Wat ik in je ogen las

Onder een stolp van glas
stroomt de luie rivier,
ver van de sprakeloze stad,
de vroege winter laat zich
klinken, moeiteloos rust het
slib van de waarheid op een
droog gevallen espenblad,
zonder daarvan te drinken,

Een panorama die ik met name ken,
gedompeld in oeverloze wildernissen,
de ziel niet groter dan een notendop,
gedrenkt in een elixer, brouwsel
uit het oordelend geel van lissen,

De grond, de integriteit wordt immers
blootgelegd door intimiteit en in wat
het leven deelt. Kabbelt voort in de
verbeelding, voelt zich verleid
aan de mateloosheid van de dag,
die de betoverde hemel splijt,

Het zal het hart bedwingen, de
hunkering naar het tijdsbeeld, wat
geil en zwanger was van de geuren van
seringen, maar door vergetelheid z’n weelde
liet verdringen in uitgestrooide as,

het was mijn gedroomde horizon

die je met me deelde en
wat ik in je ogen las.

... Bron illustratie; Artvibes ...

een gedroomde horizo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 89