Alle inzendingen van miranda

‘Hastû noch berneklean,’ frege se. ‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’ Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting, suchten fan spyt, lyts wienen se lang lyn. At harren hert kloppe tsjin myn wang oan myn liif, rûn alle soarch út my wei, gjin gewicht, nearne ferweecht mar yts. Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme en kâlde lucht…

It lân laket Lamkes en geitsjes binne oars as eamelders, se dûnsje it libben op it lân. Se tinke net, se binne programearre om te bûteljen, by de sleatskanten del te gean, grinzen te ferkennen. Eamelders kinne net oars as marsjeare mei harren pakkelaazje op ‘e rêch sette se gjin stap tefolle of oerdwers nei it nêst dêr’t se de foarrie…

. de hân fan ús mem . Yn it lân fan memmes hannen kin in bern noch bern wêze sûnder de plichten of bannen fan foarkomme of genêze mei in mem kinst swalkje yn ‘t ferline oan har hân de earste stapkes dwaan har stim sil nea ferdwine kinst har samar in boeketsje jaan ik wist net fan it teare teeguod in stoel dy’t krekt yn dý hoeke…

Sêft sjongend op ’en paad Sêft sjongend gie ik op ’en paad, al lichter wjukke it liet nei it ferhaal fan in feilige haven. Noch núnderje ik yn it hûs fan eartiids foar him, dy't yn koele lekkens syn lichem nei my útskoot, it blomket blanke tederens. Ik sjoch mei kleare lust nei it skaad om syn mûle, de mulfinger folget linen dy't…

Der is gjin ljocht, de dize waakset op it lân en de mem fan de ierde rêst. De wrâld krijt einefel op in dûnkere hûd en dêr’t earst de Stynske weet noch weau en rôp om sinne, steane no de stikels te riboskjen yn de kâlde, wiete grûn. De froast falt yn. It waar is wyt en de sinne wurdt hieltyd blider. Minsken bine de redens ûnder en skôgje…

de kopjes naar omhoog uit het donkerst van de sloot middenin de groene brij steigert wit de ranonkel in de spiegel van de lucht de paardenblinde nacht het duister van de dag met enkel springsterren terwijl de wereld van het licht uitbreekt in duizend kleuren is de hemel zwart-wit en lokt niets naar de dood het licht heeft ons gevonden…

Dat ús paradys Ienris wiene wy yn it paradys mei in loft fan blauwe dagen, wy dronken kokosmolke, ieten ananassen, waarden drûnken fan de sinne en it wetter dat blonk yn it lette ljocht mar de himel dústere en de moanne hold ho, sonk efter de bergen yn de dûnkermanesee in krûk barste, in aap griep mis en foel, de túchjesflier fan skrokken…

Afgestorven, los gewaaide bladeren dwalen in het rond vinden uiteindelijk een plekje op de reeds bedekte grond onder warm gekleurde bladeren schuilt een egel, die geduldig wacht tot de winter komt het bankje, waar zich dagelijks de oude man bevond is beklad en verlaten het bankje wat wezenlijk voor hem bestond natte haren, zwarte poten…

Bladeren Warm gekleurd Vallen van takken Dansen om ons heen Herfst…

Het deksel van de doos vouwt een wereld open; een bord kijkt ons aan, één steen knipoogt en een loper schuift door de drukte om een leeg vakje heen. Een spel speel je niet alleen, ellebogen planten zich in het pluche kleed, hoofden peinzen in palmen en elke zet wordt vergezeld door de rook van een sigaret - rimpels trekken voren in het hoofd…

Nu word je dan op handen gedragen en door bloemenpracht omringd Nu de mensen eindelijk zwijgen Horen ze je naam die door de ruimte klinkt Nu eens gaat de aandacht naar jou En luistert men ademloos naar wie je bent Ik zie tranen van verdriet, of is het van berouw Dat niemand jou ooit écht heeft gekend? Ja en nu ineens leiden ze je de weg…

. jij die zo vaak op mij Frans, Spaans, Fries, priesters en wat dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg,…

Verwacht niet dat hij je aankijkt Of toenadering zoekt zoals een ieder dat herkend Verwacht geen sociale wedervraag Als je met hem in ‘gesprek’ bent Vergeef hem zijn drukke gedrag En zijn sociale onhandigheid Als hij weer een ‘dankjewel’ vergeet Of geobsedeerd blijft doorvragen naar de tijd En verbaas je niet als hij wegkruipt…

Je lijkt een kind als vele kinderen Omdat de buitenkant niets vertelt Maar diep van binnen, binnen in jou Raast er een storm van geweld. In dat kleine koppie van jou Steekt alles nét even anders in elkaar Het wereldje waarin jij leeft Is vol van angsten en gevaar. En ik, ik wil je zo graag laten zien Dat jouw wolven gemakkelijk…

it gong net oer … ik bin de frou mei de giele sjaal it lange reade waaihier de swarte beetle-cabriolet ik haw myn hoed en sinnebril ôf set sjoch heechkroppich om my hinne it is hjir wat keal in ealjebij fersûpt yn myn reade wyn – bleh wyn fuort en o, wa wienen jo? hmmmja, sil sa wêze myn poëzy befettet leafde foar lijen úteinlik…

Jouw lippen vervoeren mij daar waar niemand is geweest wat jij alleen bereiken kan en daar mijn innerlijk leest Ik voel het als een fluistering en koester je warmte zacht je zorgzaamheid omhult me en je glimlach maakt dat ik lach Jouw handen lieve man zijn een goddelijk gegeven een enkele gebaar van jou doen mijn zinnen al…

Samen met jou wil ik leven In jouw hart wil ik bestaan In jouw herinnering herleven Nadat het mijn tijd was om te gaan. En als je je mij herinnert Herleef mij in een lach Opdat ik dan aan jou…

Als ik terugga naar mijn gevoel Dan doet het me zo'n zeer En weet je lief; daarom dus Doe ik dat niet meer En dus kan ik er ook niet over praten Deel ik het niet met jou Omdat als ik dat zou doen Ik het allemaal weer voelen zou En dus blijf ik zwijgen En slik ik alles weg Hoe graag ik je er bij betrek Hoe graag jij ook wilt dat ik het…

De wereld die aan mijn voeten ligt met alle mogelijkheden in het vooruitzicht De toekomst die ik met mij meedraag en met beide benen op de grond vandaag Daardoor ben ik de weg een beetje kwijt en voel ik vooral die eenzaamheid Waar ik maar wil kan ik gaan en staan maar welke kant op is mij even ontgaan Want die wereld vol mogelijkheden hoef…

Vervreemd van deze wereld Geheel ontwricht van al haar rechten Raakte haar ziel steeds meer verloren Verloor zij uiteindelijk alles om voor te vechten Reddeloos,was ze, zo zonder ziel En geen mens zal doen begrijpen Hoe het kwam dat zij zo hard viel Of wat haar zo deed (af)wijken Want niemand had oog voor haar En dus bood niemand haar een…

Vergelijkbaar met een kleine hoop klei Is zij door het leven geboetseerd En bestaat er niks anders meer dan brij Van wat de tijd haar heeft geleerd Alles ontnomen, geheel ongevraagd Nu dolend op zoek naar de scherven Bestolen van haar ware karakter en aard Valt er van haar niet veel moois meer te erven En ze begon zo prachtig als onbeschreven…

Eens was er een mooie droom Máár zeggen ze: dromen zijn bedrog Toch wenste ik dat wat niet kon En zo kwam jij er toch De weg was lang en zwaar Met vele hobbels en kuilen Onweer bood ons tegenstand maar we vonden altijd een plekje om te schuilen De achtbaan vol emoties Er leek geen einde aan te komen Hij voerde ons maanden lang mee Het…

Lichaam van mij, luister eens even ik probeer je altijd het beste te geven denk aan wat ik eet en doe maar toch blijf jij altijd zo verdomde moe continu denk ik aan jou en daarom doet het ook zo'n verdriet Dat jij niet beter werkt, dan dit blijkbaar kun je dat gewoonweg niet? En nu ik dan weer zwanger ben is dat een groot probleem want…

Stedske dame Sa kleve hjir de miggen oan jin skonken, leit it frommis op heupen nei it lân te sjen. In sinnebril falt út de útstrekte hân njonken de sleatten dy’t ik fan it ljeppen ken. Sy is wurch en har boarsten trilje oan de loften, de nippels ynsliten fan waar en stive wyn. Hja jout neat om stiltme of kliber of kloften, mar hâldt…

Er zat eens op een wolkje een kindje zo lief en klein geheel geduldig en ontspannen met een hartje zo heel rein Het was zijn ouders eens verloren en kwam daar op die wolk aan en nu zat hij kalm te wachten tot de tijd dat hij weer terug mocht gaan na maanden was het dan zo ver opnieuw werd hij verwacht en nu woont hij weer in zijn mama…

Een vliegje zweeft geruisloos langs Een vogel fluit zijn lied De koeien grazen in het land Enkel pracht wat je hier ziet De kleuren van de herfst zijn warm In rood en bruin en groen Gouden muren van bladeren zo mooi Alsof de zon zich met hen verzoent De bergen steken af aan het licht Ze beschermen dit prachtige beeld Alsof ze laten beseffen…

Mijn kindje zo heel klein Nu had je groot genoeg kunnen zijn Die negen maanden zijn haast voorbij maar schatje lief, waar ben jij.. Een lege buik, lege handen Gossie kindje wat doet het zeer Die datum te moeten passeren De droom die is er niet meer En het voelt alsof ik ben bestolen Van een ontzettend kostbaar bezit En ik met het gemis…

Je glimlach verblindde mij En je woorden leken zo oprecht Niets dat leek te wijzen op jouw innerlijk gevecht Je dromen waren je toekomst Je hoop en hele leven Als een bloem nog in de knop Je moest ze alleen nog water geven Vol vertouwen was ik dan ook Dat het je ooit lukken zou Te doen wat je altijd al wilde En wat ik wenste voor jou…

Mijn liefje zo heel klein Je was mijn wens, mijn droom Ik verlangde zo naar jou Je was alles behalve ‘gewoon’ Ik keek naar je uit Hoe klein je ook nog was Ik hield al met heel mijn hart van jou Ook al was jij er nog maar pas Toen jij in mij groeide Was ik zo ontzettend blij Ik had er nog geen weet van Dat jij zou sterven in mij Nu…

Ik volgde eens een sleepspoor dat ik zag En daarna vond ik jou Met een rugzak te zwaar om te dragen Toen wist ik dat ik helpen zou Ik knielde bij jouw voeten neer En pakte toen jouw tas uit handen Ik wilde er wat overbodig gewicht uit halen Want de zwaarte ervan had jou doen stranden Maar die tas bevatte jouw hele leven En alles had een…