Gek op zijn berg

Veranderingen en ervaringen in een tijdbestek
waarin ik mezelf niet zou durven te herkennen
verklaar ik mezelf regelmatig voor gek.
Mijn wereldje als wondertol, spint rond als
caleidoscoop verbeeld, als makke lammeren
en trekken in traag galop aan mijn horizon voorbij.
Geklommen naar een bergtop waarop ik boven het aards gareel
spiegelend mezelf aanschouwen kan, krijgt niet ieder snel
z'n deel en lijkt menigeen z'n eigen berg te moeten bouwen.

Gewassen in de zure regen van ervaring, ruist de dag als waterval, weer overgaand in nacht in de cyclus van
seizoenen, mijn gelouterde gedachten onvertaald
door het slijk van de tijd gehaald.
Het tij van de verwachting in wisselende kleur van loze beloften, de juiste toetsing niet kon doorstaan en moest steeds herschreven worden in mijn beschreven blad tot een verkreukelde onvoltooide brief.
Ofschoon steeds aan mijzelf gericht, maar waarvan ik nog steeds niet veel wijzer geworden ben geworden.

Dit herhaald proces waarin het besef louter relatief
wordt onderkent draaien mijn wieken onherkenbaar
rond als 'spinning tol' en moet ik steeds weer aan
dit ritme wennen anders draait de boel te vaak dol.
Herschimmen als molenstenen om mijn nek daarmee is het nog een lange weg om naar mijn eigen uitzichtpunt te klimmen.
En de maalsteen van de tijd niet te houden blijkt en
bergafwaarts in een afgrond rolt, dien ik op eigen inzicht te vertrouwen om de stenen naar boven te moeten sjouwen.
En in mijn kielzog tolt de wereld met mij mee of was het andersom?

gek hersenspinsels

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 19 stemmen 321