Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.258):

weldadig post-paganisme

‘Van Mars af, man!’ heb ik het wel gezien,
fabulerend langs de bezongen rivieren: zij,
die onomstreden zou kunnen zijn, zweeft –

als er geesten geweest waren, hongeriger
dan de jonge wolven, ik zou zweren, als
vlees door mijn klauwen glippend, daar

waar wij als poëtische sterren imploderen,
in elkaars spectrale achtergrond vervallen;
tussen het riet en de dodde van de eeuwig

gebonden waterkant duikt de meerkoet weg
als zij struikelend het leven komt verlichten.
gestrande vergezichten vertroebelen in betere,

gestut in onbezeten grond; spreekwoordelijk:
Nyx wordt door Eos op haar mooie smoeltje
geslagen, en druipt staartloos af naar Chaos.

Op plaatsen waar de sterren en goden samen-
komen, geklonterde planeten eventueel, ook
daar zouden wij gemeenplaatsen ontcijferen

langs haar abstract rechte lijnen der wetenschap,
waar ik vrijschrijvend analyse pleeg en reduceer,
abstraherend in de meest menselijke dromen op aarde.