Je handen waren beter in staat
om je gevoelens te uiten;
het was al te laat,
praten werd schreeuwen
om mijn leven
nog enigszins toonbaar
te ontvluchten.
Voor de gevolgen
van mijn durf
had ik te duchten;
ik turfde de tijd al
een eeuwigheid,
de blauwe plekken,
door jou beleden spijt,
op de spijlen van mijn denken.
De muren…
Waren je handen zo zacht als je ogen die over mijn lichaam gleden
met die voorgespiegelde nauwkeurigheid,
bedreven zoals beloofd;
mijn curven zo breed als je wilde,
ik at zeven cakejes per dag omdat jij ze bakte,
ik durfde door mijn knieën te zakken,
als jij mij maar weer bij de hand pakte.
Als het grootste geheim,
voor iedereen verborgen…
73
Bezig met laden