Netgedichten

netgedicht (nr. 29.299):

Breekbaar?

De zon bebroedt de klei
en aarde, stileert de
schaal van eigenwaarde,
in haar wolken speelt het
kind wordt het bemint raakt
het in gevederd licht,
lichtend in het duister.
Tijd verschuift met dons,
bepaalt het gewicht van
ruïnes, steelt vuur uit
hemel en harten, waarin
blikken zijn versluiert,
golven vonken breken door
vanuit de ruimte, als wolven
land en zee bespringen, een
witte meeuw vangt zilte
wind in een oneindige geeuw.