Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.156):

Black

Als canvas lag de lijkwade
voor mij uitgespreid
als stukken klei onaangetast
zoals haar lichaam ooit was

Overal draait de horizon
rondom haar ziel
als de aarde om de zon
ik zoog de lucht in
rook de geuren

Alwat ik weet
heb ik haar geleerd
alwat zij droeg
heeft zij mij gegeven
verbitterd voel ik
mijn handen kwijnen
onder wolken waarbinnen
alles zich bevond
alle foto's zijn gespoeld
in zwart getatoeëerd

Ik ga een stukje buiten lopen
er spelen kinderen om me heen
ik kan voelen hoe ze lachen
waarom zou ik me nog verkwijnen
maar word haast gek van die gedachten
telkens heen en weer geslingerd
gek word ik van al dat gemaal
hoe snel de zon toch kan verdwijnen

Verbitterd houd ik in mijn handen
gebroken glas tegen mijn borst
scherven, al wat helder scheen
de liefde die nooit mocht verzanden
maakt van mijn wereld zwarte inkt
zie alles nu getatoeëerd
wat ik ben en nog zal zijn

Ik weet, ooit zul je weer gaan schijnen
je zult nog een mooi leven leiden
jouw wereld met een ander delen
maar waarom, waarom, waarom,
waarom kan ik dat niet zijn?