Alle inzendingen van annemarie

filevrije eeuwigheid de weg naar de hemel…

mijn hoofd stak strijdend boven het veld met rozen uit nieuwsgierigheid, haat-liefde prikkelbaarheid, was mij niet vreemd niet wetend van mijn goed bedoelde intenties, de vraag of ik wel het juiste had gekozen kwam door naïviteit niet in mij op mijn waarheid waar ik bang voor was kwam tot werkelijkheid voordat ik kon bukken voelde…

verhaal de verborgen levensverhalen, emotionele verpulvering bij aanraking van het lichaam verhaalt zich handwerken stilzwijgend berusten op perkament…

Als ik bij je ben, hoor ik de wind met de bladeren spelen. Het lijkt alsof de bomen fluisteren. Ik probeer mee te fluisteren. Het is in een taal die ik niet begrijp. Alleen de zielen, s’nachts bij maanlicht. In afwezigheid van hun geliefden. Fluisteren zij, over het leven, dat zij ooit hebben geleefd. © avriends - 2007…

Het hart lijdt, tergt, slaat, vertrapt, grenst af, stelt teleur, keer op keer. Niet verwerkt, het verlies van dierbaren. Afgewezen door het zijn, de persoonlijkheid. Open vlees bedekken afgebeten nagels. Diepe snijwonden kerven beide armen. Frustraties gevangen, bedekt in een net van grenzen, op het bleke, tere lichaam. Ervaart iedere…

een verlaten weg in de sloot ligt haar ontzielde lichaam onder het riet levend óf dood géén sterveling die het deert en ziet...…

Ik herinner mij... Onze handen tegen elkaar met enkel een raam er tussen. Het klapraam gesloten, sprekende tranen en onbeweeglijke lippen. Beiden moe van de gestreden strijd, laten wij onze blikken niet los. Ik herinner mij... De verademing van mijn lang verwachtte, hoopvolle vrijheid, gaandeweg wordt die genomen. Geplakt aan het raam,…

Vrolijk kind met blauwe ogen, bekijken - door een roze bril - de grote mensenwereld. Onbevangenheid straalt op het gezicht, de frisheid van kinderlijke onschuld, gekoesterd door het onbeschreven blad. © avriends - 2007…

Op het zijdezachte papier ontstaan kostbare, dynamische woorden. Letters dansen, vervagen door het vallende traanvocht. De pen is ter ruste gelegd… bedroefd, draai ik het papier tussen mijn handen. Een rol ontstaat, gefixeerd met rood satijnen lint. Zorgvuldig, gekoesterd in sierglas met kurkdop. Een schrijven over niet vergaande liefde…

Het eind van weer een zomer in Almere, septemberzon, mijn tuinstoel en mijn glas, een crossfiets en een skippybal, het oude gras dat voor mijn ogen groeit, de zeven peren van onze nieuwe perenboom. Het was misschien niet veel, maar toch: het stond ‘m goed! De warme middag werkt op mijn gemoed. Ik ben tevreden. Ik lig waterpas. Steeds minder…

Leeg te midden van drukte Niets raakt me Zoektocht naar vervulling Onrust vragen Heen weer waar Weg wanneer Geen leidraad, signaal Teken aan de wand Mijn eigen pad Mijn eigen hart Betrouwbaar als Los zand Ik licht mijn hoofd op Strek me uit naar iets daar ergens dat moet toch wel Hart is ‘t spoor bijster Dwalende vragen…

Uzès, juni 2002 Daar over die muren heen, Waar de avond niet meer naar vervulling hoeft te reiken, Daar bevinden zich de zielen Van alle kikkers die met inkt getekend zijn, Van de libellen die hun licht verspreiden alsof het niet ophoudt, En van díe vissen die nauwelijks zichtbaar zijn. Zij hebben daar vrede. Hier onder is de toegang…

...Ze komt naar je toe... en pakt je vast..., heel zacht... Met grote ogen kijkt ze je aan, haar hele gezichtje lacht... Dan spontaan, een dikke kus.. De blauwe oogjes stralen.. En ze kijkt weer, niet begrijpend, naar mij... ..waar moet ik de moed vandaan halen... ..Ik vecht tegen de tranen, als ze 'lieve opa' zegt... Waarna ze je foto…