Netgedichten

netgedicht (nr. 19.626):

Keramiekkraampje op het plein

Vannacht stond ik op het marktplein
in bedriegende gedachten
vergeefs op jou te wachten
zonder daar ook echt te zijn

Mijn hand ging over stapels borden
gestald om aangeraakt te worden
Zachtjes tikte ik er eentje aan
die had moeten blijven staan

Niet al wat breekt wordt ook vermalen
In de helle juni zon
blonk het glazuur er niet minder om
al moest ik de splinters wel betalen

De schitterende scherven sneden
als sterren die fonkelen in het zicht
maar die hun neergang reeds beleden
en enkel nog bestaan uit licht

Van mijn gekrenkte trots ontdaan
heb ik het niet over mijn hart verkregen
de scherven daarna op te vegen
en ben geroerd weer heen gegaan

Niet al wat eindigt gaat kapot
Bij het geleiden van het lot
werd de schoonheid van het keramiek
van nut verlost in mozaïek

Het is goed
zuchtte ze met een kleine knik
lieve schat en ik
ben zo moe