Netgedichten

netgedicht (nr. 20.410):

horen, zien en zwijgen

ik riep ooit de woestijn toe,
het bleek aan
dovemans oren gericht

had toen nog niet het besef
dat de oase al lang geleden
'met zand er over' was gedicht

"wer schweigt, stimmt zu"
zei de oude vrouw
nog voor ze de laatste adem uitblies

och nee, ze kende geen rouw
of was haar blindheid moe
zij had door het leven heen geleerd;
niets zeggen voorkomt vaak gezichtsverlies

want spreken is zilver,
zuchtte ze nog een keer diep,
maar zwijgen goud
men raakt dan allengs vredig
met opgelegde nederigheid vertrouwd

ik trok het witte laken over haar aangezicht
ze had haar verstarde blik voor eeuwig
op de innerlijke schijn gericht