Alle inzendingen van Pama

Getjilp terug, verdekt in kantelen van struiken, burcht van heggenmussen, intussen het rood gespeld als licht signaal op borst en graf van menig roodborst, het brood niet uit de hand wil eten, verdwijnt het in de schemer van de dood en uit het zicht.…

Stille steen, geen treden voert naar grond, geen weg schept ons wegen naar een overleden zon, wat scheen in wolken wat eerst scherven zijn, het mozaïek betreden van bergkristal, een steile trap voert naar het groene dal, bedekt mystiek waar het om vraagt, springt naar sterren in het heelal, met duizenden zichtbaar maar in verval…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan elk lied een randje rouw kleeft , liep te vaak aan mijn stem voorbij, dan werd moeilijk ademhalen voor het wezen dat met mij leeft, zonder eind, met eigen wil, wat vervoering brengen zou verzamel ik ontroering, toch spreekt het zich niet uit,en Chrysostomos besloten heeft…

Balans in gedicht in alle zinnen open gewichtig overlopen. Soms voelt een gedicht zich een verstekeling met of zonder gezicht. Zonder de poëzie was de kruim tot leven aan anderen gegeven. Muze, is verleiden, alleen te zien ene zijde, nooit ziet men het geheel. Geschreven woorden verkort en in de breedte oneindig even.…

Het sluipt nabij, ik leef maar door, wacht af wat komt, wat nader kruipt grijpt naar de keel, waarmee de klop verstomd, de dood in eindigheid vermorst, komt na het dagelijks brood, groeit liefde aan tot aangename korst, bloesemkuur in late jeugd, waar in wolken adem van de vreugd de aangeboren rijp ontdooit in het vuur van ouderdom…

De seconden gaan te rap om de uren te vergaren, wat ons bindt is tijd, gesponnen op de brug van de oude, - en de nieuwe jaren, als we elkaar ontmoeten dan zwaaien we naar elkaar en misschien wel terug, al moeten we bekennen dat we elkaar nog steeds niet leren kennen, wat mensen scheidt, is gezaaid door angst om samen door één humane…

Soms gebeurt het, soms worden woorden, als men ze niet verwacht, vallen ze moeiteloos uit de palm van de nacht, ze komen als de maan gunstig staat, als ik drink, adem, proef in wat ik dacht te schrijven, zonder bitterheid, in de nasmaak van de taal, om me in te warmen, een grootse taal die alle talen in zich heeft, niet vervreemd…

Ongeëvenaard in aard, stuwen beken bloed door beddingen, slagaders zonder remming, merkstenen van tijd, geërodeerd tot stof, gedragen tekens vloeien door de dagen. Het ‘zijn’, heeft woorden nodig, tot zich gekeerd om de leegte te verwarmen, de hemel verliest z’n macht als ze veroudert, de vinger wijst als voorteken voor alle leken,…

Getijdenstroom loopt niet parallel met de schijn, lijkt stil te staan, kost kracht om tegen stroom en mening in te zwemmen, en als drenkeling - op een door god verlaten kusten - te vondeling gelegd. Wrakhout van de onmacht drijft mee naar open zee, waar de ervaring leert dat gevoel en wijsheid zich niet onder een net laten scharen…

Mezelf op te sluiten, waaraan ik niet ontsnap los te laten van iets, waarvan ik de strekking nog niet snap, de bascule in onbalans, dat kan geen toeval of vrijheid zijn. Geluk? Ach geluk, met of zonder maat, die schijn is zuur, in een duur moment voorbij,een vuur wat tijd en energie verslind, een felle eruptie van de werkelijkheid…

Is het enige wat gebeurde wat bedacht, werd geschapen kwam uit missen en beloven, maar als stenen gaan ontdooien, schrijft de wereld geschiedenis, zal het gebeuren, dat as zich baant een weg naar boven,het warme zaad de harten breekt van lang versteende graven, wie zal daaruit opstaan, tot de uiterste grens te durven gaan tot het pad…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de schaal van eigenwaarde, in haar wolken speelt het kind wordt het bemint raakt het in gevederd licht, lichtend in het duister. Tijd verschuift met dons, bepaalt het gewicht van ruïnes, steelt vuur uit hemel en harten, waarin blikken zijn versluiert, golven vonken breken door vanuit de…

Een trompet met vol geluid vibreert het leven, lage tonen als som geteld, in verleden tijd vergeven werd in medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door vreemde werelden, dragers van het lopend vuur, verkondigen wat bewaard is in zandloper van de natuur, dáár worden nieuwe klinkers gevormd, van onbestaande woorden, waarover…

Ook mijn misleide schaduw - al werd hij door mij gestenigd -, geef ik een nieuwe kans, in twee gelijke sterren verenigd tot een decagram waar hij naar nijgt eenzijdigheid waarover hij zich buigt maar minzaam zwijgt, onderwerp hem aan de mij voorbestemde tijd, stap uit de meervoudige spiegel van mezelf en mijn schaduwzijde.…

Steeds sneller en pijnlijker dan ooit, onderwerp ik mij aan tijdloze vragen, om zinloze antwoorden te dragen. Wat is de aard op het grote te blijven jagen, waarin het lijden is verjaard, blijft de vorm van schijn onvoltooid. Zoeken is de moeite waard om angsten te verdringen verborgen achter dingen al zijn ze klein, dromen van wat…

Bedek de ogen met zijde, de oneindigheid staat er vol van, daarin verdrinken beelden in stromen tranen, die ons besprongen , verlaat de kuise wil, waaraan je bent ontkomen in een achteloos gebaar, de choreografie van een gefascineerde beweging, beloften gevoerd met zachte woorden, een dans die leeft in mijn verstrikte handen.…

Zoals water stroomt in ontmoeting met rotsen, realisme verlegt de trots. Roepend naar het graf waar het brave bloed klopt tegen zij – en onderkant. Waar de nacht zich roert, in stilte van de waterkan, in dromen onberoerd. Franjes maanlichten, als wormen zich boren door stilten van kastanjes Verlaten is het hier, geen gelaten…

De onmacht van koraal doet het leven verbleken, verstomt elk verhaal in het fletse blozen van de aarde, getuigenis zonder kleur, een waarde die het rif doet zwijgen. Waar de zee zich in liet bewonen, stolt het bloed van anemonen in een hoogmoed van de tijden en laat overtollig moraal zich verleiden tot een niet te stuiten vloed…

Oude wilgen, met gespleten stammen, gesnoerd tot buigzaam griend, verwijten taaie takken de schemerzon, die het heimelijk licht, openlijk laten vloeien, waar harten branden zullen, groeien vermolmde zielen de hemel in, verspreiden sporen van narcistische zwammen zich in de grond, die te splijten en zich te behoeden met het overschot…

Ik dweep met mijn lief, het lijf streelt het verleden als ruwe zijde, hunkering in evenbeeld, waar ze mijn droom in deelt en de schroom en eindigheid weet te ontwijken, verdiept de draaikolk zich in weelde, om de kern te bereiken, is verdriet niet te vermijden, in dat licht blijft niets gelijk, waar de rede haar bijt en ook weer…

Uit de aandrang van de tong, om de geestdrift te bedrijven, roert zich opnieuw, komt naderbij, beklemt in alles wat zich onderscheidt, komt in lauwe tranen dichterbij, daaruit peil ik wat er nog te verwachten is uit deze gaven, wat heb ik zelf te vergeven, waar ik schuld aan had, te voldragen tot het einde waar geen grens meer is, alleen…

We lopen samen naar een bergtop, mijn lief en ik. geteld zijn we even oud, het licht maakt onsterfelijk, de hoogte vruchtbaar en ons welgezind, de kim blaakt in het vuur, als de passie stand houdt, slechts één uur, dan dalen wij gedwee de trap weer af, in korte tijd zijn we eeuwen oud.…

Zag de manen zich in fletse kringen verkrampen in de handen van de nacht, verdwenen figuren trekken voorbij in een onafgebroken stoet om de vege huid te redden, vermoeide hoofden gebogen, de witte lippen stijf gesloten zonder klacht of vragen op het aambeeld van de dag gewogen, als de zon z’n rug opricht,wordt de droom een plicht…

In hun ademnood haasten gejaagde mensen, zich naar andere tijden. Langs graven als straf, wees nieuwsgierig, stof teksten met je dromen af. Over water vliegen zwart gelaarsde zwanen, wanen zich in witte sprookjes. Scheen de zon paraat, om tranen te verlichten in banen, één voor één.. Geen woord, geen dingen uit beider naam,…

Geworpen in de strijd een doel wat heiligt, lang de tijd gepijnigd, ook ik gestenigd, oneindig rollen stenen aan om in het volle uur tegen elkaar te slaan, vuur reinigt de loop hun fossiele natuur.…

Waar woorden die niet sterven kunnen zwerven regenbogen recht de hemel in, ge - zellin van achterdocht en aardse puin om me een ander gesternte te gunnen in een kloof die in mij leeft, dan de nachten weer te laten rijmen, komt mijn adem op borgtocht vrij, in de wegtrekkende wasem op de ramen, waarin barsten gezichten worden,…

De tijd hij fladdert door de armen, het fijne zand verglijdt door zandlopers en de dunne vingers van een uitgestoken hand, de laatste korrels sisten me de namen toe van woorden uit het hart die we gisteren nog niet wisten , ze sliepen bij het horen en glipten weg in eeuwigheid,in je ogen het licht gemaakt of door handen die hem…

Het enige uitzicht buiten is tussen treden en de spijlen op een toonladder waar de mist op de setting heeft gewacht,het waard vond dit te beschrijven, verdwijnt als onvoltooid, gebroken en verwaaid, met rijp getooid in een composiet, waarin het slotakkoord een nieuwe toonsoort werd aangeboord, een lichte klank wordt sterfelijk,…

Voor de donkere dag opkomt, het vale licht nog nat van lang - gerekte nachten, verraaien zich in aanjagend geluid, massale zwermen, niet één gelijk, blijven het onvoorspelbare kraaien, verwensen zij zich de morgen toe, met snavels die in het duister zijn geslepen, als heren van een laatste stoet, begroet de kleren waarin het hermetisch…

Honger, ongestild koos alles in wat ik leef, soms oeverloos, ongewild, tergend achter mij en kielzog aan, daarop de woede te verkwisten, bleef genoeg te redetwisten,zo het wachten ingegaan,dat ene woord wat kwijnde, als milder antwoord me schuldig bleef, draag het bitter tot het einde.…