Alle inzendingen van Wouter

Chagrijnig naar binnen, weinig zin in feest. Oud en nieuw moet nog beginnen, al zovaak geweest. Gedachten zo saai, geen doel in mijn hoofd. Zowaar ik hier kraai, geen voornemens beloofd. Het doelloos denken is plots voorbij. Ik sta oog in oog met de liefde voor mij. Mijn hart slaat sneller, ik zeg niets meer. Geef een handkusje, zoals 'n echte…

In die grote kamer met nog grotere ramen, Kijk ik naar het voetbalveld beneden. De muziek staat aan en luid, We genieten van de zon tezamen.  Ik heb geen last van je nacho cheese voeten, Nee, ik geniet van de rust op de zolderkamer. De muziek staat aan, het is heerlijk, De plek waar wij elkaar, elke dag weer, ontmoeten.…

Een nieuwe start, een nieuw begin, ik ga ervoor, zorg dat ik win. Diep in mijn hart, vol bloed erin, wordt voortgestuwd wat ik bemin: een levenskracht, zo vol en puur, die staat me bij in het beginuur. Het gaat hard, je zult wel zien: Mijn nieuwe start, mijn nieuw begin…

Je moet je leven leeg leven. Tenslotte moeten lege flessen niet meer op het strand gevonden worden, maar in de glasbak worden gedaan. Als er schot in de zaak komt - wat je kunt voelen zonder iets te voelen, net als het naderen van de herfst - wordt alles prettig overzichtelijk. Geen bergen. Heuvels. Niet winnen, niet verliezen. Niet vriezen…

Muziek streelt mijn oor, de zon mijn gezicht, Luierend in de patio Haar ranke vormen, haar honingstem botsen met mijn ratio Sta ik dan op, kom ik overeind Blijf 'k een verslagen Gulliver De fluit in de verte uit andere tijden doen mij de drang tot rijmen vermijden Breek ik me los uit je gouden kooi Wil ik niet eeuwig leven in hemelse sferen…

In de trein gaat het zo van: allemaal zover mogelijk uit elkaar zitten, de eerste voor, de 2e achter, en de derde in het midden. Volgens deze wetten vult zich de wagon Een enkeling die waagt het nog, een tas naast zich neer te zetten Om de assertiviteit van lotgenoten te testen Een extra drempel in de strijd om privacy De reizigers hebben…

Als de wereld zich bekend maakt Onbekommerd, onverschillig Perfecte bol, soms o zo grillig Als een ruimte waar van klein naar groot De tijd verstrijkt van dood naar dood En waar slechts Wil haar stempel drukt... Een beeld voor mijn verleden Aanschouw ik door een waterval Wetend dat niets blijven zal Behalve in mijn hoofd Totdat ik vrij kom…

Het kind laat het hoofd hangen boven het teiltje en voelt hoe haar ontbijt zich als een vliegtuig klaarmaakt om op te stijgen en weer omlaagzakt, voelt zich een ballon geladen met onheil en hagelslag. De vader stelt vast dat haar gewaarwordingen de zijne worden, dat ze veranderen in wanhoop die zo af en toe overgaat in opwinding wanneer hij…

de lange gangen afdwalend zoeken naar iets weet niet wat leugens, waarom, WAAROM waarom maak ik het mezelf zo moeilijk…

Ik ben verloren Al had ik alles gewonnen Ik ben verdoemd Bij de gratie Gods Ik ben verloren Achter in de Kerk Neergeschoten voor het altaar Bloedend op het kansel Kwijnend ontvang ik nog het Lichaam Christus Een druppel van het voor mij vergoten bloed Een brokstuk op m'n voorhoofd De kerk stort ineen…

Hij grijnst en sneert, voor vermeningvuldiging zijn twee grijze haren nodig; smeert, vanwege houden van, Franse mosterd op zijn schedel en likt zijn wijsvinger af. Vandaar is het ineens niet ver meer. Loost vervolgens zijn naam, trekt koele kleren aan, kauwt de wijn, vertaalt - onverstaanbaar - 'ik stel 'n kijker op onscherp, van naaste…

Hij geeft de bouw van tempels vrij en vlakt nog wat historie uit punt dan de toekomst nog eens bij Zo schetst zijn losse pols breeduit en stemt zijn grootsheid eeuwig blij Dan zonder langer nog te dralen spoedt hij zich naar het toilet om als een ieder neer te dalen alwaar hij zuchtend zich ontzet om in klein geërger te verdwalen De pot…

Dag straat, dag boom, aan jouw bloeiende takken hing ik dagelijkse dromen in het passeren Als verstomde kracht verhief jij je in het druk gefluister van het heen en weer langs dragende armen Zo deinden wij gezamelijk als een sluier op de ademtocht van het getij van grotere stromen nooit gescheiden Maar steeds verder dwaal ik vind…

Nu Neerlands nuchterheid haar koorts heeft afgelegd en onze jongens al lang weer neergestreken zijn en van de buis koesteren vluchtige vlagen nog drie van de duizend vanen die de wind ooit dragen mocht. De straatlantaarn op de hoek houdt hen nog hoog en om de pit danst nog een wake.…

Onder de hoede van de nacht biedt rust het hoofd geborgenheid in evenwicht Als de zeevogel schel de stilte scheurt wanhopig in de leegte krast klokslag drie De eenzame wandelaar in de straat lijkt niet zo ver van hier…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

Je groeit uit in parasolletjes van vlinderende bladeren die het voorjaar strelen in de wind waarna ze loom de zomerzon begroeten donkergroen op termiek rustend schaduwbloemen vormen op het gras en dan verdrogen in hun vlammenspel als parachutes bolsters begeleiden die bezwangerd zwaar vallen…

Nauwelijks is de reiger neergestreken op haar nest waar haar slechts de nachtrust rest als bij het breken van het licht zodra het land de zon ziet reven er een ritmisch luid gekwaak in de plas wordt aangeheven Overdag een kale plas doet de nacht bewegen en wordt bij het waken van de dag weer angstvallig doodgezwegen…

Ik heb je rode kraal gevonden tussen het stof achter de kast Je bent lang niet zo dichtbij gekomen het is jaren terug dat ik hem zag Ik heb hem even opgewreven zag je reflectie in het glas en bij het zorgvuldig opbergen wierp ik hem terug over de kast opdat over ongetelde jaren ik hem plotseling weer vinden mag…

In de spiegel van mijn geest bleken wensen leugens Nu veel successen zijn behaald in vele vellen volgeschreven is dat zelfs niet genoeg geweest voor het stillen van mijn streven Ik vond maar ben al weer verdwaald…

Duizend op een rij werktuiglijk werk je snel door breek je hun nekjes Je negeert hun kroon neemt de kopjes met je mee om weg te gooien Je rust dan even ontlast de gebroken rug en sluit je ogen Het werk is gedaan velden liggen sprakeloos naast een rode berg…

Ik zou versjes kunnen vlechten over de vonkende staartjes in het veld waar in het donker de konijntjes vrij hun gang kunnen gaan en haasje over spelen in het gras Maar wat te doen met de stralende vuren door wentelende wielen voortgejaagd die het veld de maat nemen en zijwaards blind het cordon rijgen, onderweg naar De konijnen zijn…

Wij liepen door verlaten stilte om elkaar niet te hoeven horen Wij onder bomen overhuifd de nacht om elkaar niet te hoeven zien Wij begrepen enkel door te voelen Wij wanneer werd het ik en jij?…

De geladen nachtlucht hangt onaangeroerd in mijn gemoed Verstoken van de tinteling stroomt het innerlijk als een spiegel rimpelloos over Dus wereld werp uw steen vang reflectie in de golven en bezink in mij Staar mij in de ogen en laat mijn verwondering de vrije geest…

Je plukt je vogels uit de lucht één voor één in harde lijnen op papier en kust ze zachtjes met je penseel om ze te kleuren Dan laat je ze vrij aan de muur, hoog bereikbaar achter glas en niet te vatten…

Wit tegen witte achtergrond Slechts per tijdstip leeft zij voort Zij ziet zichzelf door vreemde ogen en vergeet dat zij gehoord heeft welke vreemde voor haar staat…

In de hand een grove streep stelt dat macht vervloeit hoe krampachtig in haar greep de hand het touw voelt schrijnen waar het de handpalm schroeit Het touw onthult vult zacht onderliggend weefsel met zeer bijtende pijnen waar eigenwaarde is ontveld en wordt geplaagd door vlijmend kwijnen En als de huid zich heeft hersteld merkt een…

Altijd heb ik sokken aan zodat ik dagelijks aan de wandel mijn voeten optimaal bescherm en mijn schoenen goed behandel Altijd heb ik sokken aan zodat ik tijdens nachtelijk waken mijn tenen niet verstrik in het losgewoelde laken In zand zou ik graag mijn tenen hullen koel in de schemer, geen korrel gelijk zou vloeiend gruis mijn wezen…

Als schoonheid pijn doet bevrijdt van en bindt aan dat waar men voor vlucht Als de tijd zijn eigen ritme kent simpelweg omdat het is en beklijft schreeuwt: "jij blijft! maar kan niet meer terug en zal ten onder gaan!" Huilt men dan om het grauw dat men vervult? Vraagt men niet even niet te denken denkt men niet even niet meer…

Geboekstaafd is alles behalve. Zakdoek voor het aangezicht. Wacht u voor de honden in de straat. Schoonheid van roest. De bek vol stenen. De piramide van oude appeltjes. Bij wijze van proef. Het blauw van de plekken. De ontmoeting vond plaats. Bij het mosterdgas zijn wel wat ongelukjes gebeurd. In mijn doodgezwegen zwijgen. ---------…