Netgedichten

netgedicht (nr. 85.791):

Een verte

waar kijken
genade was
van blijdschap
in een eindeloze
nakijk spoedde
het leven zich

bijna voorbij
de liefde daar
hoorde ik zoveel
dat die emoties
alleen niet in
te halen waren

vooral als daarbij
nog een verte kwam
waarin ik mijn
liefde zag naderen
in behoedzaam
dichterbij komen

op haar specifieke
wijze in lichaamstaal
die ik blind en doof
kan volgen en begrijpen
en in details ook op
grote afstand kan duiden

het begon op daten
te lijken maar dan
in de tijd en
zonder locatie
ongebonden en zo
grenzeloos vrij

dat wij ons regelmatig
vergisten in jou
mij en ik jij omdat
wij vanzelfsprekend
die emotionele vrijheid
totaal uitstraalden