Alle inzendingen van R.E.N.S.

ik blijf kijken in de bodemloze leegte van de dagen en van de nachten en zal moeten aanvaarden dat ik mijn geluiden nodig heb mijn woorden om de rust te bewaren met klem op toon en stijl en als ‘t moet de klanken de kleuren en de grove streken en zinnen op ‘t onbenoembare hopen op de verlossing van akkoorden en gedeelde gevoelens in ritmes…

Als de massa er niet toe doet, gaat niets dieper dan jij zelf. De goden die je zo goed kende, op jouw hiel vertrouwelijk berispt door Rechtvaardigheid: omdat je ongevoelig bent voor het valse gebuzz der Sirenen en de raad van Bacchus. Voor deze voldongen daad, en nog wat loze kreten als verspreide zaden, zul je zeker tijd…

als je gewoon vooraan begint met een ‘acte de présence’ wat niks anders is dan de dans in eenvoud van enkelvoudig vrij vergeven of je neemt het heel serieus als pretentieus ingesteld persoon met een wil van blinkend goud en stoutmoedig fijne streken hier hoeft geen einde te zijn aan de richtingloze weg en zouteloos geveins als walmend…

Altijd is het een stijl pad dat kronkelend langs een stromend beekje leidt tot een grotesk slot; het bladerdak verzwakt wat de wolken overlaten aan het weinige zonlicht op zijn bezweet gezicht. Het laatste, het zwaarste, met de poort als gewricht van de tijd na alle goden, in de protagonist z’n zicht, deel van de raarste tocht -de aankomst volgt…

Soms moeten stemmen schreeuwen om over eeuwen van ongehoord zijn aan te komen in de vervreemde oren. Soms druipen de zinnen van bewezen formules en wordt zonder scrupules niet verwezen naar het origineel. O wee! Soms gaat ’t om de flow, de metriek, als een diashow op de villawand (lees mijn biblio nog een keer, if you please…

Het zal wel weer zó moeten: vergoed ons met verlaat bloeden, de late boete voor de ongegronde zonde, tijdens de o zovele schrijfronden, van verwerpelijk (en vergeefs ;-) verwijderde vrijheid van creativiteit en vakmansgeest. Uitgedaagd (door een knuffelfeest?); klaar om ons, in bespottelijk meervoud, terug te douwen in één hokje…

Laten we Abrahams mosterd maken van Goliath en Atlas, Orion en Grutte Pier; schouders ongevraagd beklimmen van Polyphemus, Kumbhakarna, Gogmagog én Hrungnir; niet vergeten hoe te leven als Balor, Jentil, GVR, Gargantua, Pantagruel; In gedachten door de tijden van Gulliver, Ellert, Brammert, de Hecatonchiren. Laat ons niet vergeten…

Als je handen voelen als de hemel, zonder een greintje van geloof in mijn donder; als je ogen ongelogen de fijnste zijn om me in te verliezen; als je woorden, je stem, die mond! het leven lachen laten, glunderen als het even kan; als het ziek-zijn naar een achtergrond verdwijnt; het lijden kwijnt in jouw bijzijn, sterren vallen in het niet…

De aarde bleef zijn ogen het licht ontnemen, zijn mond vullen, zolang hij boven zijn hoofd groef naar een ingedaald leven; sterker dan elke zwaarte: de menselijke kracht, met vingers dromen te toveren, om overal boven te komen. Vanmorgen zag hij nog grond onder de riemen van zijn nagels, terwijl haar welving vergleed onder zijn…

deze woorden met een laatste krachtsinspanning neergelegd volgens de strenge leer van één stratenmaker zodat dit pad vloeiend voor jouw ogen zich verdiept tot de onuitputtelijkheid van de bron van beleving tot gevoelens zich begeven in de omgeving van de hand die mij wel degelijk vastpakt meteen herpak ik mij zelf met één voet…

Een ochtend die mij rustig voorkomt, niet stuiterend op de stoep van de dag zich op komt dringen als ik mijn ogen amper heb kunnen openen om bij het eerste licht op te vangen wat van de nacht nog overgebleven is. Uit de dromen gezeefd meegenomen naar het wezen van dit leven, de beleving van de eigen pijn tegen een achtergrond van verlangens…

De schrijvende hand die kan geloven; al was het maar in vrolijke magie, de betovering van zwevende woorden over hooggespannen, door koren gezongen verwachtingen, florerende zinnen die de liefde zelf meer beminnen dan de waarheid dragen kan. Het wikkende hoofd dat loslaten kan en rollen over heuvels der fantasie; gekanaliseerde dubbele…

Liggend in mijn verlichtende bed, kan ik de sterren niet zien, neem geen flikkerende lichtjes waar aan het vaak verdichte firmament, noch op het bolle plafond van mijn bovenkamer. Ook slaat de regen de dromen dood, gejaag komt van alle kanten tegelijk; mijn honger, ongestild dreigend als de razende wolken, berijdt de op hol geslagen…

de zonsondergang vanaf ’t zandloze strand waar jij als ’n uitvergrote filmster je veel te dure hoed vergat de friet bij ‘Ho-lands’ op de hoek met de ‘meejo’ over datum ofzo en ’t kotszakje dat lekte (maar voordat ik dat doorhad…) de bus die we moesten verlaten want de chauffeur was niet als enige onze stank zat dit hotelkamertje…

het irritant skwiekende geluid van gympen op een nat fietspad wat mijn aandacht gelaagd verraadt voor die details die gekunsteld dit punt dit specifieke moment deze ene kern dit centrale thema de vergeten crux waar alles om draait waar alles omdraait weten te bereiken en niet bezwijken onder het irritant skwiekende geluid van gympen…

het zou mij toch moeten lukken met de druk van jouw meelezende ogen die mijn tikkende vingers niet horen een poging tot een droge constatering te doen ik ben verliefd heel veel meer is daar niet voor nodig zoals overbodige tierelantijntjes of slingers fantastisch bloeiende wingerds van ijdelheid overschrijden al snel de limiet van zoetsappigheid…

‘Van Mars af, man!’ heb ik het wel gezien, fabulerend langs de bezongen rivieren: zij, die onomstreden zou kunnen zijn, zweeft – als er geesten geweest waren, hongeriger dan de jonge wolven, ik zou zweren, als vlees door mijn klauwen glippend, daar waar wij als poëtische sterren imploderen, in elkaars spectrale achtergrond vervallen; tussen…

Geef mij de geur van een openstaande deur op weg naar het onmogelijk; bied mij de ingrediënten van geheimen, het roersel uit je diepste onwelwillendheid; pest mij met onwaarheden of godsgeklaag, maar laat mij niet leeg en onvervuld hangen aan het dranghek als een beest dat in het feestgedruis ten onder is gegaan. Houd mij scherper dan…

ik ja ik ik draag op handen in gedachten grootse schatten van geluiden en geuren ik kleur als ik vraag ik bekomen van schellen van beschouwing van mijn schouders vervallen sterren al uitgefaseerd gelaten neer ik veer op voor mij voor ik ja ik ik ja draag mij voortdurend door de nachten de levensgrachten machtig verheven…

hoe de zeeën als thuis- komen voelen kunnen over de boeg slaande golven een verwachting van het volste leven de zeilen voor de strijd gehesen, voorbereid op wat het ergst te vrezen valt; kluizen van eilanden geroofd op ijkpuntjacht van eer voor ongepolijste en veelkleurige piraterijen met dubloenen en betovering gevulde galjoenen…

dan zal ik echt beloven dat ik het eindelijk doe vandaag kan het gisteren ook wel en daarvoor zeker het lukt dan wel als het zover is maar nu nog niet en straks ook niet want dan slaap ik als het zo verloopt daarna kijk ik wel naar het verstrijken van weer een dag…

tot ’t laatste beetje lucht zuchtte ik door en door ook al was ’t te laat; voor mijn vervagende ogen, ik stoorde mij aan de trilling van ’t licht, - rechte lijnen golfden om de kromme heen; mijn leden bleken geen maten meer, maar zij rilden mee met ‘t versagen der natuurwetten; de zwaartekracht had mijn hart verkozen, mijn longen zogen…

Hij loopt de kamer binnen met zijn potlood in de hand, hij ziet iemand naakt staan en zegt, “Wie is die man?” Hij doet zo z’n best met z’n beperkte verstand om te bedenken wat te zeggen als hij thuiskomt. Want hier staat iets te gebeuren, maar hij heeft nog geen idee wat. Toch, Heer van der Struik? Hij steekt z’n nek uit en hij vraagt, “Is dit…

het monster bestaat bij de gratie van de strijd en de ruimte tussen vriend en vijand de uitvergrote reuzen staan te stampen op het slagveld van twee kampen tegenover jongelingen die te voet gekomen zijn een ijzeren strijdknots een massief bronzen speer zijn geen verweer tegen de slimmigheidjes de kleintjes gaan ervandoor met de…

Langs rotsen in de rivier van mijn eigen tranen, baant ’t bloed zich gelauwerd ’n weg door mijn wanen; als stoker van deze frontaal brandende wijn, en de pijn die ’t goed doet onder volgers van Perseus’ sterrenzege, verblijf ik halverwege. Tussen partijen in zoek ik de ruimte voor uitzondering, voorbij de grens van strijdende berijders…

De tijd is rijp als ‘t koren in ’t veld gloeit in zo’n zakkende zomerzon; de strengen glijden langs jouw huid, broeiend op platgestampte twijgen. Jouw zwijgen verdwijnt in de stilte, je rilt als ’t allerfijnste kaf in de wind; als vlegels dansen jouw oogleden mee met ’t draaien van de wereld in ’n zee van tranen die als graankorrels…

de zoetste vruchten de helderste sterren een prachtige maan ogen glinsteren borsten smelten elkaar verstaan wenselijkheden rustig bekeken stemmen tevreden alles in rust zodat de kust van Peloponnesos niet overspoelt wordt door lyrische redes deze liefde sust de onrust maar blust de wil niet…

moedervlekken schitteren als sterren op haar hemelse lichaam zij vormen beelden bewegend door mijn handen onder een deken van kussen vervaagt ons zicht in één moment van zijn…

het was zo lang geleden in het verre verleden van de jeugd dat zij niet met afgeschoren haren maar met een plastuit heel gratuit en hardcore met Aussie-broekies van het balkon had gezeken het zou plezant kunnen zijn zo had zij natuurlijk gehoord om in het water op mijn schouders gezeten juist omdat die handeling niet vertrouwd is…

soms worden we met huid en haar ’t leven ingetrokken dat we nooit wilden of binnen zagen komen de wilde jaren ver achter ons en geliefde muzen gelaten luisteren we vandaag naar de gevolgen van nalatigheid en uitstel ’t concept voor herstel aan ’t oppervlak en in de diepere lagen vraagt om investeringen die de vrede terugbrengen die…