Alle inzendingen van Paul

zestien kaarsjes op de taart een lach die iedereen vermaakt vandaag ben jij het middelpunt omringd door liefde, zonneschijn je dromen dansen in je ogen de toekomst lacht je tegemoet zoveel moois nog voor je open door de kracht in wat je doet je groeit, je bloeit, je schittert een ster die steeds verder reikt met elke stap die jij zetten…

in ons hart ben jij levend gebleven stil en warm, voor altijd daar jouw naam klinkt zacht in onze dromen als fluistering van wie je was voor ons bent, en altijd zal blijven we vergeten niet jou te herinneren herhalen keer op keer jouw verhaal van jouw vriendschap die ons omarmd van de liefde die nooit verdwijnt omdat zij in ons doen en laten…

je staat niet graag luid op de voorgrond bent geen vlag die in ochtendbries wappert maar ben je er — betrouwbaar als een huis dat in stilte schuil geeft, warm en stevig is je handen rusten vaak rusteloos wachtend totdat ze voor mij nodig en helpend zijn als een baken, snel en zeker, staan ze klaar een vaderhart immers weet, zwijgt en telt…

zeventien jaar, wat vliegen de jaren hard voor een gozer met brains én een gouden hart van schoolbank tot studie, je doet het gewoon alsof het niks is — met één hand op je telefoon bij de Spar ben je chef vullen en spiegelen laat de vakken strak in het gelid daar staan om na werktijd, hop de gym te bezoeken om met gewichten spiermassa te bouwen…

in een wereld vol schermen, klikken en swipen waar letters en duimen voortdurend bewegen in boeken, in pixels, in filmpjes vol verhalen wacht een wereld om in te verdwalen een moeder, een vader, een kind op de bank een tablet, een boekje – digitaal en oprecht samen verdwalen in werelden zo groot waarin draken vliegen en helden rennen een…

we hebben pieken en dalen gekend kenden zonneschijn en storm alle kleuren van de seizoenen hebben wij samen zo doorstaan we hadden heldere en donkere dagen maar steeds stonden wij naast elkaar in elke winter en elke zomer was jij het licht in mijn bestaan jij bent mijn liefde, mijn enige alles of het nu regent of stormt ik ben helemaal…

in ’t hart van Katoren klonk eens zijn stem een koning zonder kroon, maar met een pen hij schreef van Oorlogswinter, koud en zwaar of een briefgeheim, verborgen en klaar zijn Pjotr vond zijn weg in Siberisch land, de kunstrijder gleed elegant over het ijs Oosterschelde windkracht 10, een stormachtig verhaal de kloof tussen mensen vormde zijn…

tussen dozen en dromen tussen spullen en verhalen pakt een gezin zijn leven in in karton voor transport achterlaten wat lief is de lach van buren, het ritselen bomen de geur van natte straten na regen mensen die vrienden geworden zijn straten die de weg naar huis werden nu lonkt het noorden waar de lucht ruimer ademt waar tijd vertraagt…

Nu is ook, als een laatste Mohikaan, M'n laatste vriend verder gegaan. Zo stierf die schone, schitterende schaar,- Over de stad glimden d'elektrieke globen klaar, Spijts mist rondom de klaarte hing, Toen m'n vriend henen ging.- Grijs was de gestorven straat, Waar stierf ons vriendschap, midden mist; Maar zijn afscheidstap klonk laat Nog…

er ligt een tuin in mij verborgen van klei en hoop en ochtendlicht waar dromen zaden mogen worden en elke wortel waarheid zoekt een stukje land, ooit met liefde bewerkt waar prei en passie samen groeiden waar ik met aarde werd versterkt en groenten stille namen droegen toen viel het stil, mijn lijf, mijn land de schep stond werkloos in…

Voor moeders, overal ter wereld Moeders — waar ter wereld zij ook zijn — hebben harten als een octopus armen die altijd reiken handen die altijd dragen onvoorwaardelijk zorgen zij door storm en stilte voor het leven dat zij de wereld schonken zij dragen als atlas ooit wat te zwaar lijkt voor een mens hun schouders steunen als een…

alleen staat een jongen - op steen waaronder gestaag water stroomt zijn blik een vraag - zonder stem die voorzichtig van toekomst droomt de brug - gespannen tussen toen en wat later nog komen zal hij kent de wereld enkel nog zoals een kind de stilte kent de lucht ademt verandering hout kraakt van oud verdriet in het tussenlicht blijft…

Bevrijdingsdag – 5 mei 2025 Tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog een dag om te vieren een dag om te feesten een dag van festivals, van markten en braderieën een dag van dankbaarheid ook dat wij dat alles kúnnen vieren maar het vieren van de bevrijding brengt ook verplichting met zich het feest van de vrijheid mogen én moeten wij doorgeven…

wij staan stil bij wat was bij wat nooit meer mocht zijn bij namen die werden gewist levens die werden vertrapt lichamen weggevoerd als afval van de mensheid wij zeggen dit nooit weer zacht, plechtig met bloemen in de hand en stilte in ons hoofd maar ergens anders klinkt geen stilte daar is het schreeuwen vallen bommen dag na dag…

in azuurblauwe lucht drijven wolken, zacht als wol een vlam blaast warmte in het bollende doek een mand vol mensen zweeft langzaam omhoog hoog genoeg voor een blik die alles overziet laag genoeg om de aarde nog te voelen de mensen nog te groeten stilte heerst boven drukte daar beneden we varen op adem van de wind als veertjes zo licht…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

wat eens onze Prinsessendag was klein en koninklijk van aard groeide uit tot het feest van vorsten een dag die volk en vaderland verbindt van Wilhelmina tot Juliana Beatrix en Willem-Alexander vierden en vieren wij de vorst om elkaar samen te binden Oranje kleurt het land die dag op pleinen, straten, in de lucht de vrijmarkt vol oude schatten…

mijn staat van leven laat mij zijn, laat mij liefhebben de klank, het spel – niets is te veel het ritme uit verre landen vrijheid in het verschiet het leven als spel – zoals ik het zie in stilte groeit een zachte kracht als een toverspreuk, een wereld die lacht een vlam die door de ziel gaat waarvoor woorden niet bestaan het sein van…

waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

met een rugzak vol verhalen gevuld met wat was en wat jij leerde sta je aan op de drempel van vertrek klaar om opnieuw te beginnen wat achter je ligt vormde en verrijkte jou wakkerde je nieuwsgierigheid aan waar liggen mijn grenzen wat roept mij verder je draagt met moed in je hart het weten in je handen ik ga weer op pad de horizon…

je kunt vrede vinden in jezelf in je huis in de stilte van je dag Je kunt rust ervaren met wie je bent, met waar je leeft met wat je doet maar dat is niet genoeg want vrede in jou brengt nog geen vrede in de wereld om je heen en dáár daar kunnen en mogen we geen vrede mee hebben vrede vraagt actie van jou van mij van ieder…

van Buenos Aires tot het Sint-Pietersplein klonk herderlijk sereen jouw stem “Een arme kerk voor de armen,” sprak je zacht bracht zo het Evangelie met volle kracht je kwam van het einde van de wereld hier het hart vol liefde, zonder sier of machtsvertoon je woorden eenvoudig, maar diep van zin brachten waar duisternis was wereldwijd hoop…

een meisje vol dromen, vijftien lentes jong schetst stil en fijn met potlood of penseel als dauw op bloesem in ochtendlicht de werelden in haar hoofd op doek of papier ze leest en dwaalt door verre verhalen in boeken kan zij eindeloos verdwalen alsof de tijd gewoon even stilstaat wanneer zij door haar universum reist waar klaprozen fluisteren…

velen stierven en velen sterven nog door oorlog, door geweld juist in de strijd oorlog en geweld te stoppen we staan stil - twee minuten maar stil zijn alleen is niet genoeg wie écht herdenkt kijkt niet weg maar ziet de prijs die zij betaalden voor de vrede die wij beleven mogen echt eerbetoon ligt niet in bloemen niet in vlaggen halfstok…

in ‘t voorjaar van vijfentwintig, fris en nieuw bracht Schoof zijn nota, koud en zuur een document vol plannen en bewuste keuzes maar de Kamer dacht: “Dit is schone schijn?” de lastenverlichting die blijft nog even uit hoewel werken zou lonen, beloofden zij luid een akkoord vol beloften, vers van de pers is zo verworden tot een koude douche…

Ik zag Cecilia komen op een zomernacht twee oren om te horen twee ogen om te zien twee handen om te grijpen en verre vingers tien Ik zag Cecilia komen op een zomernacht aan haar rechterhand is Hansje aan haar linkerhand is Grietje Hansje heeft een rozenkransje Grietje een vergeet-mij-nietje de menseëter heeft ze niet gegeten ik heb ze niet…

aan de Kasteelweg, waar dromen ontwaken speelt sinds 1916 een club met een ziel Sparta, oeroude trots van rood-wit Spangen met strijd in het bloed en het vuur in het hart in 1888 al begon ons prachtige verhaal de oudste profclub – een rood-wit signaal met Bok de Korver, een legende, een held de bal aan zijn voet deed wat hij hem vertelde…

Ik stuur je dit boeket van grijze rozen (stijlbloempjes die veel langer staan dan echte): stelen van ijzerdraad in groensajetten kousen, kroonblaadjes van misschien crêpe de Chine, zilverdraad en geel fluweel voor harten die meer verduren kunnen dan het mijne. Zet ze lukraak in lege waterglazen, draag ze bij paars met ambergele kralen…

drieënveertig prachtige lentes jong ben jij een vrouw vol energie en kracht met een motor als brullend vehikel ben je ook wereldreiziger in hart en ziel dit heerlijke avontuur met jou delend is jouw knuffelbeer altijd dicht bij jou werd zelfs met husky’s voor een slee onlangs nog het mooie Lapland verkend als een moeder zorgzaam en betrokken…

in kleuren en klanken leeft hij voort de man van penseel en akkoord zijn handen vol verf, zijn ziel vol muziek een uniek kunstenaar, raadslid en hart hij schilderde dromen op muren van steen bracht licht in straten, bracht schoonheid strijd tegen graffiti werd ruimte voor kunst dat jong talent vrij en bewust ademen liet met trillende snaren…