Alle inzendingen van gust adriaensen

Plots ging het licht aan. Wij allen, uit een mond: "Kijk es wat Sinterklaas gebracht heeft: een tractor!" Maarten, heel fijntjes lachend, draaide een paar keer rond zijn geschenk, nam voorzichtig plaats en zei toen bedaard: "Kijk es papa, een tractor."…

Vaak roept mijn vrouw geërgerd: "Smerige kat!" Het is echt wel een rotbeest, maar dát doe ik niet. Het amuseert me telkens weer hoe poes met haar poot het voerschaaltje fixeert en dan gulzig aan het eten slaat. Vandaag: runds.…

(opgedragen aan +Stijn) Stappen door de rode dorpen van de Maragatos, over de groene heuvels van Galicië. Een Kempense zwerfkei achterlaten bij het Cruz de Ferro -een rotsblok wegrollen van mijn hart-, lichter verder wandelen in het zonlicht van de Camino Frances, tot voor de barokke kathedraal, tot bij het graf van Jakobus.…

Als in de herfst de kastanjelaars langs de laan naar school hun vruchten losten stekelige bolsters glanzend gladde paardenkastanjes, vulde je je zakken. Op de speelplaats gooien en stampen tot de surveillant op je afstevende en je streng berispte je hele voorraad afhandig maakte. Je dacht woedend: Stommeling weet je niet hoe heerlijk…

De witte zeilen maken donkere heuvels minder bedreigend.…

Van ver al zie ik moeder aangewandeld komen over de Hodonkse akkeren. Op de Vonderbrug kruisen we elkaar. Een meisje is ze, donker van oog en haar. 'Dag moeder', zeg ik. 'Dag kind', groet ze mij -een man van vijftig jaar- en ze gaat verder kerkewaarts. Zo makkelijk valt de tijd weg in het besef dat slechts een laag beton mijn stappen…

Een schitterend licht over de donkere Styx: wenkt de eeuwigheid?…

De reiger in de wegsmeltende sneeuw langs de E34 leek nog maar even bezweken. Zo gaaf was hij. Iets te laat was de dooi voor hem begonnen. Wat verder in de wei stond een zwaan trots en eenzaam in de nog bevroren plas zijn spiegelbeeld te bekijken.…

De voeten stevig op de grond wacht zij gebogen de billen gespannen in het oranje broekje heen en weer wiegend. Tegen 200 de bal geretourneerd het rokje opslaand. De benen schuift ze alreeds uiteen over het gravel eindeloos een gave driehoek vormend. Ze rept zich naar de andere zijde helaas tevergeefs het game verloren. Op en neer deinend…

Tussen de dennenbossen langs de E34 viel reeds de schemering op die donkere januaridag, toen plots een jongetje van omstreeks zeven uit de Konijnendreef opdook, dat met kwieke tred richting Eindhoven stapte. Bezorgd en nieuwsgierig vroeg ik, want ik ben vader van vier, zijn naam en bestemming. Vinnig klonk zijn antwoord: "Ik ben Joost…

Tussen Achel en Leende gaat de lucht als bij wonder open voor het blauw waarin lentetinteling reeds aanwezig is. De strakke westenwind jaagt over de vlakte. Hei en vennen, eenzame berken her en der en aan de einder dennenbossen, vormen een landschap dat zo ongewoon geworden is, dat je je in een andere tijd waant. Later trekken we Strijp…

'Schrijf je nog gedichten?' vroeg een vriend. 'Soms', zei ik. Het geboortehuis met de zeventakkige beuk kwam in zicht, gleed voorbij terwijl we ons voortspoedden over de Desselsedijk richting Aberg. 'Wat is poëzie eigenlijk?' vroeg een ander. De vraag bleef hangen in de schemering die het ouderhuis opslorpte, de vallei toedekte…

Reeds voor negenen komen ze aangereden in hun chique sleeën die ze nonchalant parkeren op het erf van de boerderij bezit van een der heren. De pachter aanhoort aandachtig hun wensen. Dan trekken ze met hun zware laarzen de lege weitassen en de leren jassen losjes pratend de bossen en weiden in. De zenuwachtige honden nog rillerig op…

Op sinterklaasavond toch nog de schoentjes gevuld. Om 's morgens, zoals vroeger, Maarten 14, weliswaar met ironisch overstatement, te horen roepen: "Sinterklaas is geweest!" Even later aan de koffietafel zegt hij ernstig: "'k Wou, ik geloofde nog in hem." Wat wij stil beamen.…

Als eens zijn moeders schoot is hem het huis vertrouwd waar hij zijn dromen bouwt tot aan de deur. Over de drempel ruikt hij een andere geur, treft hem intens de kleur van tuin en weg. Nog even is de straat van het gehucht voldoende voor zijn jonge zucht naar avontuur. Vlug kent hij de geluiden van elk uur. Achter de 'gelagen' zal…

Tegen de bosrand ligt in maart nog sneeuw op de hoogten van Büllingen. De weiden zijn nog dor, blauwgrijs de meidoornhagen. Torenspitsen reiken uit boven alleen maar daken. Maar een strakke wind voert de kracht van het voorjaar aan over de zachte heuvels. Geuren en licht, klanken en atmosferen dringen onweerstaanbaar door in dit lieflijke…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

zoals ik jou klein donzig diertje in mijn armen hield streel ik je twintig jaar later met klanken van tederheid wapen ik je met woorden van liefde voor de tijd die vliegt zoon…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

Taal een mombakkes. Klaterende klanken strelende woorden harmonische zinnen die de chaos bedwingen. Daarachter de donkere krater - tong- en tandeloos de huig weggerukt de amechtige blaasbalg - waarin ik zwijgend schuil. Weer es een andere hij treedt op in weer een andere taal. Dieper weg vlucht ik dodelijk gewond als een steppewolf…

Zo ben ik gebleven een vis in koel water. Glij door wier en lis op zoek naar aas. Vermijd de worm die opzettelijk langs de slangewortel kronkelt. Want niet nog eens wil ik zo gruwelijk beetgenomen worden als toen ik hierlangs zwom. Haak en weerhaak in mijn bek hapte ik pijn van langzame worging mij bevrijden kon in een ultieme sparteling…

De grote woorden bedwingen niet de stortbui die alles wegspoelt.…

De feiten als volgt: Op 27 oktober om 8 u. 's avonds terugkerend van Antwerpen via de E34, weinig verkeer op dat uur, verschijnt op 300 m voor me plots vanuit de Tielenheide op de rechterrijstrook in het licht der halogeenlampen een dier, laag tegen de grond, zich traag, bedaard bewegend, bijna snuffelend aan het beton. Genaderd tot op…

het vertrouwde ritueel: voordat de reus met vlammende ogen dreigt ze te brandmerken en de kinderen joelend de smidse uithollen zijn ze de halfduistere magische ruimte binnengedrenteld langs de geblakerde muren tot bij de zwoegende blaasbalg tot bij het vuur tot bij het aambeeld waar het gloeiende ijzer vorm krijgt tot bij het sissende…

Mijn vrouw vroeg voor de 3de maal: "Bloeien de sneeuwklokjes reeds?" Het voor de hand liggende: "Kijk toch in de tuin!" zei ik gelukkig niet. Bijtijds dacht ik: eigenlijk is de vraag vol verwachting, het zien definitief. Ik echode dus: "Ja, zouden de sneeuwklokjes reeds bloeien in de tuin?" En daar lieten we het voorlopig…

Pijlsnel rent de haas door hardbevroren weiland voor zijn doodsangst uit.…

De knapen staan me bij: de maliënkolder aangeschoten het glanzend harnas stuk voor stuk zorgvuldig aangepast moeizaam op het paard gehesen. Ik weet de jonkvrouw zo nabij. 't Vizier is neergeklapt de sporen in de flank geslagen de lans gestrekt. Kijkt zij naar mij? De botsing der titanen. Zijn lans die afschampt op mijn schitterend…

Verstrooid rij ik naar school waar mijn kind reeds op me wacht. Ik groet hem van ver en zacht bereikt zijn wedergroet mijn oor. Hij haalt gezwind zijn tas en hoorn en roept verheugd: "Een weekje vrij!" Zijn ogen glanzen en blij maakt me 't plots besef: mijn zoon een vreugde die niet verdort een toekomst die niet verkort warm als herfstblaren…

Op de laatste dag van september begonnen de machines te ratelen. Zij vraten gangen in het maïsveld en legden huizenstroken bloot. Als reuzeninsecten gleden zij onstuitbaar over de akker. Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het…

Een scheepje van papier geladen met een kinderdroom drijft snel het beekje af. Geen rimpel in het watervlak. Tot in een bocht een tak de weg verspert "en 't schip te pletter slaat op deze klip". Dit schijnt een beeld te echt en groots voor een scheepje van papier. Maar denk aan 't kind dat in zijn boot de wereld zag. Een pionier die…