Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.517):

Je handen waren

Je handen waren beter in staat
om je gevoelens te uiten;

het was al te laat,
praten werd schreeuwen
om mijn leven
nog enigszins toonbaar
te ontvluchten.

Voor de gevolgen
van mijn durf
had ik te duchten;

ik turfde de tijd al
een eeuwigheid,
de blauwe plekken,
door jou beleden spijt,
op de spijlen van mijn denken.

De muren rond mijn gedachten,
waaromheen grachtengordels
met verzadigd azijn,
-mijn verzuurde pijn, ja!,
boden nog geen garantie;

rond mijn zelfbeeld klopten
jouw kolenschoppen
eigenhandig iedere baksteen,
of gestort cement,
met de grond gelijk,
in één moment van razernij.

Wat over is
van mijn verbonden lijf,
met de toekomst in mij gezonken,
ondergaat de katharsis
van rust en regelmaat,
in dit huis
waar jij af zult blijven,
van mij.