inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 86.475):

Waren je handen

Waren je handen zo zacht als je ogen die over mijn lichaam gleden
met die voorgespiegelde nauwkeurigheid,
bedreven zoals beloofd;
mijn curven zo breed als je wilde,
ik at zeven cakejes per dag omdat jij ze bakte,
ik durfde door mijn knieën te zakken,
als jij mij maar weer bij de hand pakte.

Als het grootste geheim,
voor iedereen verborgen onder omstandigheden,
onmogelijke wachtwoorden in codetaal,
(ik houd nou eenmaal van omslachtigheden),
niet als een bloem ontdooit,
ongelooflijk liever haar tijd versluiert,
‘een eind weg ratelt als een slangetje’,
zoals jij groots zei,
uit een beroofd hart,
over mij,
-het stuitergevalletje.

Nu vraag ik je
of je gewoon wilt luisteren naar mijn ademhaling aan de lijn,
ik houd je dan dicht tegen mijn oor
om te horen of je luistert,
want ik voel je ogen niet meer glijden.

Jij vraagt niet of het waar is,
of iets in die geest, want je weet
waar ik het meest voor vrees;
ik zal nooit bekennen
waarom ik jou opensneed.

Schrijver: S. Struyke
11 augustus 2025


Geplaatst in de categorie: liefde

2.5 met 2 stemmen aantal keer bekeken 104

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Simone de B., gisteren
Wat een mooi gedicht, S. Struyke!
Heel... levensecht.
Nemo, 3 dagen geleden
Zoals wij allen hier ter stede
hebben opgemerkt
is dit unieke epitaaf een ode aan degene
die jou te lang aan 't lijntje hield,
de zoetste broodjes bakkend
met marmelade, stroop in 't kanneke

maandenlang in nachtelijke
- buiten echtelijke stonden -
in buitenechtelijke sponde

doch waar dit alles heen gaat
is de vraag, waar blijft de lezer die zich geroepen voelt

wil hij of zij als stand in
op gaan staan,
de navelstaarder
op eigen zere plek
der ring- of middelvinger wijzen?...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)