Alle inzendingen van anita

In een grijze lucht vliegen grijze meeuwen door een druilerige regen ...het schijnt ze niet te deren... onder zich de grijze gebouwen van een doods Almere Dit alles waargenomen door de gaten van een aan stukken gereten zonnescherm ...zelfs dat is grijs...…

Sorry... dat ik mezelf even kwijt ben mijn lichaam herken ik niet mijn hormonen zijn van slag ik kan mijn draai niet vinden Ik wil weer even klein zijn kind zijn helemaal bij je wegkruipen schuilen Ik wil even niet meer weten wie ik ben ... dat ik ben ...…

Op de wekker zie ik de wijzers allebei op twaalf staan 'k Kan niet slapen. Morgen zal ik voor 't eerst naar de mavo gaan. 'k Weet ineens niet meer ofdat ik wel zo'n zin heb in die 'shit' Als ik hoor hoe Debbie moppert! die nu in de tweede zit Stomme vakken, saaie lessen en een berg met huiswerk mee Wordt dus 's avonds uren blokken…

Zij is zij en ik ben ik Toch zijn we twee in één "Ze is precies jouw spiegelbeeld " hoor ik van iedereen "Dezelfde lach, dezelfde stem dat is toch wel bijzonder" "Dat is het ook" beaam ik dan mijn zus heet eigenlijk wonder Ze is blij als ik gelukkig ben en huilt mee met mijn verdriet Ook weet ze als geen ander waar ik eind…

Mijn lichaam was jouw tempel waar alleen jij toegang had onze liefde werd gekoesterd als een waardevolle schat Maar op zekere dag verscheen de slang in ons paradijs ze wilde je verleiden en onze liefde was de prijs verslagen bleef ik achter als tempel, ingestort Ik mocht de liefde kennen maar mijn geluk duurde te kort...…

Vandaag begraaf ik jou in mij Niet in de aarde, niet in die kist Niet onder de bomen, in de ochtendmist.. daar ben jij niet, jij bent veilig in mij Vandaag begraaf ik jou in mij..…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…

Toen de scherven plotsklaps vielen sloeg mijn droom ineens kapot De toekomst leek ter ziele ik werd gepijnigd door mijn lot Maar maar toen de tranenvloed stagneerde en ik afstand nemen kon merkte ik dat ik het leerde en zag hoe de nieuwe dag begon Scherven zijn niet echt het einde van wat ooit zo mooi begon ze zijn een belofte, een op…

Bekijk mijn handen Strijk glad die kreukels Voel de ruwe huid Betast de blauwe aders Dat afgestompte duimpje Die korte vingers De afgekloven nagels Het knokige geheel Niks rank en slank Wel kort en krom Nooit glanzend gelakt Altijd mat antiek gevlekt Ben je teleurgesteld? Zijn dat pianohanden? Wees eerlijk.. ongeloof? Is dit…

Strakke lijven wilskracht geconcentreerde blikken in spiegels Gespitste oren nerveus in afwachting van klanken Rustig ademen bij elkaar rapen gecontroleerde plaatsing Aanvang! Elastisch buigen benen armen handen versieren zacht Ontspannen illusie ribben gelaten borstbeen op Sprekende ogen…

Ik voel mij net een cactus soms Dan ben ik prikkelbaar Die dag zijn alle mensen stom En iedereen doet raar Die dag zet ik mijn stekels uit Niemand komt in mijn buurt Voor mijn omgeving is het goed Dat zo'n bui nooit lang duurt Een vogel voor mijn open raam Een kleuter zwaait gedag Een oude vrouw met een rollator Schenkt mij haar liefste…

kan je zomaar overkomen smoor als ik haar zie hart licht op verlegen blij dartel spelend danst zij jong druk verdiept in haar spel vertederd versieren overstroming lief in mijn lijf Mozart helder transparant blikken naar binnen hou me vast vraag om aandacht warmte overspoelt de siddering van huid zo fris vervoering in verfijnde klanken compositie…

Iedere ochtend de dag beginnen Zonder er te willen zijn Heus niet alleen voor ouwe mensen Moeizaam leven genesteld in een jong brein. Gewoon nooit kunnen genieten Niet eens weten hoe dat voelt Teveel denken en opnieuw verzieken Stikken in wat niet of anders is bedoeld. Moe gestreden in het trachten Iedereen ervan te overtuigen Het pijnlijke…

Vroom geboren Verlost van erfzonde Voorkwam ontsporen Geboorteoorkonde. Communiekantje Blank en rein Kaars in handje Onschuldig klein. Vormsel Doopbeloften Beschermende deken Kerk en ouders Eerste streken Deuken Scheuren Ongeluk en pijn Gesloten deuren Verloren samenzijn Geloof Hoop Liefde en berouw Verwarde knoop Waardeloze…

Ik zie haar weer lopen, een klein eenzaam figuur. Zou ze nog ergens op hopen? Wie maakt haar ’t leven zuur? Weer treft mij haar schuwe blik. Ze komt iets dichterbij. Ik lees iets van schrik. Steeds weer denk ik dan: Waar zijn haar vriendinnen? Weet dan niemand van wat er daar schuilt vanbinnen? Ik groet haar bedeesd groet ze terug…

Ik wil zo graag sterk zijn, maar de zwakte overwint door tranen die ik vind. Ik voel me klein... Onmachtig glijden mijn tranen naar beneden. Ik ben een stipje tussen iedereen. En tóch zo alleen. Er is al een waterval van mijn gezicht gegleden. Ik, die zo graag sterk wilde zijn. Ik heb het geleerd: huilen is niet verkeerd: het is het uiten…

rode stippels zwart met goud alles donker maar zo vertrouwd schim van licht wil je gaan of heb ik je gewoon weer niet uitgedaan?…

kabouter weg heel het bos verdrietig klein verlies maar toch grote pijn in de harten van iedereen die de kabouter liefhad.…