Alle inzendingen van julius dreyfsandt

zij, Fatuma, daagt de goden uit van achter haar gazen voile om gelijk een dolende pagode steunend op haar houten fluit als bevallige dienende bruid over haar duistere ultieme verlangens te verhalen teneinde de hemelse heerscharen in een aardse verleiding te noden zodat zij, Fatuma, hun zaad in sprekend stof zou baren waar elke willekeurige…

het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd als ik plots, uit de verte een stem hoor roepen "kom op, Julius, geen zelfbeklag, blijven praten. ik mis de bevrijdende opening". de humor, jouw onweerstaanbare lach dat zijn toch ook vaste gewaden vandaag, Annabel is weer zo'n dag het ene been…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

vergeet zo vaak te vragen hoe het je vergaat soms moet het dagen door de eigen kwetsbare schaduw heen waar ook nog mijn stokkende adem, onverstoorbaar, een verlammend zicht verraadt hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen…

ach, was ik maar een poweet die zich mocht scharen onder de crème de la crème zeg maar de haut culture der edele dichters begiftigd met elitaire snaren die het aangezicht van taal verstillen als het zazen in zen maar de Schepper heeft anders besloten: "Gij, Julius, zijt niet slecht maar een liefhebber gelijk een zondagschilder, wees…

mala herba difficulter moritur gelukkig blijken vitamine vier en vijf onmisbaar in ons dagelijks voer maar erecties van dat formaat, in centimeters geteld, doen mij glimlachen zei de oude hoer een orgasme blijft dan uit dag lieve kinderen roep ik nog na vanachter mijn etalageruit…

wanneer komt een trein voorbij, hij mag ook wel even stoppen als ik spreek over een gedachte die passeert en aanzet tot enige beweging in mijn vingertoppen of een beeld dat zich neervlijt bij mij waaruit ik zicht heb op voldoende letters die woorden kunnen bouwen uit een scheppende brij en regels trekt over wit papier die konddoen…

ga maar fluistert mijn innerlijke stem had je niet meer moeten roepen je bent door de verstreken tijd gekropen aldoor een mengeling ademend van afstoten en hopen mijn handen raken nog even aan jouw huid de ziel ervaart met tegenzin een afwezig geluid ga maar zwijgen mijn lippen * ik heb niet geleerd een…

er ontwikkelt zich weer een toekomst zo wordt dat in de volksmond genoemd een flierefluiter uit miljoenen treft onbewust zo mogen wij gerust stellen een verleidster op bevruchting belust; hij is dan tot een langer bestaan gedoemd tijdens rappe scheppende gebaren of een operette met een zangerig gezucht geschiedt het onvoorstelbare…

de lange slanke pij van boven tot onder of van aarde tot hemel draagt in zich wat nog rest als stof maar toch vooral gevuld met de adem door de geest gevormd overwonnen op het uitzichtloze broze ik zoek het gelaat sprakeloos geworden dat doch als haast zeker de zuivere zienswijze draagt van worden naar zijn waar echter…

het groen kijkt mij vragend aan vanaf een palet met gras, bomen en struiken of raak ik zo intens begaan omdat de regen mij van het levende sap laat ruiken als het benevelde doek moeiteloos een compositie schetst in de stille morgen en de samenhang van tinten woorden doet verstommen, waar alles zichzelf onvoorwaardelijk bemint en…

ben even bij de buren en zie het nu van dichterbij wil een keer niet naar binnen gluren wat ik normaliter doe als ik driemaal daags voorbij schrijd mijn hond draagt daaraan toe bij hij heeft zijn geregelde behoefte eigenlijk op vaste tij zodat ik noodgedwongen alle aanliggende huizen passeer en inhoud van het inpandige, zover niet achter…

er komt eens een tijd soms eerder dan vermoed dat de grijze haren zijn geteld of op een glad hellend vlak de schaduw zich vertoont als de vragen die het denken stelt duiden op het ongewisse in mijzelf, merk ik, dat door woorden van buiten, en slechts voor korte duur, de zucht naar schijnbare stilte wordt beloond er komt eens een tijd…

ik zuig immer zacht en traag van het zoete bloed zeg maar gerust, óók liefdevol zoals dat slechts een echte minnaar doet het is echter zo, zucht de stervende vlo dat mijn tijd van heengaan is gekomen steeds meer tref ik de verzuurde mens toen ik aan jou was begonnen wist ik het zeker het chagrijn is niet meer…

als ik het netgedicht zou ontbinden rest mij dan een loos gedicht, een schrijven van minder gewicht het kan ook zijn dat door de scheiding mogelijk iets verschijnt als aantoonbaar zwaargewicht en wanneer ik de kreten ontdoe van het hart worden dan de letters moe of ontgaat mij dan die ene smart, en blijft de lezende zondagschilder…

ik zie jou staan in de piste van een lingerieboetiek als kwetsbare figurante op het wedijverend glas de verbeelding zoekend die een weg naar jezelf baant of iemand die je ooit was je draait je half om of kijkt over de schouder naar elke starende blik die je ego tracht te vangen aldoor wisselend van pose om de bevestiging te vinden…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

als ik mijn tred steeds meer in tijd en ruimte vertraag en mijn gang langs rododendrons ten einde beperk tot een van hen dan denk ik steeds minder meer is mijn omgeving nog maar een haast gedachteloze haag benader ik nu een goddelijke sfeer? als mijn adem wenst te stoppen overeenkomstig het aardse lot word ik dan opgenomen in zulke…

waarom zou ik bescheiden zijn als ik op mijn rug de lasten draag gelijk een elk het donkere moet torsen en weet dat er een helder onomkeerbaar punt geschapen wordt, niet door mij of de mensen aan mijn zijde nee, het is van een almacht, in een zekere schijn, niet komend uit mijn eigen vraag die aan mij overlaat dobbelstenen te laten…

nog verder dan de dijk voorbij de lage drassige velden schuurt de stroom tegen overvloeiende lijnen soms op mateloze wijze maar ook in haast aaibaar deinen onderhavig aan een onduidelijke macht beheerst door het land doch vaak evenzeer wanneer het water zijn kracht doet gelden terwijl het weder soms onberekenbaar het strijden…

het is een vrouwenkoor, ons vrouwenkoor dat onophoudelijk gilt, schreeuwt en steunt zoals een gierende boor al draaiend zijn hoge eentonigheid kreunt een toneel vol rode ballonnen met opgezwollen nekken het zijn sopranen met een jankend geluid die snerpend de lucht langzaam laten vieren in een ballade van Karel de Manke…

de zon springt van tak naar tak als ik slenterend op afstand de bomen zie op een rij zij aan zij en flitst dan op haar gemak keer op keer ik denk dan heel even zij knipoogt naar mij toch een hele eer…

als machteloze gedachten luider roepen dan mijn lippen bewegen en mijn oor even niet aan het gevoel van de wind wil raken is de stilte nog het meest genegen mij te doen verwijlen in de overgave aan verloren tijd, opzoek naar onkreukbaar waken het is dan niet zo dat ik me verberg om weerstand te vermijden soms geraakt de ziel…

het blijft alsmaar afwachten of er na morgen nog een verleden is kan het onbekende wel verbeelden het ongekende verzachten met gedachten aan een almachtige kracht mijzelf overgeven maar als puntje bij paaltje komt blijft het hopen en verwachten het beste dat we dagelijks kunnen beleven (ik heb de leegte er maar niet bij opgesomd)…

hoe kan ik zeggen dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren…

uiterlijk verbeeld in lijfelijk omsloten blinkende rituele togen waar schoonheid haar stoffelijke genegenheid toont viert daarenboven de zachte schittering in jullie beider ogen zij weerspiegelt de onnavolgbare weg naar woordeloos gevoel waarin liefdevolle herkenning het wederzijds bestaan, een hoopvolle eenheid beloont…

ik ben meer dan het gevoel dat jij me geeft jouw woorden dreigen, zijn gericht op open wonden doch met eigen onmachtig speeksel doorzeefd avec toi, la basse opinion mourit en même temps nog steeds de strenge vroege akkoorden, aldoor onderweg, waar op het voortschrijdend pad het genot zelden bekoorde; een kinderziel is met verwarring…

ik riep ooit de woestijn toe, het bleek aan dovemans oren gericht had toen nog niet het besef dat de oase al lang geleden 'met zand er over' was gedicht "wer schweigt, stimmt zu" zei de oude vrouw nog voor ze de laatste adem uitblies och nee, ze kende geen rouw of was haar blindheid moe zij had door het leven heen geleerd; niets…

nee, het is niet wat u denkt dat ik mij die eer nu toedicht oh zeker, ook ik ben met wat poëzie aangelengd, maar lichter van gewicht het huidig monument staat niet op zijn sokkel ik verwacht dan ook zijn eerherstel en staak zolang het duurt, uit respect, mijn eigen woordengetokkel…

achter het frêle vlies herkent een voelend oog de geladen diepte in vibrerende stemmen het is blindelings gewaar van een gescheiden epiloog…