Netgedichten

netgedicht (nr. 79.202):

De hemelse geest

bruin scherpte
je profiel tegen
de diepblauwe lucht
je genoot van de vlucht
die jij de tijd
hier zag maken

voelde stenen
hoorde de specie
hun voeggeluid maken
waar schoonheid
door mensenhanden
werd geschapen

in grootse gebouwen
waar kosten noch
moeite werden gespaard
en de ultieme balans
van hemels presteren
ruim werd gehaald

weer vlogen zwarte
vogels naar de toppen
van nabij gelegen
bomen werd de
natuur in onheilspellend
doodse stilte gehuld

een magere hond
huilde toen hij alleen
op het grote plein stond
waar stenen braken
bogen uit hun beeldschone
spanning raakten

zo kraakte de tijd
in luttele seconden
zijn scheppers en ultieme
schoonheid wat overbleef
verdampte in stof
naar de hemelse geest