Alle inzendingen van Wil Melker

hij wist dat hij anders was zag verbazing in vreemde ogen voelde antwoorden waar hij niets mee kon en toch was er warmte en begrip hij wilde weten wie hij was waarom hij anders was en wat dat andere eigenlijk in hield waarom het hem buitensloot waar velen probleemloos aansluiting vonden hij spiegelde veel zocht in vergelijken maar…

nog pruttelen fossiele zonden tot ze in stukjes uiteen vallen in de grote pan religie ooit waren aanbraden en dichtschroeien het geijkte credo voor een mystieke smaak nu is het vlees met te veel vet doorregen te vaak en te rijk gevoed en te weinig bewegen is hoofdbestandeel geworden van onze maaltijd en geeft de boeren…

intens gloeit en loeit het vuur van verlangen in het naderen zonder dichterbij te kunnen komen in afstand gevangen waar samen het onhaalbare eindpunt van rekken en versmelten is zelfs de vlammen reiken hoger in dieper verlangen hun zwepen zijn de pijn van nooit verenigd zijn daar waar losbandigheid tot het laatste gaatje…

waar de geboorte schreeuw nieuw leven raakt laat zij de wereld schrikken in het verlaten van de relatieve warmte op weg met de nu al grijpende vingertjes die dingen naar meer houvast dan vruchtwater alleen waar zwemmen je leven was…

voorzichtig brak het water licht van de zon sproeide nevels van omrollende golven hun kleine regenboogjes in vele kleuren rond die dansten op het oeroude ritme van eb en vloed waarbij het donker rode bloed strakkend wegliep in een spiegelgladde horizonvloed…

hij zag de cumulus jagen langs de hemel zwart van het water dat pas later een geweldige stortbui met hagel zou worden de spanning zat al dagen in zijn kop en eiste een snelle ontlading die in het rennen te weinig ruimte had gegeven in de snelste route die hij had gekozen en die hij eerder al met tal van obstakels had verzwaard…

ik had zo graag een clown willen zijn met een lief publiek om mee te knuffelen even de diepte in te gaan en dan weer met een lach nog hoger dan bovenaan wat mij het meeste trekt is samen gaan voor de enige echte traan die in alle ogen blinkt al vanaf het begin waren wij verbonden op drassige gronden die eigenlijk te…

zijn woorden lachten om de kapot geschoten werkelijkheid de doden en kreupelen die hem beschuldigend aankeken met de pijn van verwoesting van wat eens hun jeugd was geweest maar hij bleef steeds hun waarheid verdraaien nooit zouden zij op voet van gelijkheid met elkaar naar oplossingen zoeken en zo genoegdoening geven…

de woorden ontglipten mij steeds in een overigens uitmuntend vers ik knoopte friemelde schoof en kookte uiteindelijk van woede omdat het geen goedlopend geheel wilde worden ik heb het losgelaten zoals god dat deed in ieder voor zich en toen werd hij ineens naarstig gemist in de waterval van talloze mogelijkheden als vaste rots…

ik heb altijd al moeite gehad met stereometrische figuren ik zag de inhoud nooit binnen de aangegeven lijnen in een verdiepings hoofdstuk werden er figuren gespiegeld toen ben ik maar heel vlot afgehaakt voor mijn BETA kraakt tot de werkelijkheid mij echt te pakken nam men vroeg mij om stand in te zijn voor een dode in een kist…

nog wist ik ze staan hun kleur en schaduw waren niet vergaan na lente's zoen ze bolden in wit en spruitend groen net iets boven de warm vruchtbare aarde van toen waar ook de bruine randjes van de scherpe winden nog charmant verdoezeld hun plaatsjes vinden na dagen mist zijn de knoppen eindelijk gezwicht voor het warme…

ik heb iets met schouders altijd al gehad maar als je ouder wordt lijkt de irritatie groter heel vroeger stond ik in de spiegel te kijken of mijn ene schouder hoger uitstak dan de ander ik kon daar maar niet achterkomen pas bij de revalidatie borstkanker operatie bleek dat er een en ander fout was gegaan de aanhechtingen waren…

er is niets bekend gemaakt niet door volgers en influenzers maar ineens is magie weer volop in zwang het ongrijpbare buitengewoon vreemd en licht beangstigende met onbegrijpelijke rituelen in mystieke toelatingsscenes zo ook de strikte geheimhouding dwingt in onderlinge verbondenheid tot tal van verplichtingren Magie is er…

hoe zou het zijn om een tijdje zonder directe sturing te leven en alles wat wij niet weten te moeten vragen proberen of ondervinden wat zijn de belangrijke zaken die leven buitengewoon interessant en meer dan uiterst aangenaam kunnen maken onderzoek van de levensbeschouwelijke stromingen is een must waarbij ouders bij mens…

wind loeide stoeide met wolkenrafels voor een open plek om de zon warmte te laten schijnen op de bijna al geknakte ruggen door energie gebrek in een liefdevolle koestering met vaardige handen zij die altijd geklaagd hebben over de hitte van hun schaduw lopen nu voorover te zoeken naar hun beeld in het veranderlijke weer lijken…

het deed geen zeer maar was juist iets heel teers dat wij samen ontdekten in het liefdesspel omgeven met halve waarheden en nog onvolgroeide emotionele gevoelens zijn deze toch zo belangrijke stadia's belangrijk voor ieder te lang uit het zicht gehouden om een goed gebaseerd omgaan met deze veranderingen te kunnen opvangen juist…

ze praten laten hun takken kraken door de strenge vorst die samen met de geel rode maan meester zijn in het bos waar kleine kale takken nog nooit zoveel sneeuw hebben getorst beneden kraken voetstappen op de harde bovenlaag duidelijk hoorbaar evenals de vlucht van dieren gestoord in hun winterslaap maar die zijn weer snel…

winter heeft nog nooit zoveel doorzichtigheid gevroren in deze lange waterkoude nachten hij rijpte in de kleine uren nog zijn forse witte uitmonstering onzichtbaar voor hen die op weg en pad nog niet goed wakker zijnd minder hebben opgelet de pet te diep over de de ogen tegen de kou hebben opgezet het is dan helaas te laat en slechts…

de kleuren op het plein veranderden gingen naar de formele kant er werd stevig uitpakt en de pers werd geweerd dat duidde op een grotere gebeurtenis dan alleen het zichtbare gedeelte deed vermoeden. Een grotere kring werd gevormd als veiligheid het gonzen had een warm donkere dreigende klank aangenomen beweging veel soldaten bij de vliesvleugelingen…

ik wist wat ik miste toen ik jou niet meer als horizon zag en mijn eerste blik niet jouw fotogeniek heerlijk gezicht met lachende ogen zag het was mijn eigen spiegelbeeld zonder enig perspectief in emoties vaag en onbestendig waar anders liefde een warme gloed trilde kaatste wit in hard lichtblauw existentiele kou waar vage…

nog steeds stroomden mensen naar het plein dat gonsde als een bijenkorf in vol bedrijf met raten waarin alle doden in de meest vreemde houding lagen op hun weg uit paniek het bleek een catastofe van ongekende omvang door zuurstoftekort pulserend in een kring door onbekende oorzaak zich verwijdend en weer verkleinend zonder zichtbaar…

ze zijn onvast ter been door gebrek aan coordinatie in evenwichtige krachtverdeling hologig kijken zij met lege blik in een gestoorde balans proberen zij te dealen met hun vrijwel geblokkeerde ik door een te kleine woordenschat die te weinig sociale vaardigheden omvat om communicatief goed om te gaan met leeftijdsgenoten…

er werden kleurige noten gekraakt op een dansant ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide meer ruimte gaf aan een te snel groeiende verschroeiende fan gekte uit de tijd dat deze binding alles opving van het puberen tot en met de nieuwe generatie die zichzelf in de spiegel kon feliciteren met wat het heden aan inhoud…

langzaam en voorzichtig worden zij geschild geschoond en ontdaan van hun ruwe bolsters onbekende lagen zien het daglicht waar leven naar hen wuift en vraagt om ook uit te treden uit een levenlang verleden om ook de handschoen op te pakken in de veelal vocale strijd om het persoonlijk gelijk van recht op leven in eigen identiteit…

zij zongen het lied van lang geleden in de goudgeel brandende zon onder het voegen van de muur die met grote natte doeken goed werd afgeschermd tegen de te snel drogende wind en intense hitte aan de trillende horizon lijnden andere huizen en koepels zelfs een kleine minaret verhief zich in oase frisgroen daar donkerden…

van ons leven is de hele dag bezig om met muziek ons bestaan klank te geven daar worden wij blij en uitgelaten van zoals geboorten en huwelijken ook in andersoortige feesten en vieringen in lichaamstaal te beluisteren bij de feestgangers een leven lang vertraagt de tijd het gaan tot schuifelgang in de slepende tred van…

natuurlijk heb ik hartfalen maar erg vaak denk ik er niet aan het is en blijft mijn eigen lijf toch dat opspeelt als ik te snel en teveel en inspannend bezig ben en dan werkt alles ineens een stuk minder dan stop ik ook want ik weet intuitief dat de dood nadert als ik doorga maar er is iets nieuws de laatste tijd rust rond…

je huid strakte door de onverwacht koude inval met een aantrekkende scherpe oostenwind goed aangekleed en toch met tranende ogen en een koude neus fietsen in de sneeuw een routine uit vroeger jaren waarbij je als kind al tig keer pittig onderuit bent gegaan maar met de soeplesse van de jeugd zonder fracturen weer ongedeerd…

wij hadden niet genoeg aan een dag en nacht kriebelen en tasten waarbij geven net zo belangrijk bleek te zijn als nemen en uiteindelijk werd het een vraag en antwoord spel waarbij attributen de letters vormden die in woorden een diepere emotionele lading kregen in een zich langzaam ontwikkelend patroon van huid die senso- motorische…

wij hadden niet genoeg aan een dag en nacht kriebelen en tasten waarbij geven net zo belangrijk bleek te zijn als nemen en uiteindelijk werd het een vraag en antwoord spel waarbij attributen de letters vormden die in woorden een diepere emotionele lading kregen in een zich langzaam ontwikkelend patroon van huid die senso- motorische…