Netgedichten

netgedicht (nr. 79.251):

Totale verbijstering

met een
merkwaardige
klik schuift mijn
werkelijkheid
naar een andere ik
alsof de hologrammen
niet meer passen
of dat de tijd bezig
is het fotografisch
geheugen aan te tasten

wij zijn de straat
opgegaan maar met
geen mens te bekennen
zijn wij naar vreemde
verdiepingen afgedaald
waar ze enkel kunstlicht
kennen in hun wit
fluorescerende gewaden
waar handen oplichten
in woord en gebaren

we lijken voedsel
en zuurstof te ademen
terwijl er op de wanden
een projectie van het
nieuwe buiten te zien is
waarin onze oud aardse
begrippen op begrijpelijke
wijze zijn getransformeerd
naar universele locaties
die wij ons soepel eigenen

maar het discontinue
geeft onzekerheden en
angst die het handelen
verlamt mensen zoeken
bij elkaar de blik die
leidt en begrijpen uitstraalt
die ons met charisma
uit de put van chaos
vernieling en inertie naar
totale verbijstering haalt