Alle inzendingen van frans

het vuur dat hem verteert door de kronkels van elke nacht en sleept doorheen de lange uren van telkens weer een eindeloze dag kan niet geblust iedere graad medisch vertaald tekent zich af op zijn gelaat grillige tekening van het lot dat hij maar niet ontloopt bestemmingen zijn wat ze moeten zijn hij spoelt elke kater door met hetzelfde…

zijn wil heiligt altijd het doel, het eeuwig doel dat geen mens bereikt zonder slaaf te zijn van zijn eigen driften perverse driften die kiften in het hoofd, de voorrang aan de minst beteugelde aan welke altijd opnieuw de minst gekleurde eer de prijs slechts te verdragen door telkens weer opnieuw een hoger doel hij grijnst bij elke…

na de jaren dat het dun overal van en tussen liep opnieuw wat klonters vaste materie om zomaar beet te nemen na het vloeien eindelijk de de droogte, en stof om nog wat te bedekken wat zo gepolijst bleef zorgen voor schuivers ik neem m'n vlindernetje en ga op zoek naar wat de mazen vingen…

Ik was nog maar een peuter toen nam u mij al mee met de blauwe kikker naar Zandvoort aan de Zee Als een gouden beuldje speelde ik daar aan het strand en bouwde met een schepje mijn wereldje van zand Ik zal dat nooit vergeten die liefde neem ik mee als ik denk aan mijn moedertje en Zandvoort aan de Zee.…

het hoofd afgewend vertelt over het onbewoonbaar plan van een mens op zichzelf in afwezigheid vastgesteld ontkenning van 't bestaan niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk…

de kerk in het midden van af te breken huizen staat er doelloos bij wees in een drooggevallen zee waar geen mensen zullen blijven dan wel opnieuw het water onder haar spiegel later het onderwater onderzoek schatteneiland op de bodem van wat politieke beslissingen telkens weer rechtvaardigen de wandeling door het verleden doet vandaag…

zijn longzwakte jaagt hem op doet hem het leven zien zoals niet eerder beschreven als een lied dat langzaam leiden zal naar verdrinken in de lucht elke zucht misschien de laatste wat liefde, een beetje vriendschap blijft de voorraadkast ongevuld net als alle dromen onvervuld op zijn hielen tikken steeds verder weg van zijn amechtig begin…

hier sta ik pal met twee voeten star in de zachte grond van mijn land, zo klein dat in driehoeken begrepen ik niet vendelzwaaien hoef het warme zand krioelt tussen mijn geplante tenen terwijl de groene zee mij kust met eindeloze tongehalen de zon in de zee in de zon voel ik me radeloos thuis Vlaming op papier een echte Belg, ik zwelg…

het moet spontaan gaan een onverwachte bliksem die de boom scheidt van zijn kruin in een tomeloos verzengmoment de schuiler tot overlever toeschouwer van zijn geluk ze wendt haar lippen af zijn droge lik op stuk voor de laatste fantasieloze poging haar opnieuw te bedwelmen met zijn onuitgegeven roes reeds gefaald twee geliefden naast…

een aantekening klein, in zwart gestileerd herinnering aan later en nog later te vergeten streepje humor in de kosmos die vooral ernst heet te zijn hij verteert zijn agenda als een koeienmaag de kiezel op niemandsland gevonden afspraak met de toekomst ooit eerder daar neergelegd als de vreemde eend die bijten zal hoopvol, dat en niets…

over de doden geen woord onvertogen, de levenden kunnen slechts wachten op die verlossing ze kunnen immers nog zoveel bewijzen het kost alleen maar jaren een scherpe pen slijt nu eenmaal niet zo snel als een stukje krijt uitgestreken door de tijd en massa's malse regen ik hou de teugels in verspil geen inkt meer dan nodig, ik adem…

zo had ik het bijlange nog niet gezegd, jij mijn bij ik jouw bloem en dat het steken mag recht waar het al zolang jeukt jou tot het einde te verplegen in het malse lentegras de vlinders niet meer volgen op hun dartelwolken vluchten maar zoet en zacht gevooisd de lippen op elkander drukken vergeten adem halen toch en dan opveren in ons…

in deze rechterhand met haar littekenwaas getuige van wat leven houd ik het heelal gekneld tussen gisteren en morgen verborgen achter toen en later en de heerser over het lijden in het hier bevoel ik het eindeloze nu dat getijdeloos gemurmel van water in een beek die hopeloos blijft zoeken tussen bron en zee nu adem ik niet dat doet…

als een echte jonkvrouw getooid met ruisend kleed beent ze door de straten van haar veel te grote buurt op haar rug het puntig blauw van een lang vergeten erwt plant ze haar modieuze hak elegant achter iedere tak die haar omgewaaid de weg verspert en slechts vergetelheid vindt waar zij de toekomst en nog veel meer zal zij nooit werken…

deze wijk in onze buurt haar gehavende gevels voor de kleine huiskamers, waar lampen al eens durven flakkeren tegen het einde van de maand het aanvankelijk gevulde schap haar nerven stoffig laat aanschouwen hier kennen we elkaar nog bij de voornaam, de relatie tussen wie en waar en hoe in uitgeleefde gesprekken op de hoek, het plein,…

ze liggen eindelijk stil te bed, daar aan het begin van opnieuw een lange nacht waar ze zolang beiden op hebben gewacht tussen koele lakens wat hij en wat haar met de sterren als onaanraakbaar getuigengestaar eindeloos getwinkel boven de minnekracht als eerst hij en dan zij aanvankelijk zacht onvermoeibaar zwelgen kan in elkanders liefdesgebaar…

ik hoor je nog narrig dat ik je niet begrijp mijn koeterwaals geen taal in jouw verfijnde wereld waar niet met bakstenen gegooid op onbegrepen hoofden ik hoor je pen nog krassen met de felle githeid zoals alleen gevallen kraaien kunnen bij het pikken van een lijntje om dan in de stilte van de wereld ontkleed mijn liefde uit te drukken…

sommige bogen kunnen andere dan weer niet altijd gespannen staan klaar om wild te schieten mocht de gelegenheid daar de meeste bogen hangen stil als geschoten trofeehoofden aan het haakje in de schuur waar ze schrijven over het stof dat hun pezen allengs bedekt mensen munten soms uit in hun gebrek aan weten dat ook bogen moeten bogen…

een boom, Annick, vier duizenden, Annick, zoveel als nodig zijn, een bos voor wat groeien moet nu jij dat niet meer kunt of ik je gekend zou hebben elke dag ontmoet ik je in een lach, in het geloof dat het allemaal mogelijk is de wereld voor de jeugd aan de jeugd ook jij, de wereld, zeker wel want je spreekt klaar, Annick taal die iedereen…

de dagen dralen zich niet bewust van ik hun ellenlang bestaan door niemand nog verstaan uit de wens te leven kwam ooit een mens die moest sterven om te eren wat die dag werd aangetoond geen seconde mag ooit gehoond ik zie hier en ik tel voor elke tel een vonk die langzaam uit moet doven omdat niemand nog wil koken in de keuken wegens…

het leek niet verstandig te spreken over de symptomen in volle termen over melanomen dus sprak hij heel omstandig over koetjes en andere klonen op het uitzaaien na dan viel er ook niets te vertellen voor geen reden iemand te bellen bleef er gewoon hij met zijn elan tot ook hij begon uit te spellen zoveel aan dit te geven om het zaakje…

door de week het werk gedoe aan een bureau precies op tijd en dan nog afgeborsteld, een heer van stand vijf op zeven, tot vijf telt hij op, weegt hij af of het nog volstaat deze zinloze diendaad ja mijnheer, nee mijnheer, zonder pardon geen goedendag het weekend, iedere week aan het eind van zijn Latijn wacht gelukkig het drijfzand…

in evenwicht het hoofd recht op, zijn romp gehecht aan een staart, voelt hij zich evenveel waard als de fiere zon, de witte maan en ontelbaar de andere lichamen die zijn wereld werelds maken tussen het zingen door van al wat sjirpt en krekelt onbeweeglijk op de wacht voor wie het niet begrepen aan zijn spit zal geregen voorbijganger zonder…

de tranen in zijn ogen behoren haar toe, zij die erom smeekte, blauw van zijn vroegere aard zij aan de haard, en hij altijd onderweg voor vrouw en ook wel andermans kind staan nu de tranen bij haar in een potje op de schouw het heden in de rouw omdat zij maar loopt te klagen best ook fel te zagen dat hij niet meer de man durft zijn die…

kleine stapjes op het tapijt zo stil dat niemand kijkt de kleine val niet ziet van een mens in opbouw te wankel voor verticaal het groot geluid, daar waar de zachte schedel kraakt tegen het houten geweld van de schuldige eiken kast zonder waarde, zeker na vandaag klaar voor de brandstapel en dan opnieuw de stilte geen wijzende vingers…

die laatste seconden ik zie ze niet graag wegsluipen in de nacht die ik niet gevraagd feilloos na de nacht parkeert met een brede sikkelgrijns ook die geheel verlaten straten met amper wat mens in beeld gebogen ergens naar op weg geen blik of woord teveel slechts het jachtig dokkeren met het hoofd al bang in bed dan sta ik stom te staren…

als morgen dan toch zoals verwacht misschien vandaag zal zijn en jij gewoon weer jij en wij een droom van gisteren met de muren vol gehangen donkere rechthoekjes daar waar eens jouw foto hing de mijne er nog aangescheurd de tijd nog niet gebeurd de afwas na de afdroog wij minnen morgen niet wat vandaag ontgonnen kan het is aan jou,…

Als liefde op de uitkijk staat wanneer het vredesschip uitvaart op zoek naar goedheid in de mens bij ieders huis en haard en vrede brengt in elk hart waar het ook verschijnt dan duurt het slechts een korte tijd voor dat geweld verdwijnt.…

hij denkt zichzelf dichter bij deze wereld brengt het ongebrachte vanuit het voorgeborchte onder de ogen van zij die anders niets ook niet van iets zouden geweten hebben de boodschap in franje als bomen in de bloei of bloemen die onverwelkt natuurwetten tarten durven een grijze steen die hardop dromen durft van malse vlagen hij brengt…

hij heeft het beet zijn podium, zijn forum niets anders dan decorum voor de man die woorden plant en dan een zaal in slingert met de ingehouden woede van een diep geraakte mens zij, de anderen, aanhoren bekijken zichzelf gegeneerd en proeven de waarheid bloedend op hun veel te witte zakdoeken waarmee ze vrije doortochten en andere beweging…