Alle inzendingen van R.E.N.S.

‘t was op ‘n toxisch geglazuurde zonnestraal dat hij op vleugels van gesferoïdiseerde taal tussen pfas-plassen als verstampte muizenissen van easter-eggs met enige mazzel matses vond die hij onder zijn tenenkaasvoeten bond en stond tegenover ’n menigte flink gedaalde pisa-scores en opgeschaalde hoogvliegers in zeer exclusieve externaliseringsmode…

men neme één rustige handvol ideeën bestrooi deze met zeeën van gelaagde taal aangelengd met verzengend echte gevoelens en beleving van levensengte misbruik de geluide klokken en remix door de ijdele verhalen van eerdaags of sla generatie X uit verveling neer maar zij die ’t scherpst van de snede vol in de bek gelezen hebben weten er…

ongeschonden zijn als finale feit zijner lijf ’n bedenkelijk geloof in fabrieken belijd van glas waar hij niet bang was voor gekijf van wespen uit zijn aars terwijl de tijd herinneringen als as van zich afsmijt hij gaat gekleed in ‘n hemd van perkament als reglement voor aardsvurige tijdsengte de maan tandenknarsend als ijdel vuilnis toezingt…

ik ben begonnen met ‘t bier om de nood voor te zijn en ‘t pakket enig nut te geven dus lijkt ‘t mij verstandig om morgen niet te beginnen met één of andere oorlog bovendien heb ik plannen die veel belangrijker zijn dan zo’n grote verspilling en ‘t is ook niet goed wat betreft beeldvorming van wereldleiders an sich je zal daar maar zitten…

ondanks al ‘t goddelijks wat hij was geweest wat hij had gedaan in de beeldspraak door de ogen van de vrouwen bleef hij verweesd doorleefd zwalken door bos en beekdal in de vertrouwde maanlichtsonateval of ‘n drinkgedicht dus niet geschikt of gezwicht voor de droomwouden waar zij wilden zweven in levende lijven zouden blijven…

in ’t open veld was geen schaduw van laurier of struik te bekennen behalve van ’n eenzaam wolkje dat zo weer voorbij waaien zou en toch toen hij ging liggen kwamen de schapen grazen en stampen en sneden met hun silhouetten als tanden ’t fris aangegroeide goede gemoed weg dat blakend in de zon eindelijk begonnen was op te bloeien…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

als er even niks nieuws groeit kan de lucht op adem komen en de grond weer doorwaaien verlichte wortels zelfs maar verwaarloosbaar zouden nachten spiegels brengen mochten de randen zwart blijven als levenloze gaten zonder slagen harde leerscholen lijken gewonde helingen onbevredigend de dode herinneringen begraven in permanent…

denk aan meerdere middel- punten van één cirkel en zweet door de duisternis van ’t instinctieve ‘Es’ op schoteltjes geserveerd als crème-des-levens-filosofie één lichtstraal en de schaduw rolt naar de zon of ‘t licht tolt als ’n dwaling [rond] cirkels in cirkels in cirkels ‘t lepeltjesmeisje gedraaid in één omlijsting gegrepen…

Als ik volledig mijzelf mag zijn, alle ruimte inneem die ik mij wens, alles zeg wat ik wil, alles doe wat ik wil, alles eet, alles drink, alles tot mij neem, hoe ik wil; als ik nooit meer iets moet, alle dagen leeg voor mij liggen, geen verwachtingen, geen verplichtingen, als ik alles zelf kiezen mag, wanneer ik wil; als ik overal…

ik overspeel liever mijn ziel over randjes van ‘t toelaatbare dan dat ik mijn tanden brand aan uitgewoonde versspraak of spaakloop in verleden taal ik wil neodraken roosteren zonder d’oude te verbrassen want ik heb voetvegen nodig met papier van de Shakespeare in Komrijstront verkommeren ik heb schijt aan schoenzolen die passen als vingerafdrukken…