinieerde schrift van kristal verpopte vlinder gedroomde aanzet tot een nieuw begin in een aarzelende kus in een zin de lippen stijf gesloten verdooft het denken. lichtverval verdampt de trede tot de ruimte of vult zich met mist, daarin een gebroken stem, in een tegendraads…

Uitlaatluik voorbij, bivakkeert het echtpaar op de nachtschutting. Katers, mooiste tijd, ontsprongen uit de dans, verjongt zijn negen levens. Verstilt in een heilig dier verliest in oneindige liefde, maar ze mauwt niet. Sfinxe katers raadsels van de eeuwigheid de sarcofaag bleef overeind. De porseleinkast sculpturen breken er…

Nog ben je niet vatbaar voor mijn ziekte, toch zet ik de besmetting in als wapen, alles op het spel te zetten op de huid van de aanstekelijkheid tot ik vroeg of laat de ogen sluit, elk woord vooraf te wegen als bijdrage aan de jaren vriendschap in bittere zinnen die alles beloven daarna misschien dan weer te vegen in de verstrooide…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en gevoel gespeend van naam, wie zal weten hoe het licht er voorstaat, als het rood van de morgen zich opendraait? in het zicht van goden die verdwijnen de overdaad van stilte, vertelt zich door in een nieuwe vraag, wanneer zal deze in een andere afbeelding verschijnen? de tijdelijkheid van de omgeploegde…

Onder een stolp van glas stroomt de luie rivier, ver van de sprakeloze stad, de vroege winter laat zich klinken, moeiteloos rust het slib van de waarheid op een droog gevallen espenblad, zonder daarvan te drinken, Een panorama die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, gedrenkt…

Onweerlegbaar in bescheiden termen gaat ze liggen elk kwartier in schaars geklede wegen van het schaduwbeeld sta ik gedompeld in haar krijt, wat klinkt in onvoorzichtigheid te besluiten, want de gekozen draad ben ik weer kwijt maar zij draait er middenin, zij keert zich van de binnenkant naar buiten , er bestaat geen enkele weerstand…

Zij kleurde alles wit onaantastbaar, de strijd tegen het kleurloze bederf op de tijdladders, meestal in het voorste gelid, bleekte zij de barrières weg in een kaarsrecht onderkomen in de smetteloze uren aarzelend schuifelt ze weg langs pas ontdekte dromen, voorgeschreven tocht langs de baar van roerloos licht, laat zich niet uit…

Stemmen verborgen in de boomtoppen, orgelpijpen in een naderende storm, bewogen in het krakend ritme van het uitgewaaide riet, gerimpeld in het huilen van de wind en wat men alleen maar hopen kan maar niet voortijdig ziet, laat het getijde zich niet foppen door het, kreunen van de vals gestemde instrumenten de kraag opgestoken in…

Balans in gedicht alle zintuigen open gewichtig overlopen. Soms voelt een gedicht zich een verstekeling met of zonder gezicht. Zonder de poëzie schept de ware kunst tot leven kruimels doorgegeven. Muze, is verleiden, voelbaar aan beide zijden, nooit ziet men het geheel. Geschreven woorden verkort en in de breedte oneindig even…

Bladergoud van dekens markeren het verouderd bos wind in koperen regens, nevels beheersen de gedachten oktober spreidt z’n ziel in het eerste schrale licht, Schaduwen, nog begraven onder het natte mos, ze woelen als tentakels tussen wortels, hongerig naar voedsel wat de laatste zomer heeft gebracht, roerloos drapeert de mist zijn vitrage…