Netgedichten

netgedicht (nr. 86.165):

afdalen in de luwte

tot ’t laatste beetje lucht
zuchtte ik door en door
ook al was ’t te laat; voor
mijn vervagende ogen, ik
stoorde mij aan de trilling
van ’t licht, - rechte lijnen
golfden om de kromme heen;
mijn leden bleken geen maten
meer, maar zij rilden mee met
‘t versagen der natuurwetten;
de zwaartekracht had mijn hart
verkozen, mijn longen zogen
zich ongewoon heftig vol; mijn
hoofd kon niks meer bijbenen,
er verschenen engelen in wit;
aan draadjes in ’n kamer hing
ik, bloed droop door de vlijtige
warme handen, ’t verband dat
onder juiste omstandigheden…
de regelmatige slag klaarde op
als ’n zomerdag na harde regen

tot mijn laatste snik, de druppel
die vallen zal, tik ik door; door
de tijd en muren, om en om alle
afgebrokkelde structuren heen;
nieuwe verbindingen kweek ik,
breek dit monster in honderden
hanteerbare klontjes ongemak af;
ik houd mijn adem in,
als ’t helpt.