Alle inzendingen van Pama

Morgen, als het lente wordt zal ik seringen strooien uit mijn bloemen slee, de stad doen ontwaken vermomd als toverfee. Morgen, als het lente wordt, zal ik vlinders naar de bloesems sturen en zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt, zal ik voor elke rebelse specht een nest gaan bouwen, waar hij z'n…

Na zovelen ongetelde dagen strijkt het lentelicht over het purperen land en door het verstilde raven haar, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt, de plek met eigen woorden koos in een onvoltooid gedicht. Ik slijp haar gratie in een steen, ik modeleer haar naam in hout en taal om die voort te laten gaan tegen beter weten in…

In dichters boomgaard is de nacht vangzeil voor voedzame woorden, in de morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, lijkt kern en daad te zijn vergeten, denkt waan en waarheid te benaderen, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin de tijd bakzeil heeft moeten halen, verloot de kruimels op papier uit de…

Zij glijden door sloten de wereld in, in lekke boten vol hoorngeschal, stuift zand in rauwe stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden, werden intieme vrienden in woelige wateren van de nood, reis op beider voeten sinds zij groeiden, door mild en vertekend land, vindbare lidtekens gaan van hand tot hand, geschreven…

Dat ik haar hand die zoekt nog vind, alsdan, dat mijn verloren mond haar stilte horen kan, alsdan, dat ik droom dat zij de aangeboren schroom verlaten kan, alsdan, zij de tranen weegt, de zon die van haar spiegels veegt, alsdan, zij veilig garen spint uit een aardse cocon, schuilplaats voor ieder kind, alsdan.…

Zoals het gebeurt, vermaken wij de herinneringen, zo is de barre tocht, rechter – linker hand ineengeslagen, onbeholpen religie uitgevoerd, waarin menig dagboek is verbrand, verhoedt de werkelijkheid in verhalen rond te treuren om te vaak herhaald te worden, vervreemding van hun oorsprong, als ik dat schrijf wordt dat meestal zeuren en tracht…

Zoals het gebeurt, vermaken wij de herinneringen, zo is de barre tocht, rechter – linker hand ineengeslagen onbeholpen religie uitgevoerd, waarin menig dagboek is verbrand, verhoedt de werkelijkheid in verhalen rond te treuren om te vaak herhaald te worden, vervreemding van hun oorsprong, als ik dat schrijf wordt dat meestal zeuren en tracht…

Grond, gedeukt, geblust, horizonnen die vertrekken, een waterige zon lekt. Randschrift in heuvels, brokken gebroken licht, baanbrekend gedicht. Grafstenen, rechtop vervreemding van de doden, geschreven in de zon. Slagboom van de geest, houden dromen niet tegen, in een vloek of zucht. Groetings aan schoonheid broze momenten van vreugd…

Wat in tegenstelling tot heldere beken in boeren sloten te zien, kroos verbindt voorbijgaande oevers, spiegelend om de aardse adem te beliegen, stromend met troebel water mee, waar stilte vleugels krijgt van witte zwanen over de ruggen van de wind, zijn het mensen die betalen wat bijgeloof verzwijgt, een vanzelfsprekende maan…

In het voorjaar schuilt haar vrouwelijkheid, winter's lonken alleen vermoeide mannen, zomer's lonken kinderen onbevangen, ben in het najaar in alles bereid, dan bestaat géén verlies aan tijd, komen we elkaar vervangen, wordt de hengst van passie schrijlings bereden, beteugeld, gevleugeld van verlangen, verschuiven dekens van de evenaar,…

Je bent een vlinder, je liet je niet vangen in een web van woorden die ik hoorde en vergat terwijl je sprak, verbond de weerstand van de wereld met de morgenstond, zag de ringen om de sterren zingen in het mededogen van het innerlijke kind, las de regenbogen in de bedroefde ogen van nooit geproefde kleuren, schoonheid herneemt…

De ruimte van geluid strelen met gedichten, stilte niet bruskeren, wat verder doordringt in de geest, verwekt tot verwarde beelden die uit hun schuilplaats springen als roofdieren passief schijnbaar, ineengedoken wachtend, klaar voor een nieuwe sprong, zich te wagen in een maalstroom van woorden die mensen op een fictieve weg najagen…

Tuin bloemt in het hoofd, verlangen schiet uit moedergrond, vlinder streeft met gemak, een schaduwrijke winter overleefd, geen hinder van gestreden strijd, beken zoeken bedenktijd, slagaders van uitgeslepen vlijt om erosie te verschragen in het losse zand en tegenlicht van nooit gestelde vragen, de weg haar bestemming kiest, ontluistert…

Bevangen door stilte en ongeduld, de jacht naar ultieme zinnen, gedachten en het glas rijkelijk gevuld, voelt hij de leegte van zinne, elke streek bevat een woord gedreven bouwt hij voort, versjouwt zich aan de droes van de tijd, in roes ontstaan beelden in de ziel van de dag die op hem wacht, buigt meewarig over tekst en uitleg die…

Blijf moedig ouwe dichter drijf je pen niet stuk, blijven boeken zonder lezers, achter - gelaten onder stof, bijeengebracht tot schimmel van gedachten, die je deelde met een zielspartner op een ander halfrond, wachtend op alle woorden die je stak in het schrijven van een verbond, waarin een nog niet geboren kind rust in z’n chromosomen,…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…

Onzichtbare lente heeft kussens geschud, berustende sneeuw in ochtendgloren. Hakblok, de warmte gesloten in de aderen van een bedrieglijke zon. Brokstukken van tijd, bottende knoppen, zaaigoed van ademende sterren. Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen…

Eikenbomen, de lichteters verkruimelen de winterdag dofheid distilleert de glans, schuwen blikken om te wassen gewogen modder en waterstof, tijd dompelt lange schaduwen in een trage schittering van de aarde, losgelaten uit de matrix van de zon, in helder prisma van gekozen kleuren, zaaigoed van feestende kristallen in het mos.…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, help tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide lied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen en te zeggen ik ging vrij jouw wereld rond, wordt die valreep mij ontnomen, hecht ik waarde aan elke herinnering en leg het oor aan elke rechtgeaarde schelp.…

Bezongen op de lippen van de eeuwigheid, zovele dichters beschreven een oneindige smart, ontvloot zelfbeklag, uitgestort in reine licht van ochtenddauw, weebeklag uit mond en luit,oprechte noot uit Orpheus hart, smeekt de veerman zich eenmaal te hullen in de mantel van barmhartigheid, z’n veer over de Stix en mededogen te strijken…

Herkenning van gekiemd zaad uit een vroeg begin, het proeven van de lichte zeden van de huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de…

De een traditioneel, de ander een boegbeeld van eigenheid, verbeelden tegenstrijdige uitbundigheid, vanuit religie en folklore geboren en uit de traditie voortgebracht door stad of gracht gewogen, in vaar – of voertuig van extase op het hoofd of narrenkap, een excentrieke verendracht, melancholieke uit de hand gelopen grap, bespeelt…

Wie zoekt niet, het grootse allure, het mystieke van z’n avonturen, ervaring van verdriet en schijn, Sibylle zoekt het in het klein, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op onontdekte schreden, intuïtieve treden naar alle mogelijkheden, beschilderd de aardse waarheid met haar penselen tot nieuwe flonkerende stenen in…

Door de zon geraakt geschminkt door licht, die zij bij toerbeurt spon, lacht zij op wat ik spreid, wij zijn van gelijke bron, het mozaïek in het tapijt, een musicerend paar, spiegelend beeld, het naakt, tot in elk speels detail aangemaakt, uit de schoot der rijken, steelt mijn blikken om te kijken. ---------------- Pentekening van…

Aarde in een grijze jas, bomen in het rijp, met witte adem geschoren, seizoenen die in de tijd gemetseld zijn met de specie van de leegte, de takken van de wind zijn dood, in een laatste kreun verloren, ontbloot aangepast het zicht, as van verjaarde bladeren steunt nieuw perspectief onaangetast in opkomend licht, vergaan door te…

Zijn het de walkuren of de eigen schimmen die mij de rust niet gunnen om gekwetste uren uit de nacht te zeven? Uit de zure regen van hand – gespitte graven waaruit de ochtenden zich laven tot het morgen gloren, worden nieuwe tranen geboren, leggen zon en maan een schaduw over een geleefd gezicht, lucht en water verhangen zich…

Het groeit tot een perfect omhulsel, kind in de trappelzak, de huid nog bijna vloeibaar, de botten zijn voor grote mensen, daarna wordt de binnenkant met kleine zinnen beschreven, oplopend tot woorden die met hoofdletters met het bewustzijn worden bedreven, de soepelheid van spieren, het timbre van de longen waaruit al vroeg moraal wordt…

Ik overweeg de stilte, dat is dat ik alleen wil horen, met al wat daar binnen is, zonder geluid wordt geboren daarin is het bijzonder dat het maar niet donker wordt, waar de nacht in moest vallen, en het zwart wordt opgeschort had ik stille intimiteit verwacht in een summum van getallen, verglijden nu de magere vieren opgevuld tot zessen…

Koud vuur in dit getij, oud zeer druipt van alle omgekomen bomen, zwarte sneeuw bedekt de borst van de doden die van verre zijn gekomen, streelt de winter,oud en wijs gedeeld in ijs, vindt de weg terug van een reis in afgedankte sterren, tussen afgevallen bladeren ontbonden smarten onder gladde stenen, dan zijn ze thuis, tijd ontbindt…

Weinig lukt het te schrijven op een simpele wijze, dat de woorden klaar en helder als kinderen ademen uit de bedstee van de taal, onder de dekmantel van een gedicht, deuren op een kier, vaak ook dicht. En slapen ze als rozen, dan richt een zich op in een vage moraal, roept iets onbestaanbaars, ik geeft die betekenis een pose, tegendraads…