Alle inzendingen van Wil Melker

ik wist dat jij goud had aangeboord een fantastische hoeveelheid pure liefde en energie alleen al jouw aanwezigheid deed alle ellende teniet nog voelde ieder de spanning in afwachting van je komst de eerste schittering van je ogen de lach om je mond voelde zacht het welbehagen de tijd vertragen ik zag jouw vingers projecten…

weer schreeuwen anoniemen hun mantra’s in vele talen die zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam…

wist dat het orkest door jou werd gedragen zag in de slagen van je armen het vertragen door pols en hand hoe beweging in de ooghoek verband legde met het instrument om de partijen te synchroniseren in samen spelen jij zeepkistte met lengte en reach het gareel niets is voor jou te veel om de tsunami van klanken in goede banen…

wie heeft in godsnaam de gesel op deze wereld losgelaten het boek met genetische blauwdrukken uitgegeven als geschiedschrijving ja dat van de apocalyps met het menselijke als leidraad eet of wordt gegeten van micro naar macro waarbij de grote soorten al verdwenen zijn en het grut listigheid in virale en bacteriële vorm…

met een merkwaardige klik schuift mijn werkelijkheid naar een andere ik alsof de hologrammen niet meer passen of dat de tijd bezig is het fotografisch geheugen aan te tasten wij zijn de straat opgegaan maar met geen mens te bekennen zijn wij naar vreemde verdiepingen afgedaald waar ze enkel kunstlicht kennen in hun wit fluorescerende…

in het zacht kubisme waaraan jij lijdt ben je de ronde lijnen kwijt rechtlijnig lijkt het leven zich te stapelen van groot naar klein in de wisselende schijn van licht en schaduw waarin koorts fluctueert die gerelateerd is aan inhoud en grote in strakkere elementen huizen de gevoeligheden waarbij hoofdlijnen zorgen voor…

ik heb grijze plukjes uit de lucht gehaald het sombere uit wolken die regen en donkerte bevolkten er kwamen spikkels blauw en licht die door zon werden gewit tot een briljant schitterend firmament dat mijn geest als klankbord kent wij sprankelend van energie oplaadbaar tot een gaaf lief genie nooit zal aarde ons universum…

ik was op weg stopte en ging naar binnen omdat er geen buiten meer was door een deur die ik niet meer hoefde te sluiten voor mij strekte zich talloze uitheemse disformaties uit waarvan sommige nog iets vertrouwds hadden in kort geleden gebouwd maar met focus op een andere wereld waar niet alle dimensies bezet waren die asychroon…

je bewegen laat subtiel elegantie leven in het licht dansante dat gras en planten doet wiegen op een warme zomerse wind in voorzichtig raken lijken vonkjes te ontwaken die overspringend hun energie ontladen om de aantrekkingskracht intenser te maken er zijn natuurlijk meer paren die scharen om jouw lach te onderscheppen…

bruin scherpte je profiel tegen de diepblauwe lucht je genoot van de vlucht die jij de tijd hier zag maken voelde stenen hoorde de specie hun voeggeluid maken waar schoonheid door mensenhanden werd geschapen in grootse gebouwen waar kosten noch moeite werden gespaard en de ultieme balans van hemels presteren ruim werd gehaald…

samen zijn wij even weggeweest naar een feest zonder wereld alles hebben wij losgelaten geen agenda of afspraken richtingloos hebben wij zonder kaartje de trein gepakt hij stond voor ons op wacht vertrok meteen na de fluit reed snel het anoniem stationnetje uit nog tikken de wielen hun maatschappelijk verbonden cadans…

nog zag ik je staan voor jou zou ik de hele wereld laten gaan omdat ik in jou alles vind en toch trouw kan blijven aan wat wij samen in alle perspectief als nieuwe toekomst tegemoet gaan in een andere goed beter best wereld in samenwerking met de enige echte aarde duurzaam en met respect zonder roofbouw te plegen…

ik zag hoe jij voorzichtig de bladzijden gladstreek hoe woorden zich keurig voegden in zinnen en alinea’s zij de inhoud bepaalden van stukjes leven die ik nogmaals wilde lezen uit de laatste jaren van mijn jeugd waarin normen en waarden deugd gingen geven vol verbazing las ik hoe de tekst een eigen leven was gaan leiden…

ik heb haar stralen gemist in licht en warmte op huid en gezicht waar zomer altijd het uitbundige spel speelt van vrijheid en plezier verkoelt het winters wit ons bestaan door schuil te gaan in dik warme kledij vandaag is het helder de snerper heeft even afgedaan omdat hij adem tekort kwam in zijn met vocht bezwangerde…

we zijn opgeroepen om te komen kijken op alle wegen van oost tot west naar de restanten van het vergane aardse leven dat door ons zo vreselijk is verpest in afwijkingen en allerlei ziektes de confrontatie voor het laatste oordeel er zijn geen wegen terug want in de schepping was synchronisatie de hartenklop en zon…

jij stond als sisyphus de komende en gaande man te regelen met een door drukte verhit en getekend gekleurd gezicht jouw autoriteit in deze was zoals altijd onbetwist als iemand toch de moed had stoute schoenen aan te trekken kwam hij van een koude kermis thuis zij riep gewoon cerberus de hellehond als die zich liet zien…

jij kwam binnen als engeltje van de ooievaar was niets te zien maar je ogen keken en soms liet een schreeuw een lekker bekkie zien geen veren maar wat vlassig haar de kijkers prikten na een lange staar het engelachtig is verdwenen jij wilt alleen jezelf zijn liefst een stukje beter dan anderen uit de rij onderscheid…

nog heeft de wereld zijn schatten niet verloren nog steeds worden er kinderen geboren gebeuren kleine wondertjes waar je over struikelt zonder ze te zien omdat het zo gewoon is stukjes hemel tegen te komen in eigen dromen toch zijn vele jaren vergleden hebben ernstig onder desinteresse geleden omdat wij ze niet hebben geprofileerd…

ze fladderen landen heel zacht op de korrels zand van het strand een kleurig bewegende rand aan de zee die om het zout was verkozen wij te midden van de opengevouwen vleugels toch aan de teugels op de bries van blauw op de klapwiek van stilte spreekt schakering zijn spel van verzameling ongelijke delen die toch als kameleons…

donker dwaalden schaduwbomen op de van licht vergeven kale plaats hier bleef de wind achterwege er was voor jonge aanplant geen schaduwkant zomerse hitte droogden jonge loten uit kaal barstte in de grond de zwarte kluit waar nachts de plek leek uitgestorven loerden ogen uit de rand van het bos naar prooi mooi zichtbaar…

de maatschappij is losgeslagen alleen de sterkste benen kunnen nu nog de weelde dragen van macht in rechtvaardigheid egotripperij was te kwetsbaar gebleken alleen in groepen waarbij ieder hetzelfde eet en ook de info over samenleven weet dat geeft een kans om te overleven omdat het functioneren in een groep andere en meer mogelijkheden…

ik voelde dat jij binnenkwam met je zachte energie- interferentie alsof alles praatte en zachtjes ontwaakte in gesprek jij had de warmte was aanspreekpunt niet hiërarchisch maar een heerlijk deelpunt van samenzijn dat communicatief open bloeide de energieën nam jij mee onder toevoeging van innovatie en verrassing wat…

samen hebben wij als wachters de schaduwen geflankeerd van de nu al zwarte zon omdat haar universumplaats sinds de schepping nooit is vergeven is zij geen donker gat gebleven zij werpt nu haar schaduwen in een apocalyptisch alles verwoestend scenario dat uit de verte in aantocht is nog voedt de lucht ons met restanten zuurstof…

de foto’s zijn nog gaaf niet beduimeld of bekrast met onattente kruimels ze schuiven langs elkaar zonder al teveel misbaar door groot gezelschap nog is er vraag maar het zoeken gaat zo traag en dan blijft toch de herinnering ja die van toen als nu van vandaag zonder centje pijn want die status quo vindt iedereen wel fijn…

wolkjes tekenden oplossend mooi weer wij met de rugzakken op weg naar het blauw- groene meer dat verkoeling beloofde van de hitte boven op weg naar santiago de compostella zonder haast en stress de rest plezier levensjaren in diepte en hoogte geluk liefde en pijn weer ervaren op de balans rekening leven onze stappen bleven…

jij was het bijna verleerd had te lang in de grijswitte wereld van winter verkeerd die nu overliep van dooiend ijs smeltwater met modderig contrast toch zag ik de eerst gekleurde stip in het wittig pluis het is daar waar lente al heerst en jij met warme adem en lach de ontdekking uitpakt een pril rozetje van het nieuwe lentegroen…

jij had alles als evenement om mensen van ons te maken wist ons in het diepst van onze ziel te raken we gingen voor jou de kleuren achterna die ons de mooiste wegen zouden geven met verbindingen om ons tot groep met talenten te bestempelen ook wij werden meteen door het dansante gegrepen op teksten die al door de media als vaste…

dit is de snelle pen de laatste die ik leeg zal schrijven om mijn gedachten op papier te krijgen de anderen zijn lang meegegaan met hun vlotte inkt hebben wij zeeën vol emoties aangedaan hebben veel moeten dopen en nog meer hopen de pennen schreven veelal naar een goede uitkomst toe maar soms heb ik naar het slot de pen vrijwel…

nog altijd weeg ik mijn woorden behoedzaam op jouw gouden schaaltje voorzichtig als ik ook ben met kleine snuisterijen die mij heel na aan het hart liggen gewikt en gewogen wat oneffenheden teruggebogen tot een harmonisch verschijnen in een koesterende blik samen hebben wij de standaard bevestigd in afspraken tussen hart…

onder een warme zon kabbelen herinneringen als golven tegen het wit gele zand dat vele jaren verblijf is geweest voor vakanties zonder eind in het zeldzaam winterse van vandaag de dag is de warmte nog voelbaar als wij de dromen van het verre strand lezen die opvlammen in het openhaardvuur guur tocht nog de koude wind en we…