Netgedichten

netgedicht (nr. 20.590):

de ijzige nacht

als machteloze gedachten
luider roepen
dan mijn lippen bewegen
en mijn oor even niet
aan het gevoel
van de wind wil raken

is de stilte nog
het meest genegen
mij te doen verwijlen
in de overgave aan
verloren tijd, opzoek
naar onkreukbaar waken

het is dan niet zo
dat ik me verberg
om weerstand te vermijden
soms geraakt de ziel in trance,
wordt zij overvallen door
een overdaad aan klanken;

als het aardse carillon,
onvoorspelbaar,
zijn klokken luidt en mij
naar de doolhof begeleidt
dat is gevuld
met grijze mistbanken
en waaraan verdwazing
wordt toegedicht

dan toch is het enkel
de eenzaamheid,
vaak zo van donkerte beticht,
waarin het pad naar buiten
wordt voorbereid en
meestentijds, een ochtend
de ijzige nacht afsluit