Netgedichten

netgedicht (nr. 16.925):

minnespel (sonnet)

ze liggen eindelijk stil te bed, daar
aan het begin van opnieuw een lange nacht
waar ze zolang beiden op hebben gewacht
tussen koele lakens wat hij en wat haar

met de sterren als onaanraakbaar getuigengestaar
eindeloos getwinkel boven de minnekracht
als eerst hij en dan zij aanvankelijk zacht
onvermoeibaar zwelgen kan in elkanders liefdesgebaar

onder dezelfde hemel wordt in alle talen
hetzelfde lied weer doodgezwegen
in het krakend nest alleen nog maar gerust

mag hij nog enkel warme koffie halen
elke ochtend zo rond een uur of half negen
terwijl zij alleen in Morfeus’ armen berust