Alle inzendingen van maanjuweel

terwijl gemene speldenprikken gevoelloos in huidige navelstaarders blijven steken bijten zure explosies genadeloos mijn borst leeg een diepgaand leven later stuwt triomfkoorts hoge zeeën op een enkeling wijkt verwonderd terwijl een sinus de bocht uit gilt nagelresten blijven in bloedige vegen op de onbegrepen muren ik dans energiek maar…

duetten huiveren in strakke spanning van vellen en haren secondanten en meelopers staan gretig klaar met kruisbogen van notenhout de tijd verstrijkt haar eigen rol hoog aangeblazen in stille gaten dirigeert doofheid de weeromstuit weg met ingevallen stukken bekoring springt stemmig uit banden vangt horigen in diepe gangen met een stok…

pantsers borgen de borst waarop ik mijn mensenschedel draag in stille vlucht wanneer ik heil vind in zwarte nachtschade leeft mijn rijk in duisternis vreest zoemvolk voor zijn ratings…

hij is er steeds bij kwijnend licht naast dichte schotten weggedoken stil met ingeslagen wapenfeiten in echo’s van verleden stemmen hij neuriet alle kogels weg bedaart de stormen in zijn kop met bijeengeraapt vertrouwen ‘je moet het zó zien’, zegt hij beklemt op zachte toon de wereld niemand draait er nog omheen zwijgt als tabak…

voorgewend van zelf sprekend jeuken pennemessen in zijn rugvacht misantropisch getrapte vallen missen lukraak een beer richt zich op toont hoofdschuddend zijn tanden niemand ziet het scherp van zijn klauwen kalm verzaakt beslist hij het schijntoneel er is wel honing maar het loont de moeite niet…

wild opgestoten rotslagen zijn teder toegedekt met mossige tapijten rijzig afgetopt door slanke dennen immer ongerept tot in de hemel ingebed in een stenige schoot wringt een woedende slang zich schuimbekkend in bochten zonder aflaat een penetrant voertuig remt juist op tijd een ever zwijnt welhaast onopgemerkt onder de onervaren…

zo menige mensenbroeder gaat aan mij voorbij ogenschijnlijk in ontkenning van mijn bestaan in schaduwen van onvrijwillige vergetelheid blikkeren mijn bloemrijke tanden wraakbelust naar weke kelen van evenzovelen kartelmessen spelen in mijn handen met bloedgleuven niemand negeert een unabomber willekeurige woorden willen explosief…

kwaad sist giftig vermomd in schaapskleren in sinistere schaduwen lispelt lucifer zijn lof der volslagen zotheid slechts een handvol puur houdt haar stand vergiet blauw bloed trouw aan de muzen tot de monddood ruggelings intreedt geuzen bezingen het lied van vrijheid in catacomben tot wedergeboorte…

mijn kopvacht is geweken met juist gereedschap toegerust blijkt rein in mij niet uitgeblust vertoont nog immer streken mijn snuit in ieders zaken ben ik als steeds op buit belust heb slachtoffers in slaap gesust men kan mijn daden laken dus hoed u voor mijn gading een poot van mij is nooit oprecht en dekt –vaak achteraf gezegd- als valse…

in diepe zit snijden snelle messen bochten gespannen in geslepen paren meedogenloos op jacht naar de podia van encyclopedische roem ondanks lange klappen en geslaagde kruisingen vervallen velen tot een niet gekozen lot in beeldige tragiek wanneer de seconden zijn geteld raapt een enkeling pluche de rest is statistiek…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

van onschuldige schepelingen werden levens gekocht de prijs was hoog onder een rechtvaardige zee eeuwig bakzeil…

korte en lange armen draaien door laten lege emoties achter op volle aanrechten de nacht trekt op tegen dampende ruïnes herkent de melancholie van hetgeen voorbij is slaat verzwegen neer op vaag geworden lachpreken de hoop vervliegt mee als mannen zich verschansen tussen dennebomen en bitterborrels op Garmisch’ hellende vlak…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

stilzwijgend ornamentaal ingenist diepbruin weggekroegd in schimschaduw verholen matgekraste zielespiegels achter grijs gefilmd glas een kelk teveel door rookgordijn besluierd buiten het middelpunt van jouw zwakke aandacht moest ik je vinden in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet…

ze bogen niet onopgemerkt de levenskrommen getooid met scherp gepiekte randextremen oude peuken braken essentiële levens in nagelaten uitdrukkend uit de as herrees slechts de kans op meer ongewenste loten voor en na liep alles door terwijl frivool betraande protestformules langzaam werden weggevreten door destijds lange tanden pijn…

in de laatste maan van een zonnewals droomt een wondere nacht duizend nieuwe dansen aan de voeten van Erato, Kalliope en Terpsichore magisters van Apollon bidden kunstig spreuken leggen lijfeigen maanjuwelen bloot strelen slaafs zielespiegels ritmisch in vreemde talen talend om niet dan schoonheid vormen Hippocrenes’ horige heksen…

heet gebarsten harses lossen de wereld op in nauw beknepen ademtochten wensen vol woeste doodsverwachting razen door rauw ontstoken vloekgeluiden wurgen wolken woedende verblinding door een waas van gedoemd zicht in voor rede doofgeschreeuwd gehoor tot hoge prijs gewroken zuigt een demon zijn tanden los gewond gestolde ruïnes blijven met…

almachtig Liefdelicht ultieme Conditio sine qua non omniversele fotosynthese zo kiem ik naar Hem getroost ontsporend in Zijn tuin waar Hij veilig mijn paden baant…

ontdekt in toevallige vodden en verschrikking zwaar in hoofden gegriefd met niets dan wat overblijft van hun jaren en die van hun kinderen kansloos slepend, of in brikke bouwsels blootgesteld bestaan zij korttijdig in beeldenknipsels van verslagen dagen in veilig verkokerde cocons van speculaas en chocoladewarme weldaad gevlucht hooguit…

glanzend zwart afgekante deining dwingt de delta in broei tot glanzend kwel amper verholen in zilte zindering wacht op ademwarme wind gestrand in tongrollende vlagen vederlichte vingertippen toetsen over rotsvaste toppen en prikkelzacht zeewater doet schokkend ontdekking van stralend witte kleuren die blanke flanken doen verschieten…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

als de spiegel van mijn evenbeeld in het hart van mijn blinde ogen sta jij. Ik zie hoe jij, mijn leven, speelt met mijn lief en mij, die mee te spelen pogen maar jij zult alle éérste zetten kiezen terwijl het ons, met géén keus dan te spelen of voorgoed, onsterfelijk, te verliezen jou, in alle sterfelijkheid, kan schelen o wrede tegenspeler…

vaal is het vluchtige water dat boven mijn zintuigen vloeit bruidssluiers lonken voor later twee zielen voor eeuwig geboeid trage roodgloeiende stromen veroorzaakt door liefde en smart dringen in rustloze dromen waar telkens het lot wordt getart bottende, bloeiende bomen symbolen van eenheid en kracht fluist’ren van dat wat gaat komen…

ik ben een dichter die open dingen dicht van blind spot naar gezicht van duister naar verlicht van onaf naar verricht ik kom steeds dichter en ben eindelijk gezwicht voor juistheid van bericht voor diepgang en gewicht voor passie boven plicht…

teder verslagen lig ik in bezeten omhelzing lispel langzaam liefdesliedjes ademloos grommend zuig zachte zoenen mijn nek brekend in jouw onderdrukking jouw fluisterend weerwoord stikkend in gelikte zinnen met zachte nagels onderstreept onder een wolk kriebelzachte krullen vraag je me af om samen in kippenvel te verdrinken…

krijsend scheurt mijn ijzeren plooi mijn stalen boeien barsten open laten oude pijn in stromen lopen mij bevrijdend uit mijn gouden kooi ik zweef, ik vlieg, en grijp me vast; jouw omhooggeheven hand vlijt me teder op jouw strand tot de vloed mijn wezen wast schoon, door ‘t zachte zand gedragen lig ik, zacht rakend licht aan jouw innerlijk…

je ogen kijken diep naar binnen waar een boeiend beeld bevriest; een penseel staat in je hand stil, maar zeker te beginnen je sterft, vóór je het verliest; raast, bij vlagen buiten zinnen van wanhopige extase, brandt je schepping op het linnen…

wrange wangen, koortsgekleurd ogen gesloten, dichtbij zacht hangende heuvels met prinsessenhofjes, strelen rakelings tot prettig koud kippenvel bijkans verteerd, stil verspeel ik met opwinding door precies genoeg te weinig kleding korte adem vleesgeworden droomdrift lijft mij in vreemde handen om jouw middel zachtjes nee dan geschokte…

fier stond ik voor vorst en vazallen mijn woorden klaar mijn hart tussen mijn smalle lippen zwaarden zongen bloedend uit mijn wonden rechtte ik mijn rug terwijl mijn hoofd viel…