Alle inzendingen van mobar

Met alle kleuren van verdriet zag je mijn stilte bij de boom eenzaam op het oeverland het meer spiegelde mijn ontzag voor de dichtershemel waar jij altijd koningin was je transformeerde de pijn in onverwachte gedaantes maakte soms metaforen van mensen die maskers afwierpen je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan maakte…

Als jij een visser zou zijn ben ik misschien de vijver die in de winter bevriest om te bezinnen met jouw ijver als jij een schrijver zou zijn ben ik de literaire ganzenveer waarmee je streelt over het papier op het landschap tot aan mijn tenen schrijf je over toekomstig verlangen als jij een geleerde dokter zou zijn ben ik jouw zeldzaamste…

Bij de deur waar de conciërge een wereld in de gaten houdt luisteren tuinvogels naar Beethoven terwijl het regent zonder humor stromen de reacties binnen op jouw overlijden er zijn geen betere argumenten om van de natuur te houden werp je me tegen vanuit jouw diepe graf terwijl mijn zwijglied helder klinkt probeer ik te verzinnen…

Er is niets uit onze werkelijkheid te vereenzelvigen met het woord gevonden onder een zware steen de nacht heeft zijn verhalen over heengaan van ratio in gevoel weemoed die zich slijt in eenzaamheid er verschijnen brieven aan de maan over ooievaars met rugzakjes van de belastingdienst die over zee zwaait er…

Lange tijd hield jij een spiegel voor mijn ratio, die zich beperkte tot mijn binnenste, ik fleurde op verwijderde mezelf uit jouw boek mijn verleden, en jouw bladzijde totdat de leesvijver bevroren was en nu je dood bent werpt een schaduw zich over de alfabetische rivier die meandert over alle bladzijden van het onzichtbare levensboek…

Na jouw dood is de danszaal verkocht er dansen nu geen schimmen meer maar in de schaduw ligt de nacht de struiken zijn verwijderd verloren zaden gedroogd bij een houtvuur jouw geest is bijna verdwenen de vogels wachten op het dak totdat de herinnering is gestorven en er niemand ooit meer nadenkt over hoe het bedrog nooit heeft geleefd…

De bloemen nooit in onsterfelijke bloei tussen het malse gras op jouw graf onze vriendschap is niet overleden als een vlinder of veulen in draf hier geuren seringen in ‘t serene zwijgen onder sombere wolken lopen kleine insecten op zoek naar verpozen ik overdenk mijn defecten die zonnestralen bedreigen nu de dood jou heeft…

Alles is aan verandering onderhevig de therapie, het licht, jouw papieren spiegel het begint latent aanwezig op het grondgebied van dromen in het stedelijk landschap brokkelt een beetje van jouw denken af je ontwaakt in een genadeloze herhaling van ontheemde bloemen die woekeren alsof we samen schrijven in een droomloze wereld lentevriend…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

Dissonanties schreeuwen om verf om herhaling van psychose te voorkomen in een land dat niet bestaat is de maatschappij zwaarwegend moerasland de boeken zijn gezonken in een vijver van verdriet spiegelt eenzaamheid zijn zonde niet van niemand ooit vriend geweest met niets tot vriendschap geworden uiteindelijk in leegte verdwenen…

Woeker in mijn dromentuin als rebel in verloren land strek jouw berenklauwen uit maak alles wat te mooi is droef geef jaloezie een nieuwe glans naast paardebloem en poezenboot breng jouw dromen nog een kans door bloemenzaad en koeienmest floreer jij mooier dan de rest vanavond tijdens lentedans met dwazen die jouw ziel niet zien.…

Herinneringen over liefde van ooit en vriendschap van toen heimwee naar hoe het leven had kunnen zijn maar nooit is geworden je droomt tussen witte lakens van jouw droombed zij fluistert: er is werkelijk plaats voor jouw hart dit is de zielsbodem van jouw levensvreugde deze vriendschap is een droom.…

In diepe stilte krijgt jouw zwijgen zoete klank rond het eiland van jouw emoties zwemmen dronken zinnen misschien lukt het vanavond om een brief te schrijven zodra de fles leeg is uit het woordenboek dat je mij stuurde vallen letters in de zee ik rol het landschap op in papieren gedachten beschrijf ik een wereld achter glas…

Blauw repeteert stilte over golven van zee vrij naar zin van leven in jouw brief groeien huizen naar ruimte omgeving stelt zich voor aan bomen, tuinen, leegte beweging neemt niets terug in kamers, zolders, kelders op een droomminuut afstand ligt een boot op bodemloos water te wachten op jouw nieuwe droom.…

Ik bezit niet de natuurkracht om jou van bladeren te voorzien winterse koude heeft al mijn zondes blootgelegd in stil verdriet ik praat zelden tegen vreemden omdat jij niet weggaat blijft schaduw naast zon bestaan op hoop van zegen misschien stimuleert het als ik voortaan zwijg over familie en vijand wanneer wolken voorbij drijven voor…

Fier op jouw kortzichtigheid kwam je bij me om mijn vrijheid te vieren naast mijn bed begon de keuken aan een wereld van genegenheid met biologische melk en dito yoghurt je gaf niets om mijn woorden zolang ze vrijblijvend waren verkoos jij een zwervend bestaan vanaf mijn bed tot aan de keuken bestond jouw geloof onder de maan die haar…

Iedere schemering in jouw gedachten brengt lichte verkleuring tot stand op het landschapspapier van blauwe nachten ben ik als tekenaar jouw oude klant ik beschrijf dromen waar niemand kan komen beleef nieuwe kansen door met jou te sjansen ik dans tot een nieuwe dageraad mijn trouwe potlood verstilt niet de tekening of ik zelf maar jij…

Het wortelen van onze vriendschap kost de nodige moeite nu de weg naar dichterbij plaatsvindt via jouw hart maar op het slingerpad naar jouw dromenland verbindt zelfs mijn meest eenzame stilte de eenvoud van jouw dromen met een werkelijkheid die ik als onbestaanbaar had verwacht nu we gabbers zijn geworden geloof ik weer…

Het wekt verbazing dat ik in gedachten bomen laat wortelen met meer inzicht dan jouw achterdocht in diepste overpeinzing kan bevatten maar in jouw ogen lijkt mijn wereldrijk niet groter dan het pad achter de bossage wanneer jij danst heb je niet meer dat houterige waarmee jouw gebarentaal bekendheid verwierf misschien moet je…

Het silhouet van blauwe bergen tekent de verheffing van jouw eenvoud in diepte van jouw groene ogen verstillen vijvers in herinneringen dwalen boeken naar mening en betekenis aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf jouw handen dragen schroevendraaiers licht gaat vrolijk aan en somber uit schemering begint weemoedig wanneer beekjes dalen…

We zijn elkaar met de natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het avontuur aan zee is de lente begonnen en waar jij vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind kom, lees nog eens voor uit het leesvoer van het niemandsland dan vergeten we de horizon verloren…

Ben ik de tuin door jou ontworpen laat me dan niet verloren liggen overwoekerd door het onkruid we hadden geschillen daar kunnen we niet over liegen maar de dageraad belooft geluk ik ben de zee nu je schrijft over oceanen zitten we samen in een zeilboot een eiland roept ons we zien de rotsen daar en gooien onze wanhoop voor anker…

Dacht dat jouw stem klonk in stilte van mijn heimwee toen ik voelde dat ik wegzonk in toevalligheden dacht dat ik bekoring voelde in opnieuw beginnen omdat ik je had losgelaten en gekoesterd met gevoelens in alles vergeven dacht dat je mijn stem hoorde.…

Soms, voel jij de diepten die je daalt met fouten en vergissingen die je vergeet in brieven die in woordenboeken zwemmen tussen jouw oren duikt mijn essentiële ik ik ben blij met jouw bestaan voor het eerst alleen in jouw leven zoals het voelt in liefde geven.…

Het is geen verheerlijking van dromen in ‘t loflied of om in dromen iets meer te zien dan werkelijkheid van ‘t loflied eerder een vertroeteling van gedachten tijdens ‘t loflied weemoed en melancholie van het heimweelied in Amsterdamse armoede die verlangt naar jungle tussen Spaanse kastelen onder zomerwolken die verhalen vertellen…

Ooit vloog jij zo hoog bezag jij werelden en wonderen bomen groeiend tot de hemel en je viel niet, je viel nooit over mijn woorden moest je denken de vraag was als een ontwerp voor de droomtuin van de toekomst en je at niets, je had niets gegeten op de bodem was de grond te nat er groeide geen wildernis op het beton van de stad…

Achter de deur op het tapijt hadden we het gevoel dat we samen in een huis waren op de tafel stond een theepot van gietijzer met Japanse zwanen die we uit de boot hadden gered je bevond je langzaam in mijn duisternis waar we na lang zoeken een licht vonden om het lied te kunnen zingen wie ben jij vroeg je toen je mijn tong…

Tussen woorden was onze stilstand niet bemerkbaar in het zwijgen een religieus universum trok tijdens dichte mist voorbij in de boeken die we hadden gelezen over het verstilde hondenleven schilderden schaduwen jouw afkomst lag het galgentouw nog in de kast en nooit kwamen we dichter bij zij die door het licht genazen of was er een sterrenhemel…

Als jij de onstuimige natuur bent toon ik je mijn keurig aangelegde tuin met madeliefjes van de notaris en vogelhuisjes in mijn bomenkruin wanneer jij tot bloei komt in mijn dromen heb ik je lief met meeldraad en bloemenkroon wees niet verlegen hier tot mij gekomen nu ik als cultivar mijn mooiste specie toon verander niet van karakter door…

Jij, mijn onbestaanbaar verlangen houdt mijn humeur weemoedig gevangen nu je weet hoe ik destijds begonnen ben en de wildernis van mijn wortels verken ben ik misschien de vijver jij de schrijver die mij bevist komt er een einde aan mijn ijver in de hoofdrol die zich vergist ik weet niet waar jij nu verblijft doorzichtig in dit lijfsgedicht…