Netgedichten

netgedicht (nr. 23.826):

Op zijn laatste benen

hij beent schimmig op zijn laatst
weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen
verlost van vrome nageboorte

te hoop lopen tafels vol
als door biecht verschoond
leggen groots geloften af
bij tijd getaande tempels

ontknoopt knallen kurken los
vrij van ooit gefleste geesten
roepen heil en zegen af
over koppige nevelvelden

terwijl hij bezwijkt
tikt hij de laatste schrikkel weg
de crematie is al rumoerig begonnen
terwijl hij zijn laatste rookgordijnen uitblaast
en de metronoom verjaart