Netgedichten

netgedicht (nr. 63.046):

Vervagen

Soms denk ik dat hij het is
Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel
En met mijn tranen worstel
Dat om me heen, die lege galmte

En hij staart me aan, in alle kalmte

Even, ben ik dan muisstil
En weet ik niet meer wat het is, leed
Om liefde te bezinken
In tranen te verdrinken
Die ik zachtjes wegvaag en vergeet

Het helpt me wel, ik kom de vloed door
Waarin de dag me oprukt
En terug in de routine smijt

En spijt,
Ik weet niet meer wat dat dan is

Tot mijn ogen,
De dalende zon volgen, en
De tijden van de dag weer zijn vervlogen

En dat ik hem dan zo erg mis

Als ik dan geluk heb, komt hij
's avonds in mijn bed
Hij kruipt tussen de lakens,
Raakt mijn huid, probeert
Me goed te maken, en slagen
Om

Pijn slechts op afstand te houden
En afstand te vervagen