regen
duizenden spikkels
zacht en koud
net tranen van goud
ze vallen zachtjes op mijn gezicht
ze smelten
en vermengen zich met tranen
aan de hemel is geen plekje meer licht
precies zoals ik vanbinnen ben
ik voel me een slappe plas siroop
en niemand houdt van me, die ik ken
ik ga het liefst nu dood
kon ik de uren maar terugdraaien
want voor regen kwam zonneschijn
dan zou ik niet alles meer voor mezelf weg graaien
vanbinnen doet 't zo'n pijn
ooit zal de regen stoppen
ik draai me verder op mijn rug
dan zal alles voor mee kloppen
maar daar krijg ik jou niet meer terug
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid