Netgedichten

netgedicht (nr. 16.588):

Aardekind

De aardewind blaast stof in mijn ogen
hoe meer ik wrijf, des te meer word ik blind
elke minuscule stap zorgvuldig overwogen
wordt achterhaald door sluimerend onvermogen
door harde realiteit, telkens wordt bedrogen.
Tranen gebundelt tot rivieren,wassen verdriet niet weg
lijken barrières zich te scharen tot hoge bergen
waarachter men moeilijk de vrede kan bewaren.
Zeker lijkt niet zeker meer en blijft hangen
in de lege ruimten van onmacht en venijn
gevoed door een rusteloos verlangen.
Naïeve winden kunnen een kind niet bekeren
het zal haar eigen vlinders volgen
en zal je - zonder schroom - haar hand toesteken
een handreiking in de dorre aardwoestijn
in die stroom valt nog veel te leren.