Alle inzendingen van mathilde

Waar zijn ogen hem zien daar zijn benen hem brengen. Het Paard galopperend in de open ruimte. Als kudde onverdeelbaar bij elkaar. Geheim genootschap op de wijde velden. Til me op en neem me mee over de knellende grens van het bestaan. De glanzende dampende paardenlijven. De warme lichamen waarin de dieren paard zijn.…

Elke ochtend staat ze voor de spiegel en kamt haar grijze haren. Heel precies zet ze een wrong met spelden vast. Zorgvuldig de make-up ogen lichtjes met wat blauw. Een opstandig wenkbrauwhaartje wordt verwijderd. Het parelen collier de zijden blouse. Met opgeheven hoofd wandelt ze door de gangen waar haar geur blijft hangen. Langer…

Wanneer de hoop zijn belofte nagekomen was was je niet gestorven in de armen van een vreemde terwijl ik aardappelen kocht. Dan was de telefoon niet blijven roepen onder in mijn rugzak. Maar ik kende hem die hoop met zijn beloftes die hij zelden nakomt. Ik wilde je nog even levend houden. Onder in mijn rugzak in de telefoon was…

Ze loopt. Met haar handtas en haar rugzak. Meer heeft ze niet nodig. Ze loopt. Door de parken van de stad van bank naar bank en ze kent alle bomen en alle honden bij naam. Ze loopt. Nooit ergens naar toe altijd ergens vandaan. Ze loopt haar leven uit.…

Ergens was een enorme explosie hier bleef het stil. Stilte die licht leek en rustig. Rustig deden we de dingen die we altijd doen. We kwamen tot elkaar en namen afstand. We rookten onze makrelen en smeerden onze kelen. We gingen vliegen naar de zon kozen voor een veilig land. Ergens in het heelal een enorme explosie. Ergens op aarde…

Midden in de winter, de koude was snijdbaar, kwam het kind in de nacht op de wereld. De ijzige wind sloeg gaten in de sneeuw. De moeder die in barensnood alles vergat wat ooit belangrijk was. Op de Noordzee voer de vader de haven tegemoet. Wetend dat zijn kind In deze nacht geboren werd en dat zijn eerste taak zou zijn het aangeven…

Die dag in mei, toen jij me niet kon vinden maar niet opgaf en me zocht en vond, de avond viel en alle bomen stonden roerloos om maar niets te missen om ons heen, hun voeten in de grond. Die dag in mei, toen woorden overbodig werden je ogen en je handen zeiden meer dan kussen, liefste, strelingen, de bomen verhieven weer hun kruin, in vreugde…

Ik wil niet dat ze huilen of roepen hoe goed ik was en dat ze me zo missen ik wil niet dat de wereld stilstaat maar doordraait om haar as. Maai mijn gras en giet mijn bloemen zing mijn lied en zet mijn stoel in het gras bij de sering denk zo aan mij en laat mijn tuin worden tot een herinnering.…

Op deze plek mis ik jou Op de andere plek ben jij nu Ook al is het hier nu donker en grauw Ik mis jou niet continu Meer op de momenten dat ik niet verder kan Of dat ik zonder iemand ben die ik goed ken Dan weet ik er de zin niet van Dat jij hier nu niet bent Deze plek wordt dan heel kaal en bedroefd Zodat het van mij niet persee meer verder…

Niets is zo somber niets is zo triest niets is zo kleurloos als je iemand verliest je moet het maar leren de dood te accepteren...…