Netgedichten

netgedicht (nr. 79.346):

Intrinsieke schoonheid

je keek
me aan en
ik stond perplex
naar jou te
staren proberen
te begrijpen
hoe regelmaat
zoiets beeldschoons
zo fraai kan belijnen

op de
achtergrond
speelde magie
met licht en donker
tekende mystiek
de stippellijnen
tussen waan en
werkelijkheid van
ziel en realiteit

haar vluchtige
lichtvoetigheid was
een verademing
om te zien tussen
de structureel zware
gang van passanten die
ruimte maakten omdat
zij eerbied hadden voor
intrinsieke schoonheid

ook door kleurige
gelaagdheden die
hun emoties in
contrasten versterkten
naar een uitgebalanceerde
manier van verfijnd
bewegen zonder
de exact afgemeten
tred van dressuur