Alle inzendingen van Pama

Het gezicht, mijn wezen is niet veranderd, maar toch in stramme lijnen wat anders dan voorheen. Zie, het bloed als rivieren kruipt tussen spleten, langs afgronden en de diepe dalen weerspiegelt alles averechts in dubbelzinnige verhalen. De kloven van mijn handen vertaalt een rusteloze geest brengt licht in beide ogen als ik ze zal sluiten…

Vanuit het menselijke gelaat ontstaan stoïcijnse maskers wisselende bizarre gezichten rancuneus om de juiste handelingen te verrichten. Wat omslaat in blinde haat waarin humane metaforen geleid door impulsiviteit fundamentalisme en onwetenheid, de verworven humaniteit weer verloren gaat. Het menselijke gelaat, gespiegeld in het aangezicht…

Ik zag een maan zich in fletse waterkringen verdampen in de fluwelen diepten van de nacht. Verleden figuren met gesloten ogen voorbij gegaan zonder een klacht om hun zware last te dragen. De wijze hoofden licht gebogen hun dunne lippen stijf gesloten zonder onvertogen woord op de vrije dageraad te wachten worden dromen in troost gesmoord…

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden. In de botte nerf krijg je het koud geraspte krullen liggen om je heen vermengen zich…

Badend in z'n ego staat hij glanzend op de nok van de wereld, van zichzelf verguld, hoeft hij zich niet bewijzen dansend op de wieken van de wind hij zal nimmer aan het firmanent verrijzen kraait in stilte z'n victorie over daken aangelijnd in de windroos van z'n geduld. Bij het krijsen van z'n scharnieren poten ontsnapt geen klacht aan z'n…

De aardewind blaast stof in mijn ogen hoe meer ik wrijf, des te meer word ik blind elke minuscule stap zorgvuldig overwogen wordt achterhaald door sluimerend onvermogen door harde realiteit, telkens wordt bedrogen. Tranen gebundelt tot rivieren,wassen verdriet niet weg lijken barrières zich te scharen tot hoge bergen waarachter men moeilijk de…

De wisselende getijdestroom loopt niet altijd parallel met het verlangen men lijkt stil te staan en dat kost kracht om tegen een sterke golfslag in te zwemmen. Drijf met de eb mee naar open zee waar de ervaring leert in het besef dat hart en wijsheid zich tezamen niet gelijk kunnen openbaren in een gewijzigd tij van inzicht zal een mededogen…

Veranderingen en ervaringen in een tijdbestek waarin ik mezelf niet zou durven te herkennen verklaar ik mezelf regelmatig voor gek. Mijn wereldje als wondertol, spint rond als caleidoscoop verbeeld, als makke lammeren en trekken in traag galop aan mijn horizon voorbij. Geklommen naar een bergtop waarop ik boven het aards gareel spiegelend mezelf…

Na de regenbuien wordt de zon weer warm bewonderen de knotwilgen hun jonge scheuten en zij hun snottebellen langs rijen groene sloten er welt water uit de oude holle lijven en schikken de plooien glad laten de dag zich tooien door het dak vertellen hun noden in veerkrachtige taaie loten die de moede lichamen trekken diep geworteld in…

Een kei zit vergroeid zijn gezicht tussen wat mos en klei kijk, hoe hij vrijelijk ademt hij voelt zich een kei. Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen en de vriendschap wordt bemint.…

Waar alles mee begint is meer dan een zin of taal meer dan men doorgaans noemt dan een idee uitdrukt wat verder reikt dan de blauwdruk van ons leven want wat zich uit een gedachte voltrekt in een woord of regel kruipt door het oog van ons bestaan en heeft het oneindige geduld om op te staan ten alle tijde overleeft zichzelf als het dat wil…

Als ik geen rood meer vind kleur ik alle boemen groen, de struiken, het hele landschap wat ik schilder dus ook het onkruid en het grazige gras, wuivend in de wind. Waarin ik werkloos lig te wachten ontroerd, wanneer je later mijn gevoelspallet mag zien, beroerd door de tinten van je mond en de kleuren die daaruit stromen. Als daar geen…

De geurende papavertuin in kostelijke pracht met al z'n heerlijke kleuren geeft het geheel z'n macht. Maar ook één klaproos verheerlijk zich in eigen roem en straalt een daadkracht uit en toch zo broos. Verdort die ene roos in dit bont geheel om niet mee te kunnen komen in dit bonte krakeel en maakt het einde van z'n bloeien ook…

Een ruisende waterval voert in de ochtend zonneschijn met zich mee drinkt samen met de beek in de middaguren met z'n twee een kopje algenthee. En in de nacht het maanlicht de waterschubben glanzen laat gaan ze samen op de loop langs bies en gele lis onbelangrijk hoe groot of klein het stroompje is.…