Alle inzendingen van Wouter

Door stramme vingers aangedreven persen snaren schrille tonen die snerpend door de geest geen lof meer aan het spel betonen zoals dit vroeger is geweest Realiteit heeft zich gewroken haar meervoud werd verstomd Een taal wordt gedacht en dus gesproken en al de andere verdomd Bij het zoeken naar de waarheid spreken de gedachten Gestuurd…

Dood spreidt je vleugels De lente staakt haar fluister Het struweel blijft stil…

Gisteravond had ik alles Je omhelzing was oprecht maar ontoereikend in haar kracht de afscheidskus tot morgen resoluut door discipline Tot de hoek keek ik je na je zag niet om Vanochtend werd ik wakker en stond de afwas er…

Vannacht stond ik op het marktplein in bedriegende gedachten vergeefs op jou te wachten zonder daar ook echt te zijn Mijn hand ging over stapels borden gestald om aangeraakt te worden Zachtjes tikte ik er eentje aan die had moeten blijven staan Niet al wat breekt wordt ook vermalen In de helle juni zon blonk het glazuur er niet minder…

Het perron bezaaid met mensen immer met hun beeld in strijd voortdurend jagend naar hun grenzen in spiegels van de werkelijkheid Het beeld schrijdt voort evenals de mens aan wie het toebehoort Wat is wordt nimmer wens En ik zie maskers om me heen overal waar ik kijk staar ik er zelf doorheen "Ik ben!" Maar niemand heeft gelijk We…

Ver ten oosten van hoofdstad Groningen ligt in uitgestrekte groene velden, het nauwelijks waard hier te vermelden, een oud cluster schamele woningen Eens heeft het pronkjewail zich rijk gewaand en vormde Ganzedijk haar golden raand --------------------------------------------- (Alle 57 arbeiderswoningen van het gehucht Ganzedijk worden…

Met stijle passen schuifel je uit mijn kader als kind, geliefde, moeder, vader en weer als kind Onherroepelijk groei je volwassen betreed je drempels in de tijd ontlokt de horizon, zo wijd je van het huis dat je bemint Dus laat krokussen je nogmaals verrassen Tel je stappen op het prille gras Het veert straks op, alsof je hier nooit was…

Ik schiet te kort aan de grens van mijn begrip verontrust al wat begrepen wordt omdat ik niet kan temperen je tweestrijd van ik tegen ik Je nuchterheid is schijn een kooi en facade voor onbedwingbare emoties En als mijn liefde ongehoord blijft wat rest er dan zelfs na geduld de angst voor mijn leegte in jou…

Laten de pennestreken echt lezen hoe de pen het papier liefkoosde? Smaken de woorden op de tong even zoet als in het hoofd? Geronnen inkt onttrekt het leven aan de vers gevloeide zinnen Woorden fermenteren in de windsels van hun naam Toch heeft schrijvers scherpe snavel ooit zijn spoor in het voorheen vlakke vel gekerfd En daar voeren…

De zee overwint de zee wanneer de golf het hoogste punt bereikt De golf slaat om, altijd tot de branding bruisend gesmoord waar zij zich strekt en terugtrekt falend in het moment haar eeuwigheid viert Wind en water waar de zee in het gruis van machtige bergen woelt De berg overwint de berg wanneer het puin zich met de pieken voedt Het…

Je schuwt de drempel ogen betwisten wat mond prevelen moet schouders hangen, dàt doe je goed in mijn handen druk je fleurig je stempel Ik sluit de deur met goed fatsoen en druk mijn neus dan in je schuld waar het mijn woede met leegte vult, immers de bloemen konden er ook niets aan doen Ik ben je niet direct vergeten het is zoals het bloemen…

Volle melk, hete aardappelen, schroeiend vlees. Meer! Erger! Waar is de slager? Daar achter die bloedrode horizon. Verlangend naar het theater van de slacht gingen we op weg. Maar het was te vermoeiend. Geen van ons kwam aan. en toen we stierven dachten we: er ontbreekt iets. Dit was niet wat we ons ervan hadden voorgesteld en we zijn…

In de derde dimensie van het ik weerspiegelen mijn gedachten in een spiegel aan de muur een twee dimensionaal beeld van mezelf snel, zonder me te laten wachten. Hoe mooi zou het zijn, net andersom één dimensie hoger in plaats van alsmaar omlaag had ik maar de fantasie, die intelligentie zo'n vierde dimensie in mijn hoofd maar daarvoor denk…