Netgedichten

netgedicht (nr. 86.129):

Verschoond tarwe

De tijd is rijp als ‘t koren in ’t veld
gloeit in zo’n zakkende zomerzon;

de strengen glijden langs jouw huid,
broeiend op platgestampte twijgen.

Jouw zwijgen verdwijnt in de stilte,
je rilt als ’t allerfijnste kaf in de wind;

als vlegels dansen jouw oogleden mee
met ’t draaien van de wereld in ’n zee

van tranen die als graankorrels stuiteren
op jouw wangen, uit dorsend verlangen,

naar de lang gewenste voldoening.
Op weg naar ’t waarlijke geluk

van ’t zuiverste meel
voor ons broodnodig ritueel.