Gorgo Medusa

Langs rotsen in de rivier van mijn eigen tranen,
baant ’t bloed zich gelauwerd ’n weg
door mijn wanen;
als stoker van deze frontaal
brandende wijn,
en de pijn die ’t goed doet

onder volgers van Perseus’ sterrenzege,
verblijf ik halverwege.
Tussen partijen in
zoek ik de ruimte voor uitzondering,
voorbij de grens
van strijdende berijders

van stokoude paarden, zwakke zwaarden.
Met de vaart van ‘n snelstromende rivier
schakel ik van ‘t komende
naar ’t verleden
van plezier en verdriet,
naar monsterlijk lijden

wat achter mij ligt,
en niet in ’t verschiet.
Resten van bloedbaden en bange nachten,
toen Medusa nog dacht
dat zij als laatste lachte,
komen op als dromen in helder Sanskriet.

Ik kan die verhalen eindelijk verdichten,
vertalen naar oplichtende
en bezwarende zinnen,
sinds ik mijn ware aard heb aanvaard:
dichter
met ’n vlammende pen als schild.

Zij met slagtanden,
bronzen handen,
vleugels van goud
en/of slangenharen,
die je veranderen in steen,
komen hier niet meer doorheen.

... [jul2025] ...

Schrijver: R.E.N.S., 7 juli 2025

RENSgedichtenoutlook.com

Biografie van deze schrijver

Medusa Perseus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 51